۸۵٬۸۳۹
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' گر چه' به ' گر‌چه'
جز (جایگزینی متن - 'تجدید نظر' به 'تجدید‌نظر') |
جز (جایگزینی متن - ' گر چه' به ' گر‌چه') |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
درباره پیشینه [[حج]] [[الجزایر]] در فاصله پس از فتح اسلامی تا حاکمیت عثمانی‌ها، آگاهی اندکی داریم؛ زیرا [[الجزایر]] با هویت سیاسی جدید خود پیشینه فراوانی در تاریخ ندارد. | درباره پیشینه [[حج]] [[الجزایر]] در فاصله پس از فتح اسلامی تا حاکمیت عثمانی‌ها، آگاهی اندکی داریم؛ زیرا [[الجزایر]] با هویت سیاسی جدید خود پیشینه فراوانی در تاریخ ندارد. | ||
تاریخچه [[حج]] این بخش از [[مغرب]] اسلامی تا زمانی که در دوره عثمانی به ایالتی مستقل بدل شود، بیشتر با نام کلی [[مغرب]] قابل بررسی است. از سوی دیگر، | تاریخچه [[حج]] این بخش از [[مغرب]] اسلامی تا زمانی که در دوره عثمانی به ایالتی مستقل بدل شود، بیشتر با نام کلی [[مغرب]] قابل بررسی است. از سوی دیگر، گر‌چه بسیاری از دانشوران [[الجزایر]] در این دوره با انگیزه‌هایی چون گزاردن [[حج]] و [[عمره]]، آموزش علوم دینی، مهاجرت، و مجاورت به [[حجاز]] می‌رفته‌اند، اندکی از آنان گزارش سفر [[حج]] خود را نگاشته‌اند و از آن میان، تنها برخی به دست ما رسیده‌اند. | ||
محمد مَقَّری، استاد ابن خلدون و جدّ احمد مقری، از آن جمله است که سفرنامه‌ای از خود به جای نگذاشت. ابن مرزوق خطیب و نواده او نیز سال‌ها مجاور کعبه بودند؛ اما گزارشی از سفر خود به دست نداده‌اند. نیز دانشورانی چون علی بن والی بن حمزه، محمد بن عبدالرحمن بونی و عیسی ثعالبی را می‌توان نام برد که مجاور حرمین شدند و همان جا درگذشتند و سفرنامه‌ای ننوشتند. از جمله زنان نیز صفیه بنت محمد (اُم الحیاء البسکریه) مقیم [[مدینه]] شد و در دانش حدیث درخشید. اما از او نیز سفرنامه‌ای برجای نمانده است.<ref>ﺍﻟﺤــﺞ ﻭ ﺍﻟﻌﻤــﺮﻩ، سال٥٨، ﺵ٦، ص ٦٧-٦٦؛ ﺭﺣــﻼﺕ ﺍﻟﺤــﺞﺍﻟﺠﺰﺍﺋﺮﻳﺔ ﻣﺼﺪﺭﹰﺍﻟﻠﺘﺎﺭﻳﺦ ﺍﻟﺜﻘﺎﻓﻲ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﺠﺎﺯ؛ ﺍﻟﺸﺮﻕ ﻭ ﺍﻟﻐـﺮﺏ، ص٢٢٩-٢٢٥.</ref> | محمد مَقَّری، استاد ابن خلدون و جدّ احمد مقری، از آن جمله است که سفرنامه‌ای از خود به جای نگذاشت. ابن مرزوق خطیب و نواده او نیز سال‌ها مجاور کعبه بودند؛ اما گزارشی از سفر خود به دست نداده‌اند. نیز دانشورانی چون علی بن والی بن حمزه، محمد بن عبدالرحمن بونی و عیسی ثعالبی را می‌توان نام برد که مجاور حرمین شدند و همان جا درگذشتند و سفرنامه‌ای ننوشتند. از جمله زنان نیز صفیه بنت محمد (اُم الحیاء البسکریه) مقیم [[مدینه]] شد و در دانش حدیث درخشید. اما از او نیز سفرنامه‌ای برجای نمانده است.<ref>ﺍﻟﺤــﺞ ﻭ ﺍﻟﻌﻤــﺮﻩ، سال٥٨، ﺵ٦، ص ٦٧-٦٦؛ ﺭﺣــﻼﺕ ﺍﻟﺤــﺞﺍﻟﺠﺰﺍﺋﺮﻳﺔ ﻣﺼﺪﺭﹰﺍﻟﻠﺘﺎﺭﻳﺦ ﺍﻟﺜﻘﺎﻓﻲ ﻓﻲ ﺍﻟﺤﺠﺎﺯ؛ ﺍﻟﺸﺮﻕ ﻭ ﺍﻟﻐـﺮﺏ، ص٢٢٩-٢٢٥.</ref> | ||
| خط ۶۳: | خط ۶۳: | ||
پیش از او عبدری در 688ق. سفر خود را از حامه در [[مغرب]] آغاز کرده و پس از سوس به تلمسان رسیده است. او راه سوس به تلمسان را ناامن و بسیار خطرناک شمرده؛ زیرا مردمانی که در طول این راه زندگی می‌کردند، مسافران را می‌آزردند و هیچ کس از آنها در امان نبود. | پیش از او عبدری در 688ق. سفر خود را از حامه در [[مغرب]] آغاز کرده و پس از سوس به تلمسان رسیده است. او راه سوس به تلمسان را ناامن و بسیار خطرناک شمرده؛ زیرا مردمانی که در طول این راه زندگی می‌کردند، مسافران را می‌آزردند و هیچ کس از آنها در امان نبود. | ||
عبدری | عبدری گر‌چه از مردم تلمسان به خوبی یاد کرده، از دو چیز شگفت‌زده شده است. نخست این‌که جمعی از حاجیان به دیدار حاکم تلمسان رفته‌اند و او تنها یک دینار به هر کدام از ایشان داده است و دیگر آن‌که وقتی رئیس یکی از قبایل از مردمش می‌خواهد حاجیان را در خانه‌های خود مهمان کنند، هیچ کس درخواست او را اجابت نمی‌کند.<ref>ﺭﺣﻠﺔ ﺍﻟﻌﺒﺪﺭﻱ، ﺹ٤٩-٤٠.</ref> | ||
او سپس به ملیانه، الجزیره، بجایه، میله و قسنطینه رسیده و از راه بونه و خولان به [[تونس]] رفته است.<ref>ﺭﺣﻠﺔ ﺍﻟﻌﺒﺪﺭﻱ، ص٧٨، ٧٨ ،٨٢، ٩٣، ١٠٨، ١٠٤.</ref> | او سپس به ملیانه، الجزیره، بجایه، میله و قسنطینه رسیده و از راه بونه و خولان به [[تونس]] رفته است.<ref>ﺭﺣﻠﺔ ﺍﻟﻌﺒﺪﺭﻱ، ص٧٨، ٧٨ ،٨٢، ٩٣، ١٠٨، ١٠٤.</ref> | ||