کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

ابومحمد. محدث شیعی. تاریخ ولادت و وفات او در دست نیست. با توجه به شاگردی «ابن غضائری»(م411ق) نزد او، گمان می‏رود وفات او در دهه‏های آخر سده چهارم حدود 380هجری اتفاق افتاده است. از جزئیات زندگی او گزارشی در منابع دیده نمی‏شود. از نسبت «عبسی»(به فتح عین و سکون باء) بر می‏آید که وی اصالتاً از مردم عرب کوفه است. عبسیون کوفه قبیله‏ای پرجمعیت، شناخته‏شده و دارای شاخه‏های متعدد بودند که سلسله نیاکان آنها به «عبس بن بغیض» می‏رسد و در نهایت به «نزار بن معد بن عدنان» باز می‏گردد. وی در کوفه پرورش یافت و از شاگردان ویژه «امیر ابومحمد جعفر بن ورقاء شیبانی»(م352ق) است که کتاب «حقائق التفضیل فی تأویل التنزیل» را نزد او فرا گرفته است. این کتاب مجموعه روایاتی است که در باره امامت امیرالمؤمنین(ع) و برتری آن حضرت بر سایر اهل‏بیت(ع) وارد شده است. همچنین مدتی در بغداد اقامت داشت و در آنجا «حسین بن عبیدالله غضائری»(م411ق)، «شیخ مفید محمد بن محمد بن نعمان»(م413ق) و دیگران از او احادیثی در فضیلت حمزه سیدالشهداء(ع)، فاطمه زهراء(س) و امیرالمؤمنین علی(ع) شنیده‏اند. سوابق علمی او نشان می‏دهد که وی مدتی نیز در قم اقامت داشته است، زیرا اجازه‏نامه‏ای که «شیخ تلعکبری»(م385ق) از اساتید قمی خود «حسن بن عبدالسلام» و «محمد بن عبد ربه انصاری» دریافت کرده است، از طریق او به تلعکبری رسانده شد. از اساتید دیگر او «ابوالحسین محمد بن احمد بن ابی سهل حربی» و «ابوجعفر محمد بن جریر طبری» هستند. از شاگردان او غیر از «ابن غضائری» و «شیخ مفید» کسی دیگر را نمی‏شناسیم. وی ظاهراً دارای اثر تألیفی نبوده است.

منابع: (الامالی، طوسی، ص154 حدیث256؛ رجال طوسی، ص424 شماره 6102، وص445 شماره 6330؛ رجال نجاشی، ص124 شماره 319، وص408 شماره 1082؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص65؛ الانساب، سمعانی، ج4ص140، ذیل عبسی)