ابن حجر عسقلانی: تفاوت میان نسخه‌ها

در بیست و دوم شعبان سال 773 ق، در [[قاهره]] متولد شد<ref>ابن‌حجر عسقلانی، احمدبن علی. انباء الغمر با بناء العمر. حیدرآباد دکن:[بی‌نا]، 1392 ق. = 1350؛</ref>.  

پدر وی علی‌بن محمد عسقلانی (720 - 777 ق) نیز اهل علم بود و نیابت در حکم و قضا را برعهده داشت. ابن‌حجر پیش از چهار سالگی پدر خود را از دست داد و سپس یکی از بازرگانان مشهور به نام زکی‌الدین ابوبکر علی الکارمی‌الخَرّوبی وصایت ابن‌حجر را بنا به وصیت پدرش برعهده گرفت. ابن حجر در پنج سالگی به مکتب فرستاده شد و در آنجا [[قرآن]] را فراگرفت. در یازده سالگی با وصیّ خود به [[مکه]] رفت و در آنجا مجاور شد<ref>همو. تبصیر المنتبه بتحریر المشتبه، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: المکتبه العلمیه،تاریخ مقدمه 1964 م. = 1383 ق. = [1343]؛</ref>.

ابن‌حجر به‌هنگام مجاورت در [[مکه]] (785 ق)، علم حدیث را نزد محمدبن عبدالله‌بن ظهیره آموخت و کتاب عمده‌ُالاحکام ابن سرور جماعیلی را نزد او خواند و در بازگشت به [[مصر]] (786 ق) باز به فراگرفتن حدیث مشغول شد. در مکه نیز صحیح بخاری را از عفیف نشاوری استماع کرد، در هفده سالگی فقه و عربی و حساب را از یکی از اوصیای خود فراگرفت، و نیز در نزد ابومحمد اَبْناسی فقه خواند<ref>همو. الدرر الکامنه فی اعیان المأئه الثامنه. حیدرآباد دکن: 1392 ق. = 1350؛</ref>.

ابن‌حجر در سفرهای متعدد خود به خانه خدا، [[شام]]، قدس، [[یمن|یمن]]، عدن، و اسکندریه هیچ‌گاه از کسب علم غفلت نمی‌کرد و هرجا شیخی و فقیهی می‌یافت که می‌توانست از او حدیثی بشنود و فایده‌ای برگیرد، بی‌درنگ به دیدنش می‌شتافت<ref>حسینی، محمدبن علی. ذیل تذکره الحُفّاظ للذهبی. در لحظ الالحاظ تقی الدین محمدبن فهدالمکی. به کوشش احمد رافع طهطاوی. بیروت: داراحیاء التراث‌العربی، مؤسسه التاریخ‌العربی،[بی‌تا]؛</ref>.

چون ابن‌حجر در [[فقه]]، حدیث، و تفسیر تبحّر یافت در مدارس مختلف به تدریس پرداخت. سخاوی نام دروس و مدارسی را که ابن‌حجر در آنها تدریس کرده است چنین نام می‌برد: تفسیر در حَسَنیّه و منصوریه؛ حدیث در بیبر سیّه، جمالیّه، زینبیّه، شیخونیّه، جامع طولون و قبه منصوریّه؛ اسماع حدیث در محمودیّه؛ فقه در خَرّوبیه، فخریه، شیخونیه، صالحیه، صلاحیه، و مؤیّدیه<ref>سخاوی، محمدبن عبدالرحمن. التبر المسبوک، قاهره: مکتبه الکلیات الازهریه،[بی‌تا]؛</ref>.

در 811 ق وظیفه افتاء در دارالعدل به ابن‌حجر محول گردید که ظاهراً چندین سال این وظیفه را برعهده داشته است <ref>همو. الذیل علی رفع الاصر، به کوشش جوده هلال و محمد محمود صبح، قاهره:[بی‌نا]، 1966 م. = 1386 ق. = 1345؛</ref>. ابن حجر علاوه بر فتوی به ایراد خطبه در مساجد مصر نظیر جامع الازهر و جامع عمروبن‌العاص نیز می‌پرداخت <ref>عزالدین، محمد کمال‌الدین. التاریخ و المنهج‌التاریخی لابن‌حجر، بیروت:[بی‌نا]، 1984 م. = 1405 ق. = 1363</ref>.

از جمله وظایف ابن‌حجر، کتابداری کتابخانه مدرسه محمودیه بود که نفیس‌ترین کتاب‌ها را داشت و این کتاب‌ها را قاضی برهان‌الدین ابراهیم‌بن عبدالرحیم ابن‌جماعه جمع کرده و در آن آثار به خط مؤلفان فراوان بود. بیشتر این کتاب‌ها را پس از او جمال‌الدین استادار گرفت و آن را وقف مدرسه خود کرد. ابن‌حجر پس از تصدی کتابداری این کتابخانه دو فهرست برای آن تنظیم کرد: فهرستی موضوعی بر طبق علوم و فهرستی به‌ترتیب حروف الفبا برای اسامی کتاب‌ها. ابن حجر هفته‌ای یک روز در این کتابخانه کار می‌کرد و توانست کتاب‌هایی را که پیش از او از این کتابخانه مفقود شده بود بازگرداند<ref>عزالدین، محمد کمال‌الدین. التاریخ و المنهج‌التاریخی لابن‌حجر، بیروت:[بی‌نا]، 1984 م. = 1405 ق. = 1363</ref>.