اخوان المسلمین پاکستان: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جماعت اسلامی پاکستان''' در سال ۱۹۴۱ به دست [[سید ابوالاعلی مودودی|ابوالاعلی مودودی]] پایه‌گذاری شد. بزرگ‌ترین حزب سیاسی مذهبی کشور [[پاکستان]]، زیرا این هشتمین گروه مشهوری است که در دوران مدرن در [[جهان اسلام]] ظاهر شد و ویژگی‌های تأسیس آن از زمانی آغاز می‌شود که در 16 آگوست 1941، 75 شخصیت برجسته در لاهور جمع شدند از مناطق مختلف کشور به رهبری ابوالأعلی مودودی و گروه اسلامی را تأسیس کردند و آنها مودودی را به عنوان رئیس گروه انتخاب کردند. در سال 1943، گروه اسلامی مرکز اصلی خود را از لاهور به دارالسلام، یکی از روستاهای شهر بتهانکوت منتقل کرد<ref>[https://www.islamist-movements.com/3225 الإخوان المسلمون فی باکستان ستون عامًا من صراع الجماعة والجنرالات]</ref>.  

«جماعت اسلامی پاکستان» مهم‌ترین حزب اسلامی در پاکستان شناخته شده است. این حزب در ۲۶اوت ۱۹۴۱در لاهور تأسیس شد. در زمان تأسیس فقط ۷۵نفر عضو رسمی آن بودند؛ اما پس از مدتی، بر تعداد اعضا و هواداران آن به شدت افزوده شد؛ به طوری که تا آوریل ۱۹۴۲حدود هفتصد نفر به عضویت آن در آمدند. شخصیت علمی و فکری رهبر آن مودودی (۱۹۰۳-۱۹۷۹)که از سال ۱۹۲۵ مدیریت نشریۀالجمعیه، ارگان«جمعیت علمای هند» را به عهده گرفته بود و از سال ۱۹۳۱ ماهانۀ ترجمان القرآن را در حیدر آباد اداره می‌کرد، در رشد جماعت اسلامی تأثیر به سزایی داشت.  

جماعت اسلامی از لحاظ فعالیت‌های فرهنگی و سیاسی از زمان تأسیس تاکنون، سه مرحلۀ عمده را تجربه کرده است: قبل از تأسیس پاکستان (۱۹۴۱-۱۹۴۷)، بعد از تأسیس پاکستان تا سال ۱۹۵۱ و از۱۹۵۱ تا به حال.  

در مرحلۀ اول از تاریخ طولانی جماعت اسلامی، جماعت هدف اساسی خود را بر تبلیغ دین، تربیت نیروهای انسانی صالح و متدین، مبارزه با بدعت‌ها و خرافات، سازماندهی مردم در تشکیلاتی واحد و ایجاد مرکزیت فکری و اجتماعی، استوار کرده بود. اندیشۀغالب حاکم بر «جماعت» در این مقطع، اندیشۀ«جهان اسلامی» است. مودودی در سخنرانی آوریل ۱۹۴۵گفت:  

جماعت اسلامی با الهام‌گیری از اندیشه جهانی اسلام، دایره فعالیت خود را تمام جهان و نوع بشر، دایرۀ فعالیت خود را تمام جهان و نوع بشر، تصور می‌کرد. این نوع تصور می‌گردید تا مسائل ملی و محلی مورد توجه قرار نگیرد. زمانی که نهضت استقلال پاکستان با تمام قدرت در هند پیش می‌رفت، مودودی در برابر آن سکوت اختیار کرد، زیرا تلاش ملی‌گرایانۀ مسلمانان در ایجاد دولتی مبتنی بر ملیت اسلامی و محدود به سرزمین خاصی با اندیشۀ جهانی مودودی سازگاری نداشت. مودوی نه تنها از نهضت سیاسی پاکستان حمایت نکرد، بلکه از هر نوع فعالیت سیاسی نیز خود را کنار کشید. فعالیت سیاسی و شرکت در انتخابات که مسئلۀ ای ملی و موقت به حساب می‌آمد، از نظر جماعت اسلامی مودودی با تفکر دینی همخوانی نداشت.  

مرحله دوم فعالیت «جماعت اسلامی» پس از استقلال پاکستان (۱۴ اوت ۱۹۴۷) آغاز می‌شود. با استقلال پاکستان، مولانا مودودی هجرت به پاکستان را بر ماندن در هند ترجیح داد. او در این مرحله از حالت بی طرفی بیرونم آمده و پشتیبانی خود را از پاکستان اعلام کرد. فعالیت سیاسی جماعت اسلامی در دوران پس از تاسیس پاکستان، بر اسلامی‌کردن نظام سیاسی متمرکز یافته بود. این چرخش مهمی در سیاست «جماعت اسلامی» به شمار می‌رفت جماعت سد تحریم فعالیت سیاسی را شکسته و با جدیت تمام وارد فعالیت سیاسی می‌گردید. اما این فعالیتها محدود به اصلاحات فکری، تنظیم نظام حقوقی و اعمال فشار از بیرون بر سیاست مداران در ایجاد تغییرات سیاسی می‌گردید. «جماعت» هنوز ورود مستقیم به صحنه سیاسی و مشارکت در قدرت را مجاز نمی‌دانست. نگرانی واقعی جماعت از ناحیه سکولاریست‌های مسلم لیگ بود که مجدانه تلاش می‌کردند تا بنیان نظام پاکستان را بر رژیم غربی به ویژه بریتانیا استوار سازند. اولین تلاش جدی جماعت در جهت اسلامی ساختن کشور، پیشنهاد چهارگانه مودودی راجع به اسلامی ساختن نظام حقوقی کشور بود. این چهار نکته که به «قرارداد مقاصد شهرت یافته، از این قرار است:  

دومین کوشش مودودی در راستای اسلامی‌کردن کشور، ا ز یک سو، نگارش کتاب و اصول قانون اساسی اسلام از سوی دیگر، بر گزاری گرد همایی کم‌نظیری در ۲۱ تا ۲۴ ژانویۀ۱۹۵۱در کراچی به همراه دیگر احزاب اسلامی و شخصیت‌های روحانی و نیز تدوین «دستور اسلامی» بود. این دستور شامل ۲۲ نکته می‌شد که به «۲۲نکات» حداقل از دو جهت، حرکت کم‌نظیری در تاریخ سیاسی پاکستان به شمار می‌آید: اول از جهت اینکه برای اولین بار تمامی مذاهب و گروه‌های فکری اسلامی پاکستان علارغم خصومت‌های دیرینه شان (در تاریخ پاکستان)روی یک سلسلۀاصول عام و همۀ شمول به توافق رسیدند؛ دوم اینکه جامعیت دستور مذبور و نیز شرایط زمانی خاص آن، نقطۀ عطفی در تحول نظام «سکولار» به نظام «دینی» و خلع ید سکولاریست‌ها در نظام حقوقی کشور به شمار می‌آمد.  

مرحلۀ سوم فعالیت«جماعت» از سال ۱۹۵۱ به بعد شروع می‌شود. سال ۱۹۵۱از آن جهت نقطۀعطفی در فعالیت جماعت محسوب می‌گردد که جماعت در گردهمایی اعضای خود در کراچی (نوامبر ۱۹۵۱)چهار اصل مهم را به تصویب رساند که چهارمیثن اصل آن کاملاً تازگی داشت. وبلکه از لحاظ ظاهری با گفته‌ها و موضع‌گیری‌های قبلی و در مجموع با اندیشۀ مودودی در تضاد قرار می‌گرفت. این چهار اصل عبارتند از:  

به هر حال از همان سال، «جماعت» در انتخابات پنجاب شرکت کرد با این شرط که با هیچ حزب و گروه دیگری که همفکر با جماعت نباشد اتلاف نکند. اصول‌گرایی«جماعت» در دوره‌های بعد به تدریج تعدیل شد، به ویژه در سال ۱۹۶۵تحول مهم دیگری در تفکر رهبری آن به وجود آمد و «جماعت» بر خلاف مواضع قبلی خود، با مسلم لیگ در مبارزۀ انتخاباتی ائتلاف کرد و از نامزدی «فاطمه جانح» خواهر قائد اعظم، حمایت نمود. این اقدام، نه تنها از جهت شرکت در یک ائتلاف سیاسی، بلکه از جهت حمایت از ریاست یک «زن» در حکومت اسلامی بسیار قابل توجه بود. «جماعت» در انتخابات سال ۱۹۷۷واردیک ائتلاف پیچیده تری گردید تا شاید بتواند به حکومت نیمه سوسیالیستی ذوالفقار علی بوتو خاتمه بدهد. این ائتلاف از احزاب دینی و سکولار و نیز احزاب فرقه‌نگاری مذهبی تشکیل شده بود ائتلاف مزکور، گرچه موفقیتی درانتخابات به دست نیاورد، اما از لحاظ فکری توانست تحولی در «جماعت» به وجود آورد. جماعت از آن زمان تاکنون گاهی به صورت مستقل و گاهی در ائتلاف با دیگر احزاب سیاسی و مذهبی به طور مداوم در انتخابات شرکت کرده است؛ امانتایج آن امیدوار کننده نبود.  

جماعت اسلامی یکی از گروه‌های مهم اصول‌گرا به شمار می‌رود که پایه‌های خطوط فکری و سیاسی خود را بر باز گشت به [[قرآن]] و سنت در پرتو اجتهاد استوار ساخته است. در ماده سوم اساس‌نامه‌ این حزب آمده است: