کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن محمد بن ابی غریب ضبی، (000 – حدود 325ق) ابوالحسن. محدث امامی. لقب «ضبی»(به فتح ضاد و تشدید باء) یا از این جهت است که وی اهل روستایی به همین نام در «تهامه» واقع در ساحل دریا در مسیر شام است، و یا بدین سبب است که وی منسوب به طائفه‌‏ای از عرب است که نسب آنها به «ضبه بن ادّ بن طابخه» منتهی می‏‌شود. در بعضی از منابع به همراه «ضبی» لقب «نصیبی» نیز ضبط شده است. در این‏ صورت وی از مردم «نصیبین» واقع در دیار بکر از اهالی شمال عراق نزدیک موصل خواهد بود. در باره زمان وفات او تنها می‏‌توان گفت که یک‏بار در سال 322هجری «تلعکبری» (م385ق) به‏‌طور مستقیم از او حدیث شنیده است اما بیشتر استماعات تلعکبری از طریق پدرش از او  بوده است، بنابراین شاگردی تلعکبری نزد او می‏‌بایست در اواخر عمر ابی‏‌غریب بوده باشد، از این‏رو وفات او را می‏توان حدود 325 هجری تخمین زد. وی بخش عمده‏ای از حیات علمی خود را در بصره گذرانده است و در آن‌جا از «محمد بن زکریا غلابی» (م298ق) بهره‌‏های فراوان برد و به اندازه‏ای از دانش رسید که اجازه نقل تمام روایاتش را دریافت کرده است. وی هم‌چنین در بصره روایاتی از «حسن بن محمد بن جمهور عمی» (م.ح310ق) شنید و در علوم حدیث تبحر یافت. سپس به بغداد آمد و در آنجا شاگردان چندی تربیت نمود. اکنون تعداد انگشت‏ شماری از احادیث او در جوامع روایی شیعه به چشم می‏‌خورد که در باره فضیلت حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و دعاهای وارده است. بیشتر صاحب نظران روایات او را قابل قبول دانسته و در باره شخصیت او اظهار رضایت نموده‌‏اند. از شاگردان او غیر از تلعکبری و پدرش می‏‌توان به «احمد بن محمد بن عیاش»(م401ق، صاحب کتاب مقتضب الاثر) اشاره کرد. از تألیفات او چیزی در منابع گزارش نشده است.