اتحادیه عرب: تفاوت میان نسخه‌ها

ضعف [[عثمانی|حکومت عثمانی]] در سدۀ 19 م، موجب رشد تفکرات ملی‌گرایی در مناطق زیر نفوذ آنان شد. با تشدید نفوذ [[ناسیونالیسم]] ترک در جنبش [[لیبرالیسم|لیبرالی]] [[عثمانی]]، احساسات ملی‌گرایی در میان عرب‌ها نیز که نگران از دست دادن هویت خویش بودند، به شدت فزونی گرفت<ref>خدوری، 24-25</ref>. متفکران و احزاب عرب خواهان تقویت نقش اجرایی عرب‌ها در حکومت عثمانی یا جدایی کامل از آن بودند. چنانکه [[عبدالرحمن کواکبی|کواکبی]] در ام القراء خواستار انتزاع [[خلیفه|خلافت]] از عثمانیان و تفویض آن به عرب‌ها شد<ref>همو، 41</ref> و سازمان‌های سیاسی گوناگونی برای جدایی عربها از دولت عثمانی به صورت علنی و مخفی تشکیل شد<ref>احمد، 86- 89؛ لوتسکی، 501- 508</ref>. در 1913 م برای ایجاد یگانگی بیشتر در جناح‌های مختلف عرب و اعمال فشار بر دولت عثمانی، نخستین کنگرۀ عربی در [[پاریس]] به وسیلۀ شماری از دانشجویان عرب عضو «حزب اللامرکزیة» بر پا شد که در آن شرکت‌کنندگان خواستار نقش بیشتر عرب‌ها در کارهای اجرایی و اداره سرزمین‌های عربی توسط عرب‌ها شدند<ref>خدوری، 25-26؛ لوتسکی، 514-515</ref>. پس از پایان [[جنگ جهانی اول]] و سقوط خلافت عثمانی، سرزمین‌های عربی قلمرو آن، تحت قیمومت دول اروپایی از جمله [[فرانسه]] و [[بریتانیا|انگلیس]] قرار گرفت<ref>خدوری، 41-45</ref>.

در خلال دو جنگ جهانی تفکرات [[ملی‌گرایی]] و اتحاد عرب در برابر مقوله‌های جدیدی چون رشد احساسات ضد [[صهیونیسم|صهیونیستی]] و نیز مبارزه با قیومیت قرار گرفت. همچنین نفوذ تفکرات ناسیونالیستی [[اروپا]] در روشنفکران عرب چون [[عبدالرحمن کواکبی|عبدالرحمان]] بزاز و [[ساطع الحصری]] به شکل‌گیری این پدیده کمک کرد. اقدامات طرفداران [[آلمان]] در [[عراق]] نیز سبب شد تا انگلستان نسبت به همکاری سیاسی، اقتصادی و اجتماعی میان اعراب نظر مساعد پیدا کند<ref>پولک، 214؛ لانگریگ، 329-330؛ نیز نک‌: عنایت، 252-261</ref>. آنتونی ایدون وزیر امور خارجۀ انگلستان در 1941 و 1942 م رسماً خواستار اتحاد میان عرب‌ها شد<ref>مک دونالد، 76؛ مونروئه، 22-23؛ پولک، همانجا</ref>. در 1943 م نوری سعید نخست‌وزیر عراق در کتابی آبی خود طرح اتحاد عراق، ماوراء [[اردن]]، [[فلسطین]]، [[لبنان]]، [[سوریه]] و ... <ref>هلال خصیب</ref> را مطرح کرد <ref>لانگریگ، 331؛ مانسفلید، 69</ref>، اما اختلاف بین رهبران عرب مانع همکاری و اتحاد آنان شد.

# تشکیل حکومتی فدرال دارای مجلس و کمیتۀ اجرایی با قدرت کامل سیاسی مرکزی؛

پیشنهاد دوم مورد پذیرش شرکت‌کنندگان قرار گرفت. در همین کنفرانس پروتکلی مشتمل بر 5 ماده ازجمله تشکیل اتحادیه‌ای از کشورهای عربی تحت نظارت شورای اتحادیۀ عرب و پشتیبانی از حقوق مردم فسلطین ــ که آن را بخشی از جهان عرب خواندند ــ تصویب شد<ref>همو، II / 54-55</ref>.  

متعاقب این کنفرانس کمیته‌ای متشکل از وزرای خارجه و کارشناسان دولت‌های عربی در فوریه و مارس 1945 برای تهیۀ پیش‌نویس پیمان اتحادیۀ عرب تشکل شد<ref>مک دونالد، 41</ref>. سپس کنفرانس عمومی رهبران 7 کشور عربی مصر، اردن، لبنان، عربستان سعودی، سوریه، عراق و یمن در 17 مارس 1945 در قاهره برپا شد و ناظرانی از [[الجزایر]]، [[لیبی]]، [[مراکش]]، [[تونس]] در آن شرکت کردند<ref>همو، 41-42؛ خلیل، II / 56-57</ref>.  

در 22 مارس همان سال پیمان اتحادیۀ عرب به تصویب رسید و از 10 مۀ 1945  [[یمن]] نیز آن را پذیرفت. این پیمان مشتمل بر یک مقدمه، 20 ماده و 3 تبصره بود<ref>مک دونالد، 42</ref>. مطابق این پیمان فقط کشورهای مستقل عرب به عضویت پذیرفته می‌شوند و تقویت ارتباط بین کشورهای عضو و هماهنگ کردن برنامه‌های سیاسی آنها ازجمله اهداف این پیمان است که طبق مادۀ 4 می‌بایست برای هر یک از آنها کمیته‌ای جداگانه متشکل از نمایندگان کشورهای عضو تعیین گردد.  

از جمله موارد دیگر پیمان، محترم شمردن حق حاکمیت کشورهای عضو اتحادیه و خودداری از اقدام بر ضد یکدیگر است. همچنین مقرر شد تا زمان استقلال فلسطین، نماینده‌ای از جانب مردم فلسطین به عنوان کشوری مستقل در شورای اتحادیۀ عرب شرکت کند<ref>خلیل، II / 57-61</ref>.

* [[سومالی]] در 1974 م و [[جیبوتی]] در 1977 م، به عضویت اتحادیۀ‌ عرب درآمدند.

در 1976 م [[سازمان آزادی بخش فلسطین|سازمان آزادی‌بخش فلسطین]] نیز به عنوان نماینده فلسطین با حق عضویت کامل به اتحادیۀ ‌عرب ملحق شد<ref>نظر بلند، 46؛ «خاورمیانه...»، I / 198-200</ref>.

در 1950 م [[سازمان ملل متحد|سازمان ملل]]، ‌اتحادیۀ عرب را به‌عنوان یک سازمان منطقه‌ای به رسمیت شناخت و دبیر کل شورای اتحادیه عرب از آن پس می‌توانست به عنوان ناظر در جلسات مجمع عمومی سازمان ملل شرکت کند<ref> آمریکانا، II / 1159</ref>.

اتحادیۀ ‌عرب از آ‌غاز تشکیل، گرفتار اختلافات و جناح‌بندی‌های داخلی شد که مانع از ایجاد هماهنگی سیاسی میان کشورهای عضو می‌شد. از آن میان باید از مخالفت با پیوستن عراق به پیمان بغداد، اختلال سنتی بین دو سلسلۀ هاشمی و سعودی، بسط و رواج نظریات جدید و متضاد سیاسی در عده‌ای از کشورهای عربی <ref>مک‌دونالد، 73-82</ref>، استقرار حکومت‌های جدید ناسیونالیست عربی مانند بعث سوریه و عراق و ناصریسم در مصر که هر کدام اتحادیۀ عرب را وسیله‌ای برای تحقق اهداف و نظریات خود تلقی می‌کردند، نام برد.

اتحادیۀ عرب خود متشکل از نهادهای داخلی متعددی است که در زمینه‌های مختلف فعالیت می‌کنند. بخشی از پیمان اتحادیۀ عرب ناظر بر تشکیلات اجرایی آن است. طبق مادۀ 3 در رأس هرم اتحادیۀ‌ عرب، شورایی مرکب از نمایندگان تمام کشورهای عضو قرار دارد و هر کشور بدون در نظر گرفتن شمار نماینده، از یک رأی برخوردار است. این شورا، در هر سال دو بار در ماه‌های مارس و اکتبر تشکیل جلسه می‌دهد و با درخواست نمایندگان دو کشور عضو، جلسۀ اضطراری تشکیل می‌شود. طبق مادۀ 12، ‌دبیر کل اتحادیۀ عرب با دو سوم آراء اعضای شورا به مدت 5 سال انتخاب می‌شود. دبیر کل نیز رؤسای دفاتر و معاونان خود را مستقیماً و با تأیید شوار انتخاب می‌کند.

از آغاز تشکیل اتحادیۀ عرب، قاهره مقر دائمی سازمان تعیین شد، ولی پس از امضای قرارداد کمپ دیوید در 1979 م مقر آن به تونس منتقل شد <ref>بریتانیکا، I / 505</ref>.  

 

سازمان اتحادیۀ‌ عرب متشکل از کمیته‌های مختلف سیاسی، فرهنگی و اقتصادی است و نشریاتی نیز در کشورهای عربی و غیر عربی دارد <ref>«خاورمیانه»، I / 198-200؛ خلیل، II / 57-61</ref>.  

در 1950 م وزاری دفاع و اقتصاد کشورهای عضو اتحادیۀ عرب به منظور همکاریهای نظامی و اقتصادی، پیمانی امضا کردند <ref>مک‌دونالد، 48-50, 327-333</ref> که سازمان‌هایی برای اجرای مفاد آن بدین شرح تشکیل شد: فرماندهی مشترک عرب، شورای دفاع مشترک، کمیسیون دائمی ارتش و شورای اقتصاد <ref>«خاورمیانه»، I / 193</ref>.

 

 

[[رده:سازمان‌ها و نهاد‌ها]]

[[رده:سازمان‌ها و نهاد‌های بین‌المللی]]