طاهر الجزایری: تفاوت میان نسخه‌ها

ایشان اگرچه به شهرت و آوازه هم‌عصران خود همچون [[سید جمال الدین اسدآبادی]] و محمد عبده نرسید، ولی این امر تا حدود زیادی ناشی از فضای جهل‌آلود و خفقانی بود که برخلاف قاهره که آن بزرگان در آن جا زندگی می‌کردند بر [[سرزمین شام]] حکمفرما بود. سلفی بودن، چاپ نشدن آثار، رویکرد علمی، تمایل به گوشه‌نشینی و در دست نبودن اطلاعات کافی از زندگانی ایشان از جمله عوامل دیگری است که مانع از شهرت یافتن ایشان شده است.

شیخ طاهر الجزایری هر هفته پس از نماز جمعه در منزل رفیق العظم جلساتی علمی برگزار می‌کرد که به «حلقه درس طاهر الجزایری» معروف بود و علمای بزرگ و سرشناس دمشق مانند: شیخ عبدالرزاق بیطار، شیخ جمال الدین قاسمی، شیخ سلیم البخاری، شیخ ابوالخیر عابدین، شیخ عبدالقادر بدران، و تعدادی از جوانان آینده دار مانند: محمد علی مسلم، رفیق العظم، محمد کرد علی، احمد النویلانی، شکری العسلی، سلیم الجزایری، فارس الخوری، محب الدین خطیب، عبدالحمید الزهراوی در آن شرکت داشتند و قضایای علمی و اوضاع جهان اسلام را مورد بررسی قرار می‌دادند. این نشست‌ها حتی پس از سفر شیخ طاهر الجزایری به مصر ادامه داشت.

طاهر الجزایری همچنین او را به ارتباط با علما و دانشمندانی چون: احمد النویلانی، جمال الدین قاسمی، محمد علی مسلم، که دفتر خاصی در مدرسه «عبدالله پاشا» داشتند سفارش می‌کرد، تا اینکه به اندوخته‌های علمی خود بیفزاید.