نقد مبنای تکفیری ها در منع تقرب به خداوند از طریق اولیای الهی: تفاوت میان نسخه‌ها

== گفتار ابن تیمیه ==

ایشان می‌گوید اجماع و اتفاق مسلمانان بر این است که تقرب جستن به خداوند و اجابت خواسته‌ها از طریق [[توسل]] و طلب از [[اولیاء الهی|اولیاء الهی]] بعد از مماتشان و نیز در زمان حیاتشان آنگاه که غائب هستند بدعت است چون هیچیک از [[انبیای الهی|انبیای الهی]] چنین روشی را [[تشریع|تشریع]] ننموده‌اند بنابر‌این نمی‌توان آنها یا [[ملائكه الهی|ملائکه الهی]] را مورد خطاب قرار داد که برای دیگران [[شفاعت]] نمایند و نیز ارائه خواسته‌ها به آنها به شکل‌های مختلف از قبیل نوشتن نامه برای آنان و ...[[بدعت]] خواهد بود. راه تقرب بخداوند باید از طریقی باشد که مشروع باشد بدین معنا که از ناحیه الهی بدان دستور داده شده باشد و تقرب جستن بخداوند از غیر طریق شرع گمراهی خواهد بود <ref>مجموعه الفتاوی ج1 ص 160-</ref>.  

    

== نقد ==  

باید گفت اساس این مبنا به درک ناصواب تکفیری‌ها و [[وهابیت|وهابیت]] از معنای توحید و شرک بر می‌گردد بدین معنا که وقتی صرف توجه و طلب به اولیای الهی بدون آنکه به نوع نگاه طلب کننده و محتوای خواسته‌اش نگریسته شود نتیجه‌اش همین است که دیگران را بدان متهم می‌کنند. در حالی که غالب افرادی که به سمت اولیای الهی حتی بعد از مماتشان کنار قبورشان رفته و آنان را واسطه تقرب خویش بسوی خداوند قرار می‌دهند نظر استقلالی به آنها نداشته و منکر عبادت آنان می‌باشند. در حالی که مشرکین عصر رسالت بت‌هایشان را می‌پرستیدند و ضمن نگاه استقلالی به آنها معتقد به ربوبیت آنان در نظام هستی بودند. بعلاوه آنکه همانگونه که در مبحث توسل بیان گردید نظام عالم بر اساس [[اسباب و مسببات]] بنا گردیده است و در همین راستا اولیای الهی مجاری فیض الهی بر بندگان می‌باشند از اینرو توسل و تقرب الهی از طریق آنان منافاتی با توحید نخواهد داشت.  

   

== پانویس ==

[[رده:مقاله‌ها]]