میرزا محمدحسن شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

زمانی که میرزای بزرگ، این مسؤولیت خطیر را پذیرفت، در حالی که می‌گریست، قسم یاد کرد: «هیچ گاه فکر نمی کردم که روزی مرجع دینی مردم بوده و به این امر عظیم دچار شوم و بار سنگین مرجعیت را به دوش کشم».

میرزای شیرازی در خوش برخوردی، خوش سلیقگی و شیرینی گفتار، نمونه نداشت. در برخورد با هر کس، آن چنان که شایسته او بود، حقش را ادا می‌کرد. هیچ کس هنگام جداشدن از میرزا، جز با شادمانی و رضایت، ایشان را ترک نمی کرد. میرزا حتی بر مستحق ناسزا هم یک کلمه زشت نمی‌گفت. خطاکاران را جز به احسان، پاداش نمی‌داد، بلکه به نیکوترین زبان و همراه با تبسم، با او به گفتگو می‌نشست و این، همان خلق عظیمی است که از پیامبر عظیم‌الشأن اسلام به [[ارث]] برده بود.