عرش: تفاوت میان نسخه‌ها

<ref>دهخدا علی اکبر، فرهنگ دهخدا، سال ۱۳۷۷ش، ج۱۰، ذیل واژه عرش</ref>.<ref>مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۶۰ش، ج۸، ص۸۴.</ref> <ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۶، ص۳۱۳. </ref> <ref>العین، ج۱، ص۲۴۹.</ref>  

عرش در قرآن با توجه به موارد استعمالش، در معانی مختلفی به کار گرفته شده است که البته همه آنها در یک نقطه مشترکند و آن اینکه "عرش کنایه از عظمت خداوند و مخلوقات اوست." در آیه شریفه: الرَّحْمَٰنُ عَلَى الْعَرْشِ اسْتَوَىٰ.<ref>سوره طه، آیه 5</ref> «استوا» بر عرش کنایه از استیلای خداوند، حکومت، مالکیت و تدبیر او بر نظام هستی است، چنان‌که در اطلاقات معمولی نیز گاهی کلمه " بر تخت نشستن " کنایه از تسلط پادشاه بر کشورش می‌باشد. لازم به توضیح است که برخی از الفاظ نمى‌‏تواند به درستى بيان کننده عظمت خداوند و حتى عظمت مخلوقات بزرگ او باشد، به همين دليل با استفاده از معانى كنايى اين الفاظ، تمثیلی از آن همه عظمت را ترسيم مى‏‌كنيم. از جمله این الفاظ، كلمه" عرش" است كه در لغت به معنى" سقف" يا" تخت پايه بلند" در مقابل كرسى كه به معنى تخت پايه كوتاه است آمده، سپس اين كلمه در باره تخت قدرت خداوند به نام عرش پروردگار به كار رفته است.

 

در اينكه منظور از عرش خدا چيست و اين كلمه كنايه از چه معنايى مى‌‏باشد؟ مفسران و محدثان و فلاسفه سخن بسيار گفته‌‏اند. گاهى عرش را به معنى" علم بى پايان پروردگار" تفسير كرده‌‏اند و گاهی به معنى" مالكيت و حاكميت خدا" اطلاق کرده‌اند و گاهی به معنى هر يك از صفات كماليه و جلاليه او، چرا كه هر يك از اين اوصاف بيان کننده عظمت مقام او مى‏‌باشد گفته‌اند همانگونه كه تخت سلاطين نشانه عظمت آنها است. آرى خداوند داراى عرش علم، عرش قدرت، عرش رحمانيت و عرش رحيميت است.