نبرد الجزایر (فیلم): تفاوت میان نسخه‌ها

<div class="wikiInfo">

[[پرونده: نبرد الجزایر.jpg|جایگزین=فیلم سینمایی نبرد الجزایر|بندانگشتی|فیلم نبرد الجزایر(The Battle of Algiers)]]

{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |

!نام

!فیلم سینمایی نبرد الجزایر(The Battle of Algiers)

|مخاطب

|این فیلم به افراد زیر 12 سال توصیه نمی‌شود.

|}

</div>

'''نبرد الجزایر''' نام فیلمی جنگی محصول ۱۹۶۶ برپایه وقایع رخ‌داده در جنگ [[الجزایر]] و نشان‌دهنده وقایعی است که در سال‌‌‌های ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۲ نیرو‌‌های الجزایری برای ر‌‌هایی از سلطه [[فرانسه]] در شمال آفریقا انجام دادند. کارگردان نبرد الجزایر، جیلو پونته‌کوروو اهل ایتالیاست.

[https://vista.ir/w/a/16/m4jw7 جنگ وحشیانه برای صلح]</ref>.

درحالی‌که لاپوآنته به سرنوشت خود می‌اندیشد، فیلم با یک فلاش‌بک به سال ۱۹۵۴ و زمان آغاز عملیات نظامی [[جبهه آزادی‌بخش میهنی]] [[الجزایر]] بازمی‌گردد که این سازمان با صدور اطلاعیه‌ای همه مسلمانان را به اتحاد در مبارزه با اشغالگران برای کسب استقلال دعوت می‌کند. فیلم با اتخاذ یک فرم نیمه‌مستند به بازآفرینی مراحل اصلی شکل‌گیری قیام و تحول سیاسی لاپوآنته می‌پردازد.

اعتراض به اشغالگری همچنان ادامه می‌یابد و قیام الجزایری‌‌ها ابعاد تازه‌ای به خود می‌گیرد و سرانجام به استقلال [[الجزایر]] در سال ۱۹۶۲ می‌انجامد و [[فرانسه]] با امضای پیمان اِویان (Evian) در نوزدهم مارس این سال قدرت را به جبهه آزادی‌بخش واگذار می‌کنند و از [[الجزایر]] خارج می‌شوند<ref>[http://mobareze.ir/cul/12648.html نبرد زنبیل و بمب‌افکن]</ref>.

فیلم سینمایی نبرد الجزایر، یکی از خونین‌ترین مبارزات ضدامپریالیستی قرن بیستم ـ انقلاب ۶۲ـ۱۹۵۴ بر ضد سلطه استعماری در [[الجزایر]] که از قدیمی‌ترین و پهناورترین مستعمرات [[فرانسه]] بود ـ را به تصویر می‌کشد.

تقریباً دو میلیون نیروی فرانسوی ازجمله ژاک شیراک، رئیس‌جمهور کنونی [[فرانسه]]، و ژان ماری لوپن، رهبر جبهه نژادپرست ملی، در آن دوران در [[الجزایر]] خدمت می‌کردند. لوپن متهم است که زندانیان را در زندان مخوف ویلارسسینی [[الجزایر]] در سال ۱۹۵۷ شکنجه می‌کرده است.

نبرد الجزایر حول محور دو شخصیت می‌گردد: علی لاپوآنته، عضو جبهه آزادی‌بخش ملی و نماد مقاومت [[الجزایر]]، و سرهنگ ماتیو، فرمانده چتربازان فرانسوی که مأموریت سرکوب مقاومت را به وی محول کرده‌اند.

هرچند فیلم نبرد الجزایر به روشنی از مقاومت حمایت می‌کند، این فیلم یک اثر کاملاً عینی است و سعی نمی‌کند جبهه آزادی‌بخش را مبالغه‌آمیز و خیال‌پردازانه نشان دهد. لذا می‌بینیم که اشاراتی به نقاط ضعف سیاسی و تناقضات این سازمان دارد؛ ازجمله تلاش رهبرانش برای ترکیب الفاظ و ادبیات سکولار دست چپی با توسل به احساسات محافظه‌کارانه اسلامی.

پونته‌کوروو در نمایش کشتار‌‌های تروریستی فرانسویان توسط جبهه آزادی‌بخش صداقت تام و تمامی‌دارد؛ اما هرگونه تلاشی برای هم‌وزن دانستن سیاسی و اخلاقی ترور‌‌های خونین مقاومت با اعمال نظامیان فرانسوی را مردود می‌شمارد.  

پونته‌کوروو در ارائه تصویر ماتیو نیز هوشمندانه عمل نموده و از مبالغه پرهیز می‌کند. درواقع، این فرمانده چتربازان پخته‌ترین و جاافتاده‌ترین شخصیت فیلم است. او فرد تحصیل‌کرده‌ای است، آرام حرف می‌زند ولی متقابلاً در دفاع از منافع [[فرانسه]] بی‌رحم است.

فیلم پونته‌کوروو از تکنیک‌های مبتکرانه‌ای در درام سینمایی در اواسط دهه ۱۹۶۰ بهره می‌برد و برای نخستین‌بار نگاهی جدی به مردم شمال آفریقا می‌اندازد؛ بر خلاف فیلم‌های گذشته اروپایی و آمریکایی که این مردم را مضحکه یا مظنون می‌نمایاند. فرم نیمه مستند، با روایت به س‍َبک فیلم‌های خبری و زیرنویس، دوربین‌های خبری شانزده میلیمتری دستی، و استفاده از اعلامیه‌‌های جبهه آزادی‌بخش و ارتش [[فرانسه]] ازجمله ابتکاراتی بود که فیلم را بسیار هیجان‌انگیز جلوه داد.

در فیلم نبرد الجزایر نقیصه‌‌های سیاسی آشکاری نیز به چشم می‌خور‌َد. چنان‌که به گروه‌‌های رقیب در جنبش ملی [[الجزایر]] هیچ اشاره‌ای نمی‌کند و از نحوه تأثیرگذاری مقاومت سراسری توده‌‌های الجزایری به طبقه کارگر در [[فرانسه]] که به نوبه خود موجی از اعتصابات و اعتراضات بر ضد دولت شارل دوگل را به راه انداخت، هیچ تصویری نمی‌بینیم. همچنین به رشد مخالفت‌های ضد جنگ سربازان عادی [[فرانسه]] از درون ارتش بزرگ این کشور که عمدتاً بر اساس نظام وظیفه به خدمت گرفته شده بودند، اشاره‌ای نمی‌شود.

== مستند در بستر درام ==

برای علی عرصه انقلاب، عرصه اثبات «خود» است و از انقلاب گذشتن یعنی از «خود» گذشتن و پایان انقلاب یعنی پایان «خود»؛ کمااینکه پایان کار جبهه آزادی‌بخش، مقارن با پایان زندگی علی است؛ آن هنگامی که حتی امثال جعفر نیز چنین مرگی را بیهوده می‌دانند، اما لطف علی در رفتن است، همچون بسیاری از قهرمانان ناکام و «تلخ عاقبت» تاریخ سینما.

ماهنامه سوره در یازدهمین شماره خود در مهرماه 1383 مصاحبه‌ای از پونته کوروو، کارگردان این فیلم با یک خبرنگار فرانسوی را به چاپ می‌رساند. بخشی از این مصاحبه طولانی را با هم می‌خوانیم:

اولین الگویم روبرتو روسولینی، فیلمساز ایتالیایی بود. به نظرم آمد در تاریخ فیلمسازان سینما یکی از آن خوش‌ذوق‌‌هاست؛ دلیلش هم این است که رویکرد جدیدی به واقعیت داشت، یعنی عشق به واقعیت که پیش از او نظیرش را سراغ نداشتم. از این نظر روسولینی محبوب‌ترین شخصیت زندگی من است؛ هم دوستش بودم و هم خیلی تحسینش می‌کنم.

بگذارید برایتان توضیح بدهم چرا واقعیت برایم این قدر اهمیت دارد و دوستش دارم. برای تست بازیگری فیلم «نبرد الجزایر» فقط چ‌هار روز وقت گذاشتم، اما یک ‌ماه تحقیق می‌کردم تا ببینم بهترین کادربندی برای نشان دادن حقیقت چطوری است.

می‌خواستم مثل فیلم‌‌های خبری از تصویربرداری دانه دانه با کنتراست‌‌های تند تقلید کنم. کار آسانی نبود. از طرفی قرار بود فیلمم در سینما به نمایش دربیاید و مردم هم به خاطرش پول بدهند. پس فرمش هم باید قشنگ درمی‌آمد. یک‌ماه طول کشید تا تکنیک خودمان را پیدا کنیم. سرانجام تصمیم گرفتیم از نگاتیو اصلی کپی بگیریم و بعدش از روی کپی دوباره فیلمبرداری کنیم.

نوشتن فیلمنامه خیلی کوتاه بود، حدود دو ماه اما برای تحقیقاتش 6 ماهی وقت گذاشتیم. من و فرانکو سولیناس ـ فیلمنامه‌نویس ـ هفته‌‌ها پشت سر هم این در و آن در می‌زدیم، تو محله‌‌ها می‌گشتیم تا از ان رعب و وحشتی که اتفاق افتاده بود، تصویری پیدا کنیم. بعدش سفری رفتیم [[فرانسه]]. آنجا با مقامات ارشدی که عضو یگان چترباز بودن گفت‌وگو کردیم. گردآوری و تدوین اطلاعات خیلی وقتمان را گرفت.

چقدر برای جذب بودجه عذاب کشیدیم. با اینکه به‌خاطر فیلم قبلی‌ام «کاپو» که نامزد جایزه اسکار شده بود، روابط خوبی با تهیه‌کنندگان داشتم، ولی آن‌‌ها از من می‌خواستند فیلم‌‌هایی بسازم که اصلاً خوشم نمی‌آمد، وقتی ساختن فیلم «نبرد الجزایر» رو به آن‌‌ها پیشن‌هاد دادم، گفتند «کدوم ایتالیایی پیدا می‌شه که از داستان سیاه‌پوستا خوشش بیاد؟» من می‌گفتم «الجزایری‌‌ها که سیاه نیستن. کی گفته که تو ایتالیا هیچ‌کس از این سوژه خوشش نمیاد؟» آخرش هم هیچ‌کدام از آن تهیه‌کننده‌‌ها حاضر به همکاری نشدند. به من می‌گفتند: «هر فیلمی دلت می‌خواد بساز به‌جز این یکی!»

هرجای شهر را که می‌خواستیم ببینیم راحت مجوز می‌دادند. پول زیادی هم از ما نمی‌گرفتند<ref>[http://www.qudsonline.ir/news/609047/%D9%87%D8%B1-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85%DB%8C-%D8%AF%D9%84%D8%AA-%D9%85%DB%8C-%D8%AE%D9%88%D8%A7%D8%AF-%D8%A8%D8%B3%D8%A7%D8%B2-%D8%AC%D8%B2-%D9%86%D8%A8%D8%B1%D8%AF-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1 هر فیلمی دلت می‌خواد بساز جز «نبرد الجزایر» !]</ref>.

== پانویس ==  

{{پانویس}}