عمر بن هبیره فزاری: تفاوت میان نسخه‌ها

ابن هبیره در سال ۹۷ق/۷۱۶م با رومیان در دریا نبرد کرد و آنان را پراکنده ساخت<ref>مسعودی، علی بن حسین، التنبیه و الاشراف، بیروت، دارالصعب، ج۵، ص۵۵</ref><ref>مقدسی، مطهربن طاهر، البدء و التاریخ، پاریس، ۱۹۱۹م، ج۱، ص۱۴۱</ref><ref>ابن اثیر، عزالدین علی، الکامل، الفتوح، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق، ج۵، ص۲۵</ref>. در سال ۱۰۰ (ه. ق) از طرف [[عمر بن عبدالعزیز]] والی جزیره (شمال بین النهرین) شد<ref>مسعودی، علی بن حسین، التنبیه و الاشراف، بیروت، دارالصعب، ج۵، ص۵۵</ref> و در همین سمت بود که در سال ۱۰۲ (ه. ق) از ناحیۀ ارمنستان بر رومیان تاخت و آنان را شکست داد و گروه بسیاری (به روایتی ۷۰۰تن) از آنان را اسیر کرد<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، بیروت، بی نا، ج۶، ص۶۱۶</ref><ref>ابن اثیر، عزالدین علی، الکامل، الفتوح، حیدرآباد دکن، ۱۳۹۵ق، ج۵، ص۱۰۱</ref>. در همین سال یزید بن عبدالملک وی را به فرمانروایی عراق و خراسان گمارد<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ طبری، بیروت، بی نا، ج۶، ص۶۱۷</ref>اما وقتی که [[هشام بن عبدالملک]] به [[خلافت]] رسید (۱۰۵ق/۷۲۴م)، ابن هبیره را از امارت - عراق و خراسان عزل کرد و خالد بن عبداللـه قسری را به جای او گماشت<ref>ابن خلدون، محمد، مقدمه (تاریخ ابن خلدون)، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۵۳، ج۳، ص۱۰۶</ref>. خالد به فرمان هشام، وی را بازداشت کرد و به شکنجۀ او پرداخت، اما ابن هبیره پس از چندی به کمک یارانش از زندان گریخت و به شام رفت و از ابن هشام خلیفۀ اموی تقاضای عفو نمود. خلیفه نیز به وساطت مسلمه بن عبدالملک او را بخشود، از آن پس تا هنگام مرگ؛ یعنی سال ۱۱۰ (ه. ق) در [[شام]] می‌زیست<ref>تنوخی، محسن بن علی، الفرج بعد الشده، به کوشش عبود شالجی، بیروت، ۱۳۹۸ق/۱۹۷۸م، ج۲، ص۱۶۵ - ۱۶۷</ref>.