confirmed
۵٬۹۱۷
ویرایش
جنبلاطیه: تفاوت میان نسخه‌ها
←تاریخچه
| خط ۲: | خط ۲: | ||
== تاریخچه == | == تاریخچه == | ||
قبیله جنبلاطیه در ولایت‌کلز (نزدیک حلب) می‌زیستند. این ولایت از توابع معرة النعمان(شهری از توابع ادلب [[سوریه]]) | قبیله جنبلاطیه در ولایت‌کلز (نزدیک حلب) می‌زیستند. این ولایت از توابع معرة النعمان(شهری از توابع ادلب [[سوریه]]) به‌شمار میرفت. | ||
جان پولاد | جان پولاد اول، رئیس عشیره بوده و اصالتی کردی داشت. بر همین مبنا، فرقه منتسب به وی را جنبلاطیه خواندهاند. | ||
یکی از اعقاب | یکی از اعقاب سعید‌بن مصطفی، حسین‌پاشا بن‌جان پولاد‌کردی بود که در کلس (سوریه) حاکم بود و در سال 1104 هجری قمری کشته شد. | ||
این طایفه همگی | این طایفه همگی مذهب‌دروزی داشتند و در اوایل قرن هفدهم‌میلادی از کلس (سوریه) به[[لبنان]] مهاجرت کردند. سبب هجرت ایشان، مطابق با دعوتی بود که حاکم‌شوف (منطقه‌ای درلبنان) به نام امیر‌فخرالدین (1572- 1635 م) در سال 1630 میلادی از ایشان کرد. وی با جان‌پولاد عقد دوستی بست تا بتواند با یاری او بر دشمنانش غلبه کند. | ||
از مشاهیر این خانواده یکی امیر جان پولاد معروف به (ابن عربی) (در گذشته 1572 میلادی) می‌باشد که در معره النعمان و کلس میزیست. | از مشاهیر این خانواده یکی امیر جان پولاد معروف به (ابن عربی) (در گذشته 1572 میلادی) می‌باشد که در معره النعمان و کلس میزیست. | ||
و دیگری به نام سعید بن شیخ بشیر جنبلاطی در قرن 19 میلادی و از سرداران ابراهیم پاشا بن محمد علی، فاتح مصر و شام بود و در جنگ‌هایی که بین «دروز» و «نصاری» در سال 1841 م واقع شد، دست داشت. وی در سال 1841 میلادی درگذشت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 143 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> <ref>بدوی عبدالرحمن، مذاهب الاسلامییین، بیروت، سال 1971 میلادی، ج 2، ص 632- 633.</ref> | و دیگری به نام سعید بن شیخ بشیر جنبلاطی در قرن 19 میلادی و از سرداران ابراهیم پاشا بن محمد علی، فاتح مصر و شام بود و در جنگ‌هایی که بین «دروز» و «نصاری» در سال 1841 م واقع شد، دست داشت. وی در سال 1841 میلادی درگذشت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 143 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> <ref>بدوی عبدالرحمن، مذاهب الاسلامییین، بیروت، سال 1971 میلادی، ج 2، ص 632- 633.</ref> | ||