۲۳٬۶۱۷
ویرایش
خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
در این دوران، امام حسین همیشه در کنار پدر بود و در جنگها شرکت میکرد. در واقعه [[حکمیت]] [[جنگ نهروان]] و دیگر جریانهای پس از [[جنگ صفین]] نیز همه جا در رکاب پدر بود و آن همه بیوفاییها و سست عنصریهای مردم را نسبت به پدر بزرگوار خود از نزدیک میدید و با مرارت و تلخ کامی آن مصایب را تحمل میکرد. همه او را به عظمت و بزرگی میشناختند. شجاعت او زبانزد عام و خاص بود. همه برای او احترام قائل بودند و در مقابل او تعظیم و تجلیل میکردند<ref>اربلی، کشف الغمة، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۵۶۹؛ نهجالبلاغه، تحقیق صبحی صالح، خطبه ۲۰۷، ص۳۲۳</ref>. | در این دوران، امام حسین همیشه در کنار پدر بود و در جنگها شرکت میکرد. در واقعه [[حکمیت]] [[جنگ نهروان]] و دیگر جریانهای پس از [[جنگ صفین]] نیز همه جا در رکاب پدر بود و آن همه بیوفاییها و سست عنصریهای مردم را نسبت به پدر بزرگوار خود از نزدیک میدید و با مرارت و تلخ کامی آن مصایب را تحمل میکرد. همه او را به عظمت و بزرگی میشناختند. شجاعت او زبانزد عام و خاص بود. همه برای او احترام قائل بودند و در مقابل او تعظیم و تجلیل میکردند<ref>اربلی، کشف الغمة، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۵۶۹؛ نهجالبلاغه، تحقیق صبحی صالح، خطبه ۲۰۷، ص۳۲۳</ref>. | ||
== دوران امامت | == دوران امامت حسن بن علی == | ||
پس از شهادت امیرمؤمنان علی (علیهالسلام)، | پس از شهادت امیرمؤمنان علی (علیهالسلام)، [[حسن بن علی (مجتبی)|حسن بن علی (علیهالسلام)]] عهدهدار امامت و زعامت [[مسلمانان]] شد و امام حسین (علیهالسلام) با ایشان [[بیعت]] کرد. امام حسین (علیهالسلام) در ایام امامت و خلافت امام حسن (علیهالسلام)، همواره همراه و یار و یاور آنحضرت در امور خلافت و امامت بود. افزون بر این، امام حسین (علیهالسلام) احترام ویژهای برای برادر و امام خود قائل بود، به طوری که در یک کلام میتوان گفت ایشان در پیروی و تکریم از امام حسن (علیهالسلام) کار را به سرانجام رسانده بود. | ||
امام حسین (علیهالسلام) در همه حال، پیوسته جانب برادر را رعایت میکرد و خود را تابع سیاستهای ایشان و مطیع اوامر او میدانست. هنگامی که آهنگ نبرد و مقابله با دشمنان شامی نواخته شد، آنحضرت در بسیج و اعزام نیروها به اردوگاه <big>نُخَیله</big> و <small>مسکن</small> <big>متن بزرگ</big>، نقشی فعال داشت و همراه برادر به [[مدائن]] و ساباط برای جمعآوری لشکر رفت<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج 5، ص 165، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق</ref>. زمانی هم که در پی کارشکنیها و خیانتهای مکرر سپاهیان [[عراق]]، امام حسن (علیهالسلام) با پیشنهاد صلح از سوی معاویه روبرو شد و بنابر مصالح اسلام و جامعه اسلامی مجبور به پذیرش صلح با [[معاویه]] شد و آن همه ناراحتیها را متحمل شد، امام شریک رنجهای برادر بود و چون میدانست که این صلح به صلاح اسلام و مسلمین است، هرگز اعتراضی به امام حسن نداشت. | امام حسین (علیهالسلام) در همه حال، پیوسته جانب برادر را رعایت میکرد و خود را تابع سیاستهای ایشان و مطیع اوامر او میدانست. هنگامی که آهنگ نبرد و مقابله با دشمنان شامی نواخته شد، آنحضرت در بسیج و اعزام نیروها به اردوگاه <big>نُخَیله</big> و <small>مسکن</small> <big>متن بزرگ</big>، نقشی فعال داشت و همراه برادر به [[مدائن]] و ساباط برای جمعآوری لشکر رفت<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک (تاریخ الطبری)، ج 5، ص 165، بیروت، دار التراث، چاپ دوم، 1387ق</ref>. زمانی هم که در پی کارشکنیها و خیانتهای مکرر سپاهیان [[عراق]]، امام حسن (علیهالسلام) با پیشنهاد صلح از سوی معاویه روبرو شد و بنابر مصالح اسلام و جامعه اسلامی مجبور به پذیرش صلح با [[معاویه]] شد و آن همه ناراحتیها را متحمل شد، امام شریک رنجهای برادر بود و چون میدانست که این صلح به صلاح اسلام و مسلمین است، هرگز اعتراضی به امام حسن نداشت. | ||
خط ۸۹: | خط ۸۹: | ||
از جود و سخا و شجاعت حسین (علیهالسلام) که از پدرانش به او [[ارث]] رسیده بود. گزارشهای فراوانی وجود دارد<ref>أعیان الشیعة، ج 1، ص 579 – 580؛ عطاردی، عزیز الله، مسند الإمام الشهید (علیهالسلام)، ج 1، ص 32 – 52، تهران، عطارد، چاپ اوّل، 1376ش</ref>. تهجد و مناجات با پروردگار و تلاوت [[قرآن]] برای آنحضرت به گونهای اهمیت داشت که حتی در سختترین لحظات و در شدیدترین محاصره نظامی، شبی را از دشمن فرصت میگیرد تا با پروردگارش مناجات کرده و به تلاوت قرآن بپردازد<ref>شریف قرشی، باقر، حیاة الإمام الحسین(علیهالسلام)، ج 1، ص 132 – 134، قم، مدرسه علمیه ایروانی، چاپ چهارم، 1413ق</ref>. | از جود و سخا و شجاعت حسین (علیهالسلام) که از پدرانش به او [[ارث]] رسیده بود. گزارشهای فراوانی وجود دارد<ref>أعیان الشیعة، ج 1، ص 579 – 580؛ عطاردی، عزیز الله، مسند الإمام الشهید (علیهالسلام)، ج 1، ص 32 – 52، تهران، عطارد، چاپ اوّل، 1376ش</ref>. تهجد و مناجات با پروردگار و تلاوت [[قرآن]] برای آنحضرت به گونهای اهمیت داشت که حتی در سختترین لحظات و در شدیدترین محاصره نظامی، شبی را از دشمن فرصت میگیرد تا با پروردگارش مناجات کرده و به تلاوت قرآن بپردازد<ref>شریف قرشی، باقر، حیاة الإمام الحسین(علیهالسلام)، ج 1، ص 132 – 134، قم، مدرسه علمیه ایروانی، چاپ چهارم، 1413ق</ref>. | ||
== | == واقعۀ عاشورا == | ||
چون امام (علیهالسلام) از توطئه سوء قصد به جان خویش آگاهی یافت از سر حفظ حرمت و قداست [[بیت الله الحرام]] [[مناسک حج]] را به اضطرار پایان برد و به روز هشتم ذی الحجه از سال ۶۰ هجری مکه را به قصد عراق وداع گفت<ref>الإرشاد، شیخ مفید، ج۲، ص۶۶</ref>. | چون امام (علیهالسلام) از توطئه سوء قصد به جان خویش آگاهی یافت از سر حفظ حرمت و قداست [[بیت الله الحرام]] [[مناسک حج]] را به اضطرار پایان برد و به روز هشتم ذی الحجه از سال ۶۰ هجری مکه را به قصد عراق وداع گفت<ref>الإرشاد، شیخ مفید، ج۲، ص۶۶</ref>. | ||