عزمیه و سلفیت: تفاوت میان نسخه‌ها

پیدایش جنبش سلفی در [[مصر]] به اوایل دهه دوم قرن بیستم برمی‌گردد. گرچه سال‌ها پیش جنبش اصلاح دینی توسط [[سید جمال‌الدین اسدآبادی|جمال‌الدین اسدآبادی]] شکل گرفته بود؛ اما جنبش سلفی خود را وامدار این جریان نمی‌دانست و از آن فاصله می‌گرفت. نخستین حلقه‌های سلفی را می‌توان در [[رشید رضا]] و دوستانش مثل شیخ محب‌الدین الخطیب جست. مهم‎ترین جریان‌های سلفی در مصر عبارتند از:

تقریر [[عزمیه]] از مسأله '''«[[توسل]]»''' این‌گونه است که [[سلفیت]] همانند [[خوارج]]، آیاتی را که دربارۀ [[کفار]] نازل شده به [[مؤمنین]] نسبت می‌دهند. آنها تمام آیاتی که دربارۀ بت‌ها و بت‌پرستان است را در این موضوع استفاده می‌کنند و بت‌ها را [[انبیا]] و صالحینی می‌دانند که از دنیا رفته‌اند و در برزخ‌اند و [[بت‌پرستی|بت‌پرستان]] را نیز موحدینی می‌دانند که با حب به انبیا و صالحین به خداوند متوسل شده‌اند.  در این رابطه چند نکته باید توجه شود: '''اولاً''' اشتباه برداشت در این [[آیات]] از جایی است که [[دعا]] را به معنای عبادت می‌دانند؛ در صورتی که [[دعا]] فقط زمانی که به قصد مدد گرفتن  با در نظر گرفتن استقلال در اذن عبادت غیر است. [[مسلمانان]]، خواه عالم و خواه جاهل، همه معتقدند کسانی که [[توسل]] به آنان می‌شود هیچ استقلالی در نفع و ضرر رساندن ندارند و این اختیار از جانب خداست؛ بنابراین از دایرۀ حکم، این‌گونه آیات خارج می‌شوند.  

'''«تبرک»''' در دیدگاه [[وهابیت]] از مظاهر شرک است. در آثار عزمیه جواب شبه‌های وارد شده به تبرک را با استناد به‌ [[آیات]] مانند آیۀ شریفۀ: {{متن قرآن|فَلَمَّا أَنْ جَاءَ الْبَشِيرُ أَلْقَاهُ عَلَىٰ وَجْهِهِ فَارْتَدَّ بَصِيرًا|سوره = یوسف|آیه = 96}}<ref>یکی از آیات مورد استناد، تبرک جستن [[حضرت یعقوب(ع)|حضرت یعقوب (علیه‌السلام)]] به لباس [[حضرت یوسف |حضرت یوسف (علیه‌السلام)]] است.</ref> و [[روایات]] و سیرۀ [[مسلمین]] پاسخ داده‌اند. بخش اول روایاتی که اشاره به تبرک به نبی اکرم (صل‌الله علیه وآله وسلم) و آل ایشان دارد و در بخش دوم احادیثی که  تبرک به آثار این بزرگواران دارد همچون تبرک به عرق، بوسیدن دست و تبرک به سؤر پیامبر<ref>به معنای نیم‌خوردۀ آب یا غذای پیامبر است.</ref> و آل ایشان و تبرک به مکانی که حضرت لمس کرده بود و تبرک به آب وضوی حضرت و آلش و نیز به موی پیامبر و آل ایشان و شفا یافتن با آن، تبرک به محل قدم‌های پیامبر و آلش و همچنین تبرک به منبر و روضۀ منورۀ پیامبر و ... پس از آن مواردی دربارۀ تبرک به اولیا و صالحین ذکر می‌شود مانند تبرک به خاک [[مدینه]] و بوسیدن دست و لباس صالحین، تبرک به [[صحیح بخاری]]، تبرک به قبر [[احمد بن حنبل|احمدبن حنبل]]. در نتیجه، [[کافر]] دانستن کسی که به آثار انبیا و اولیا تبرک می‌جوید، خروج بر شریعت اسلامی و از بین بردن قواعدی است که [[مسلمانان]] بر آن [[اجماع]] دارند.