confirmed، مدیران
۳۷٬۳۷۹
ویرایش
خط ۶۳: | خط ۶۳: | ||
یکی از ویژگیهای امام سجاد عبادت خالصانه ایشان به درگاه خداوند و خشوع و خضوع ایشان میباشد، به طوری که [[مالک بن انس]] میگوید: علی بن حسین در شبانه روز هزار رکعت [[نماز]] میخواند تا اینکه از دنیا رحلت کرد. لذا به ایشان «زینالعابدین» میگویند<ref>ذهبی، العِبَر، دار الکتب العلمیه، ج1، ص83</ref>. | یکی از ویژگیهای امام سجاد عبادت خالصانه ایشان به درگاه خداوند و خشوع و خضوع ایشان میباشد، به طوری که [[مالک بن انس]] میگوید: علی بن حسین در شبانه روز هزار رکعت [[نماز]] میخواند تا اینکه از دنیا رحلت کرد. لذا به ایشان «زینالعابدین» میگویند<ref>ذهبی، العِبَر، دار الکتب العلمیه، ج1، ص83</ref>. | ||
امام سجاد (علیهالسلام) بسیار به فقرا و مستمندان کمک میکرد و به آنها شبانه و مخفیانه غذا میداد. از [[ابوحمزه ثمالی]] نقل شده است [[علی بن حسین(علیهالسلام)]] شبانه مقداری غذا بر دوش خود میگذاشت و در تاریکی شب به صورت مخفیانه به فقرا میرساند و میفرمود:[[صدقه]]<nowiki/>ای که در تاریکی شب داده شود، غضب خداوند را خاموش میکند. <ref>ذهبی، سیراعلام النبلاء، 1414ق، ج4، ص393</ref> | امام سجاد (علیهالسلام) بسیار به فقرا و مستمندان کمک میکرد و به آنها شبانه و مخفیانه غذا میداد. از [[ابوحمزه ثمالی]] نقل شده است [[علی بن الحسین (زین العابدین)|علی بن حسین(علیهالسلام)]] شبانه مقداری غذا بر دوش خود میگذاشت و در تاریکی شب به صورت مخفیانه به فقرا میرساند و میفرمود:[[صدقه]]<nowiki/>ای که در تاریکی شب داده شود، غضب خداوند را خاموش میکند. <ref>ذهبی، سیراعلام النبلاء، 1414ق، ج4، ص393</ref> | ||
امام سجاد (علیهالسلام) در حالی که نیازی به بردگان نداشت، آنها را جهت آزاد کردن میخرید. امام سجاد(علیهالسلام) در هر زمان و موقعیتی به آزادی آنها میپرداخت، به طوری که در شهر مدینه عده زیادی همچون یک لشکر از موالی آزاد شده، از زن و مرد به چشم میخورد که همگی از موالی امام بودند<ref>سید الاهل، زینالعابدین، 1961م، ص7و47</ref>. | امام سجاد (علیهالسلام) در حالی که نیازی به بردگان نداشت، آنها را جهت آزاد کردن میخرید. امام سجاد(علیهالسلام) در هر زمان و موقعیتی به آزادی آنها میپرداخت، به طوری که در شهر مدینه عده زیادی همچون یک لشکر از موالی آزاد شده، از زن و مرد به چشم میخورد که همگی از موالی امام بودند<ref>سید الاهل، زینالعابدین، 1961م، ص7و47</ref>. |