ابراهیم بن احمد بن محمد طبری: تفاوت میان نسخه‌ها

| تصویر = عالمان شیعه.jpg

| سال تولد = 324 ق

| سال درگذشت = 393 ق

'''اَحمد بن مُحمّد طَبَری''' از علمای علم نحو [[بغداد]] در قرن چهارم قمری بود. او نزد [[ابو منذر]]، [[نُصَیر بن یوسف]] و [[هاشم‌ بن عبدالعزیز]] شاگردی کرد. در [[علوم حدیث]] و قرائت مهارت داشت و شاگردانی را در این دو علم تربیت کرد. آراء او در قرائت در کتاب تحبیر التیسیر آمده است.  

ابراهیم بن احمد بن محمد طبری ابواسحاق مقری طبری معروف به تیزون. [[فقیه]]، قاری قرآن، ادیب و [[محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]] که به ظاهر [[مذهب مالکی]] را اظهار می‏‌کرده است. وی در [[بغداد]] به سال 324هجری دیده به جهان گشود از لقب «طبری» که به او و پدرش نسبت داده می‏‌شود بر می‏‌آید که وی اصالتاً ایرانی و اهل [[طبرستان]] بوده است، اما هیچ‌گاه در آن‌جا اقامت نداشته است. وی در بغداد پرورش یافت و در محله [[مذهب شیعه|شیعه]] ‏نشین «کرخ» سکونت داشت. در آن‌جا نزد اساتید عصر خود به استماع حدیث پرداخت و به تدریج در [[فقه]] نیز تبحر یافت.

در بغداد با [[عبدالله بن حسین بن محمد فارسی]] هم‏‌بحث بود و با هم در گزارش [[كتاب مقاتل الطالبیین|کتاب مقاتل الطالبیین]] مشارکت داشتند. وی هم‌چنین از مصاحبان [[ابوعمرو زاهد مطرز]] معروف به [[غلام ثعلب]] بود و نزد او دانش فراوانی آموخته است. پدرش [[احمد بن محمد طبری]] از راویان [[حدیث]] و استاد [[تلعكبری|تلعکبری]] در بغداد بود که در قرائت قرآن نیز دستی توانا داشت. وی علم قرائت و بخشی از فنون ضبط [[حدیث|احادیث]] را از پدرش فرا گرفته است. وی با این‌که خود در علم قرائت زبان‌زد دیگران بود اما نزد قاری معروف [[ابوبكر احمدبن علی بن یزداد|ابوبکر احمدبن علی بن یزداد]] احتراما هفت جزء [[قرآن]] را فرا گرفت و وی را بر خود مقدم می‌‏داشت. از اساتید معروف او [[ابوالفرج اصفهانی]] است.

از شاگردان او می‌توان [[ابوعبدالله علوی شجری]] صاحب [[التعازی (کتاب)|کتاب التعازی]] و ابوالحسن محمد بن حسین بن موسیمعروف به [[ابوالحسن محمد بن الحسین بن موسی|سید رضی]] را نام برد. سید رضی در سنین کودکی [[قرائت قرآن]] را نزد او فرا گرفته است. هم‌چنین [[محمدبن جریر بن رستم طبری شیعی]] که خود معاصر [[محمد بن حسن طوسی|شیخ طوسی]] و [[نجاشی]] بوده، [[حدیث|احادیث]] و گزارشات فراوانی در [[دلائل الامامه (کتاب)|کتاب دلائل الامامه]] از او نقل کرده است.

از تألیفات او [[المناقب (کتاب)|کتاب المناقب]] است که در فضیلت [[علی بن ابی‌طالب|علی بن ابی طالب]]

و [[اهل بیت|اهل‏‌بیت]] نوشته شده است.

وی به دلیل آشنایی‏‌اش با [[فقه]] [[مذهب شیعه|شیعه]] و [[اهل سنت و جماعت|اهل‏‌سنت]] مدتی مقام قضاوت داشته است اما در هیچ‌‏یک از منابع روشن نیست که در کجا و چه سالی مشغول قضاوت بوده است. به گفته [[خطیب بغدادی]] وی <big>شیخ الشهود</big> بغداد در حوزه قضاوت بوده است. یعنی قاضیانی که تازه‌ وارد بغداد می‌‏شدند و نسبت به اوضاع شهر و مردم آن ناآشنا بودند، از او به خاطر عدالت و راستگویی‏‌اش استفسار می‏‌کردند و سخن او را به عنوان «شاهد» در دادگاه حجت می‌‏دانستند. به گفته معاصر او [[ابوالقاسم تنوخی كبیر|ابوالقاسم تنوخی کبیر]] وی هم‌چنین در شهرهای: [[بصره]]، آبله، واسط، [[اهواز]]، عسکر مکرم، [[شوشتر]]، [[كوفه|کوفه]]، [[مكه|مکه]] و [[مدینه]] نیز شناخته شده بود و از شاهدان دادگاه بوده است، از این‏‌رو وی را «شیخ الشهود» لقب داده‌‏اند.

وفات او به گفته [[ذهبی]] و دیگران، در 393هجری در زادگاهش‌([[بغداد]]) روی داده است.

* تاریخ بغداد، ج5ص81 شماره 2443، و ج6صص16 و19 شماره 3047 و3053؛

* تذکره الحفاظ، ج3ص1026؛

* طبقات اعلام الشیعه، ج1ص1؛

* مشایخ الثقات،

* عرفانیان، ص37.