هانری کربن: تفاوت میان نسخه‌ها

'''هانری کُربَن''' (به فرانسوی: Henry Corbin)، فیلسوف، ایران‌شناس و اسلام‌شناس فرانسوی بوده‌ است. او بخشی از عمر خود را در [[ایران]] و [[خاورمیانه]] سپری کرد. وی صاحب مکتبی در تاریخ [[فلسفه اسلامی|فلسفهٔ اسلامی]] است و معتقد است فلسفه اسلامی معادل فلسفه عربی نیست و با درگذشت [[ابن رشد]] پایان نیافته‌ است. وی همچنین از پایه‌گذاران [[فلسفه تطبیقی|فلسفۀ تطبیقی]] است که به نقادی فلسفهٔ مدرن غرب بر پایه سنت فلسفهٔ اسلامی می‌پردازد. او نخستین برگردان آثار ''مارتین هایدگر'' به زبان فرانسه و همچنین معرفی‌کنندهٔ [[فلسفهٔ اشراق]] [[سهروردی]] و [[حکمت متعالیه|حکمت متعالیهٔ]] [[ملاصدرا]] به اروپاییان بوده‌ است.  

'''هانری کُربَن'''، فیلسوف، ایران‌شناس و اسلام‌شناس فرانسوی بوده‌است. ایشان در چهاردهم آوریل سال ۱۹۰۳م در [[پاریس]] و در یک خانوادۀ [[کاتولیک]] به‌ دنیا آمد. در کنار آموزش‌های متداول، در یک مدرسه عالی علوم مسیحی آموزش‌های مذهبی دید. در سال ۱۹۱۹ م، جهت ادامه تحصیل در رشتۀ فلسفه وارد دانشگاه سوربُن شده و در سال ۱۹۲۵ م، لیسانس و سپس در سال ۱۹۲۶ م، گواهی‌نامه عالی فلسفه را کسب کرد. وی در طی این سال‌ها توانست زبان‌های کلاسیک اروپایی، عربی و فارسی را بیاموزد. کُربَن گرچه هنگام تولد [[پروتستان]] بود؛ لکن با سنت [[کاتولیک]] پرورش یافت. او در ۱۹۲۸ م، از طریق مدیر بخش مطالعات اسلامیِ دانشگاه سوربن با آثار سهروردی آشنا شد. سال‌ها بعد اظهار داشت که آشنایی او با سهروردی، تکلیف سرنوشت معنوی او را برای عبور از این جهان مشخص کرد.

با پایان یافتن [[جنگ جهانی دوم]]، و به‌ دنبال سفری که او در سپتامبر ۱۹۴۵ م به [[ایران]] داشت، وزارت امور خارجه [[فرانسه]] ریاست بخش ایران‌شناسی [[مؤسسه ایران و فرانسه]] را به او واگذار کرد. شرایط فراهم شد تا وی سالی چندبار به [[ایران]] سفر کند و با سید محمد کاظم عصار، [[سید محمد حسین طباطبایی|علامه طباطبایی]] و سید جلال‌الدین آشتیانی به بحث و گفت‌و‌گو بپردازد. از آن پس ایشان به مدت بیست سال، اول هر پاییز به ایران سفر می‌کرد و در دانشکده ادبیات و علوم انسانی [[دانشگاه تهران]] تدریس می‌نمود. وی در پایان پاییز مجدداً به [[پاریس]] بازمی‌گشت و در دانشگاه سوربن به تدریس حکمت و عرفان اسلامی ایران مشغول می‌شد.

نخستین دیدار علامه طباطبایی و '''هانری کربن''' در اواخر سال ۱۳۳۷ ش، و دومین دیدار در مهر سال ۱۳۳۸ ش، در [[تهران]] بود. ایشان به علامه طباطبایی گفته بود در ژنو، کنفرانسی دربارۀ امام منتظر از دیدگاه [[شیعه]] داشته که با استقبال دانشمندان غربی حاضر در جلسه مواجه شده است. او ادامه داده بود که از نظر او [[مذهب تشیع]]، یگانه مذهبی است که رابطه بشر با هدایت الهی و پیوند انسان با خدا را استوار نگه داشته است و با شبکه [[ولایت]] این پیوستگی را استمرار می‌بخشد. سپس علامه هم گفته بود که مسأله وجود حق تعالی، در همۀ ادیان مسأله مشترکی است، ولی در موضوع روش زندگی انسان، دینی جاودانه خواهد بود که ضمن حفظ اعتقاد به [[الوهیت]] و [[نبوت]]، و اعتقاد به [[معاد]] برای استمرار بخشیدن به این حقیقت، وسیله ویژه‌ای برای ادامه پیوند و ارتباط از خود به یادگار گذاشته باشد و آن بی‌تردید همان مسأله [[ولایت]] است که در اسلام شیعی به آن توجه خاص کرده‌اند که [[توسل]] به آن، سعادت دنیوی و اخروی انسان را تضمین می‌کند. این جلسات چند سال ادامه داشت<ref>محصول این جلسات، دو کتاب «شیعه» و «رسالت تشیع در دنیای امروز» بود که خود علامه طباطبائی تحریر کرده بود و توضیحات هر دو جلسه به خواست علامه طباطبایی، توسط علی احمدی میانجی و سید هادی خسروشاهی، تهیه و تنظیم شده و در ۷۰۰ صفحه، بار‌ها به چاپ رسیده است.</ref>. پیش از انقلاب، برخی گفته بودند تشکیل این جلسات از اول کار درستی نبود و معلوم نیست '''هانری کربن''' کیست و صلاح نیست ادامه پیدا کند. ابراهیم دینانی این مطلب را به علامه رسانده بود و ایشان ناراحت شده و گفته بود به‌عنوان شخصی که در گوشه‌ای نشسته‌ام و چیز می‌نویسم تنها راه من به جهان و تفکر جهان این جلسه است، این را هم نمی‌توانند برای من ببینند. بعد‌ها کسانی از مأموریت '''کربن''' و یارانش برای ترویج تصوف سنتی در لباس مدرن سخن گفتند<ref>در این جلسات، شخصیت‌هایی چون [[شهید مرتضی مطهری]] و بدیع‌الزمان فروزانفر نیز حضور داشتند و سید حسین نصر برگردان مباحث را عهده‌دار بود. هانری کربن همچنین پس از پذیرش ریاست بخش ایران‌شناسی مؤسسه ایران و فرانسه، و با سفرهای منظم خود به ایران و ارتباط و همکاری با اندیشمندانی چون سید جلال‌الدین آشتیانی، سید حسین نصر و محمد معین، سلسله کتاب‌هایی را با عنوان «مجموعه کتب ایرانی» در زمینه حکمت و فلسفه اسلامی منتشر کرد.</ref>.

وی دربارۀ [[قرآن]] می‌گوید: «اگر قرآن و اندیشه‌های محمد (صلی‌الله علیه وآله وسلم) خرافی بود و از جانب [[خداوند]] نبود، هرگز جرأت نمی‏‌کرد حرفی از علم به میان آورد و بشر را به علم و تعقل و تفکر دعوت کند. هیچ اندیشه‏‌ای به اندازۀ قرآن محمد انسان را به دانش فرا نخوانده است، تا آنجا که نزدیک به نه صد و پنجاه بار در قرآن از علم و [[عقل]] و فکر سخن رفته است».