نفس زکیه: تفاوت میان نسخه‌ها

قتل نَفسِ زَکیّه از نشانه‌های ظهور امام مهدی(عجل الله) است که به کشته‌شدن فردی از یاران [[امام مهدی (عج)|امام مهدی (عجل‌الله)]] در کنار کعبه اشاره دارد. بنا بر روایات نفس زکیه از نسل امام حسین(ع) است و قبل از قیام [[امام زمان]](عجل الله) در مسجدالحرام کشته می‌شود.

«نفس زَکیّه» (انسان پاک) شخصی است که در روایات، انسانی صالح و باتقوا معرفی<ref>محمدی‌ری شهری، دانشنانه امام مهدی، ۱۳۹۳ش، ج۷، ص۴۳۸.</ref> و قتل او از نشانه‌های ظهور دانسته شده است<ref>نعمانی، الغیبة، ۱۳۹۷ق، ص۲۶۴.</ref> بر پایه روایات، او از نسل [[امام حسین(ع)]]<ref>عیاشی، تفسیر العیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۱، ص۶۵</ref>. و نامش محمد بن حسن است<ref>شیخ صدوق، کمال‌الدین، ۱۳۹۵ق، ج۱، ص۳۳۱، ح۱۶.</ref>.

نفس زکیه از یاران امام مهدی(ع) است که او را برای هدایت مردم مکه می‌فرستد. امام مهدی خطاب به یارانش می‌گوید: اهل مکه مرا نمی‌خواهند، اما من کسی را به سوی آنها می‌فرستم تا حجت بر آنان تمام شود. هنگامی که نفس زکیه خود را معرفی می‌کند که نماینده حضرت مهدی است، مردم بر او هجوم آورده و بین رکن و مقام سرش را سر می‌برند<ref>علامه مجلسی، بحار الانوار، ۱۴۰۳ق، ج۵۲، ص۳۰۷.</ref>.

در اواخر خلافت امویان، [[بنی هاشم|بنی هاشم]] از جمله ابراهیم بن محمد بن علی بن عبدالله بن عباس، منصور دوانیقی، صالح بن علی، عبدالله بن حسن مثنی، پسران او محمد و ابراهیم و نیز محمد بن عبدالله بن عمرو بن عثمان برای تعیین رهبری به منظور قیام علیه [[بنی امیه]] گرد آمدند. عبدالله بن حسن مثنی، فرزندش محمد ملقب به نفس زکیه را که به تقوا شهره بود پیش انداخت و از حاضران خواست تا به عنوان [[مهدی]] با وی بیعت کنند. حاضران از جمله بنی عباس شامل منصور دوانیقی نیز بااو بیعت کردند. امام جعفر بن محمد صادق با این کار مخالفت کرد و گفت وی مهدی نیست. به نوشته [[بلاذری]] و برخی دیگر امام صادق پیش گویی کرد که خلافت به بنی عباس می‌رسد و بنا بر برخی روایات گفت که منصور دو پسر عبدالله بن حسن را خواهد کشت. اما عبدالله نپذیرفت و گفت که جعفر به خاطر حسادت بر فرزند وی چنین می‌گوید. در زمان خلافت مروان دوم، وقتی که داعیان عباسی در [[خراسان]] بزرگ برای ابراهیم امام از مردم بیعت گرفتند، بنی عباس از [[علویان]] جدا شدند<ref>[https://hawzah.net/fa/Article/View/3790/%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%B5%D8%A7%D8%AF%D9%82-%22%D8%B9%22-%D9%88-%D9%82%DB%8C%D8%A7%D9%85-%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D9%86%D9%81%D8%B3-%D8%B2%DA%A9%DB%8C%D9%87 سایت حوزه]</ref>.

# الکورانی العاملی، الشیخ علی؛ معجم أحادیث الإمام المهدی (ع)، قم، مؤسسه المعارف الإسلامیه، ۱۴۱۱ق

# کمال الدین و تمام النعمه، محمد بن علی الصدوق (م. ۳۸۱ ق)، اول، بیروت، اعلمی، ۱۴۱۲ ق.

# بحار الانوار، علامه مجلسی، مؤسسة الوفاء، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق

# کتاب الغیبه، محمد بن ابراهیم النعمانی (م ۳۸۰ ق)، به کوشش علی اکبر غفاری، تهران، مکتبة الصدوق، [بی تا].

# تفسیر العیاشی، محمد بن مسعود العیاشی (م. ۳۲۰ ق)، به کوشش رسولی محلاّتی، تهران، المکتبة العلمیة الاسلامیة [بی تا].

# ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، مقاتل الطالبیین، تحقیق سید احمد صقر، بیروت، ‌ دار المعرفة، بی‌تا.

# سلیمیان، خدامراد، فرهنگنامه مهدویت، قم، بنیاد فرهنگی حضرت مهدی موعود، چاپ دوم، ۱۳۸۸ش.

# شیخ صدوق، محمد بن علی، کمال‌الدین و تمام النعمه، تصحیح علی‌اکبر غفاری، تهران، اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق.

# علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، دار احیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.

# عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی، تصحیح رسولی محلاّتی، تهران، المطبعة العلمیة الاسلامیة، ۱۳۹۰ق.

# کورانی، علی، عصر الظهور، مرکز النشر مکتب الاعلام الاسلامی، الطبعة الاولی، ۱۴۰۸ق.

# مازندرانی، ملامحمدصالح بن احمد، شرح الکافی -الاصول و الروضه، تصحیح ابوالحسن شعرانی، تهران، المکتبة الاسلامیة، ۱۳۸۲ق.

# محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامه امام مهدی(عجل الله)، قم، دار‌الحدیث، ۱۳۹۳ش.

# نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبه، تصحیح علی‌اکبر غفاری، تهران، نشر صدوق، ۱۳۹۷ق.