احمد بن محمد بن سری تمیمی کوفی: تفاوت میان نسخه‌ها

| محل تولد = كوفه

| سال درگذشت = 352 هجری

| دین = اسلام

| مذهب = شیعه

'''احمد بن محمد بن سری تمیمی كوفی'''. كوفی(000 – 357ق) ابوبکرمعروف به «ابن ابی دارم كوفی». فقیه، حافظ و محدث شیعی. ذهبی در تذكره‏الحفاظ وفات او را 352هجری و به نقلی 351هجری اعلام كرده، اما ابن‏حجر در لسان المیزان آن را 357هجری گزارش كرده است. وی اصالتاً اهل كوفه از تیره «بنی دارم» شاخه‏ای از «بنی‏تمیم» از قبیله «عدنان» است. وی در كوفه نزد بسیاری از بزرگان عصر خود حدیث شنید و روایات فراوانی در خاطر سپرد تا آنجا كه او را «حافظ» و «مسند» لقب داده‏‌اند.ذهبی می‏‌گوید: «وی در بیشتر عمر خود دارای اعتقادی سالم بود اما در آخرالایام از این اعتقاد رجوع نمود و به مثالب و مطاعن سلف پرداخت و شاگردان او را می‏دیدم كه حدیث لگدزدن عمر بر فاطمه و سقط ‏شدن محسن را نزد او فرا می‏‌گرفتند». وی در علوم حدیث بسیار ماهر و زبردست بود و در كوفه شاگردان زیادی از علمای شیعه و اهل‏سنت در مجلس درس او شركت داشتند.

احمد بن محمد بن سری تمیمی كوفی ابوبکرمعروف به «ابن ابی دارم كوفی». فقیه، حافظ و محدث شیعی. در باره تاریخ تولد او گزارشی در منابع نیامده است اما زادگاه او در كوفه بوده است. در باره وفات او نیز گزارش‌‏ها مختلف است. ذهبی در تذكره‏الحفاظ وفات او را 352هجری و به نقلی 351هجری اعلام كرده، اما ابن‏حجر در لسان المیزان آن را 357هجری گزارش كرده است. وی اصالتاً اهل كوفه از تیره «بنی دارم» شاخه‏ای از «بنی‏تمیم» از قبیله «عدنان» است. سلسله اجداد او به «دارم بن مالك بن حنظله» منتسب است. وی در كوفه پرورش یافت و روزگار درازی در این شهر اقامت داشته است. مدتی نیز در بغداد به سر برد و در آنجا ظاهراً از «موسی بن هارون» احادیثی شنیده است، هر چند خطیب بغدادی از اقامت تحصیلی او در بغداد گزارشی نقل نكرده است. از معاصران او در كوفه «ابوالعباس بن عقده»(م333ق) است كه با هم به فراگیری حدیث نزد «احمد بن موسی بن اسحاق تمیمی»(م286ق) و «حسن بن حباش بن یحیی كوفی»(م303ق) اشتغال داشتند. وی در كوفه نزد بسیاری از بزرگان عصر خود حدیث شنید و روایات فراوانی در خاطر سپرد تا آنجا كه او را «حافظ» و «مسند» لقب داده‌‏اند. ذهبی در یك گزارش تعصب ‏آمیز، ضمن اینكه وی را «شیخ گمراه» معرفی نموده، می‏‌گوید: «وی در بیشتر عمر خود دارای اعتقادی سالم بود اما در آخرالایام از این اعتقاد رجوع نمود و به مثالب و مطاعن سلف پرداخت و شاگردان او را می‏دیدم كه حدیث لگدزدن عمر بر فاطمه و سقط ‏شدن محسن را نزد او فرا می‏‌گرفتند». وی همچنین حدیث چگونگی عبور فاطمه (سلام الله علیها) از قیامت را كه با سندی صحیح نقل شده، گزارش نموده است اما ذهبی این حدیث را جعلی و ساختگی معرفی كرده است. بسیاری از احادیث او در باره فضیلت علی (علیه السلام) و ظهور مهدی آخرالزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است و حدیثی نیز در باب «اهل كساء» دارد كه در آنجا به فضیلت اهل‏‌بیت (علیه السلام) اشاره نموده است. وی در علوم حدیث بسیار ماهر و زبردست بود و در كوفه شاگردان زیادی از علمای شیعه و اهل‏سنت در مجلس درس او شركت داشتند. از جمله آنها «شیخ تلعكبری»(م385ق) است كه در 333هجری و بعد از آن، در كوفه از او حدیث شنیده و اجازه نقل آن‌ها را از وی دریافت نموده است. هم‌چنین «ابوعبدالله حاكم نبشابوری»(م405ق)، «ابوبكر احمد بن حسن حیری شافعی»(م421ق)، «محمد بن جعفر تمیمی»(م402ق، معروف به «ابن نجار» و مولف كتاب تاریخ كوفه) و «ابوالحسن دارقطنی»(م385ق) از دیگر شاگردان او در كوفه بوده‏‌اند. وی به دلیل اینكه بیشتر عمر خود را با گرایشات اهل‏‌سنت به سر آورده، از اساتید شیعی او كسی شناخته ‏شده نیست، اما از اساتید سنی او می‏‌توان نخست عموی او «هناد بن سری صغیر دارمی»(م331ق) را نام برد و سپس به افرادی چون «محمد بن عثمان بن ابی شیبه كوفی»(م297ق)، «محمد بن عبدالله بن سلیمان حضرمی كوفی» ملقب به «مطین»(م297ق)، «محمد بن علی بن ابراهیم مروزی»(م306ق)، «ابراهیم بن عبدالله عبسی قصار»، «ابوعبدالله حسین بن محمد بجلی» و بسیاری دیگر اشاره نمود. از كتاب‌‏های او ذكری در منابع به میان نیامده است، اما بنا به گفته ذهبی وی كتابی در انحطاطات برخی از صحابه تألیف نموده است.