زنان در الجزایر: تفاوت میان نسخه‌ها

=نقش زن الجزایری در انقلاب=

حضور زنان مبارز در انقلاب [[الجزایر]] بسیار مشهود بود. [[جمیله بوپاشا]]، [[صحیه]]، [[حسیبه بن بوعلی]]، [[بهیه]] و [[جمیله بوجرید]]، در تاریخ مبارزات انقلاب [[الجزایر]] جایی مخصوص دارند. این زنان یا در مبارزه نابرابر رژیم استعمارگر [[فرانسه]] سلاح بر کف، جان خود را از دست دادند، یا بعد از تحمل شکنجه های فراوان به شهادت رسیدند. نقش زن الجزایری در روند استعمارزدایی از [[الجزایر]] به قدری اهمیت داشت که استمعارگران می‌گفتند «اگر بر زنها پیروز شویم، باقی چیزها به دنبال آن درست خواهد شد.»

زنان در خیلی از موارد، گذشته از آنکه خود با شور و استقامت علیه دشمن استعمارگر مبارزه می‌کردند، مردان را نیز به پیکار و استقامت بیشتر ترغیب می‌نمودند. چه بسیار اتفاق می افتاد که زنی همسر و فرزند خویش را تشویق می‌کرد تا همانند مجاهدان اسلحه به دست گیرد و از دین و میهن خویش دفاع نماید.  

== موقعیت اقتصادی ==

=زن الجزایری پس ازاستقلال=

بر اساس آمار سازمان بین‌المللی کار، نسبت زنان شاغل در [[الجزایر]] از کلیه نسبتهای اشتغال زنان در کشورهای عربی بالاتر است و تعداد زنان شاغل در کارهای مهم و کلیدی، بیشتر از زنان عهده‌دار امور و کارهای کوچک و غیر کلیدی است.

در زمان «[[بومدین]]» هیچ زنی مسؤولیتی از قبیل نخست‌وزیر، وزیر، قاضی یا پلیس را، آن طوری که در دوره ریاست «[[شاذلی بن جدید]]» پیش آمد، به عهده نگرفته است. و نسبت زنان نماینده مجلس از 1% تجاوز نمی‌کند. در حالی که آمار زنان در بخش‌های آموزش و بهداشت و درمان، به بیشتر از 60% از مجموع کل کارکنان است. بنابراین مشارکت زنان الجزایری پس از انقلاب در بخش آموزش و پرورش و امور بهداشتی نمود بیشتری داشته است.

== روابط اجتماعی زنان الجزایر ==

زنان در طول جنگ مورد آزار و اذیت استعمارگران فرانسوی قرار گرفتند و تا آخرین نفس جهت شکل‌گیری حکومت الجزایری کوشیدند. «[[جمیله بوهیره]]» و «[[اوریده ملاد]]» دو نمونه از این زنان می‌باشند. «یمینه عبیدی» نیز به هنگام حمل بمب ساعتی، به علت انفجار بمب در کیفش جان خود را در راه استقلال کشور از دست داد. نکته قابل توجه آن است که زنان در امور خانوادگی مشارکت و سهم بیشتری داشتند.  

این جمعیتها، برای محکوم کردن قانون خانواده که «[[تعدد زوجات]]» را اجازه می‌دهد و اختیار طلاق را به دست مرد می‌گذارد، با تحریک و تشویق «کمونیستها» و «فرانکوبورژواها» اقدام به راهپیمایی کردند. گروه‌های اسلامی در پاسخ به راهپیمایی تخریب کننده مذکور، یک راهپیمایی بزرگ و بی سابقه در تاریخ [[الجزایر]] که در آن 250 هزار زن شرکت کردند، به راه انداخته و بر ضرورت حمایت احکام شریعت اسلامی، در قانون خانواده و پایبندی به ارزش‌ها و اصالت ملت تأکید نمودند.  

جامعه [[الجزایر]] که از قبل یک جامعه پدرسالاری بود، اکنون بین گرایش به سوی [[فرانسه]] و ضرورت قطع رابطه با این کشور دست و پا می‌زند. در [[الجزایر]] که قبل از مبارزه برای استقلال در وضعیتی به سر می‌برد که زنان حفظ [[حجاب]] فردی برای آنها اصل بود و دختران پس از رسیدن به دوران بلوغ به نوعی با شرم و حیا با پدر و برادران روبه رو می‌شدند و مسائل خود را از طریق مادر به پدر انتقال می‌دادند، در طول دوران جنگ 132 ساله، دخترانی که هیچ گاه از خانه به جز موارد ضروری همراه برادر یا پدر و یا اقوام نزدیک (محارم مرد) بیرون نیامده بودند، به جبهه آزادی‌بخش پیوستند و برای سربلندی میهن، شروع به فعالیت نمودند.  

اولین سازمان رسمی زنان [[الجزایر]] در سال 1367 تحت عنوان «[[اتحادیه زنان مسلمان الجزایری]]» تأسیس شد. زنان در این تشکیلات در انجام امور انقلابی علیه استعمارگران بر یکدیگر سبقت می گرفتند. در سال 1331 این جمعیت همانند سایر گروه‌ها به جبهه آزادی‌بخش ملی پیوسته و در آن جذب شد. از آن پس زنان زیر لوای جبهه آزادی‌بخش ملی به فعالیت پرداخته و نمونه‌های بارزی از شهادت، فداکاری و ایثار برای دیگر زنان شدند.

همزمان با استقلال در سال 1341 اتحادیه ملی زنان [[الجزایر]] با تأکید بر سازمان بخشیدن به جمعیت زنان تشکیل گردید و هدفش رسیدن به پرورش و تربیت زنان، همچنین رشد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی آنان بود. در ماده 5 از اساسنامه اتحادیه چنین آمده است: اتحادیه ملی زنان [[الجزایر]] یک سازمان مردمی است و زنان برای کسب حقوق حقه خود در آن گرد هم می آیند تا سهم خود را در پیشبرد انقلاب انجام دهند.