ابراهيم بن اسحاق بن فضل بن ابی سهل نوبختی: تفاوت میان نسخه‌ها

| تصویر = عالمان شیعه.jpg

| سال تولد = ۲۳۷ ق

| سال درگذشت = ۳۱۱ ق

| تاریخ درگذشت = [[شوال]]

| فعالیت‌ها = {{فهرست جعبه افقی |متکلم |از بزرگان [[امامیه]] |ندیم و ادیب [[مأمون عباسی|مامون عباسی]] }}

'''ابراهیم بن اسحاق بن فضل بن ابی سهل نوبختی'''، از مشهورترین پسران [[ابوسهل نوبختی]] و فردی فاضل، متکلم و از بزرگان [[امامیه]] بوده و از ندیمان و ادبای [[مأمون عباسی|مامون عباسی]] به‌شمار می‌رود.

ساکن [[بغداد]] از خاندان نوبختیان بود. وی در بیشتر دوره [[غیبت صغری]] یکی از پیشوایان و حامیان بلند‌مرتبه امامیه بغداد بوده و در میان عامه [[مذهب شیعه|شیعیان]] امامی جایگاهی ویژه داشته است. وی بخش زیادی از فعالیت‌های علمی خود را به بحث در زمینه مسأله [[امامت]]، به ویژه غیبت [[حجت بن الحسن (مهدی)]] مصروف داشته است.  

ابراهیم بن اسحاق بن فضل بن ابی سهل نوبختی، از متکلمان نیمه نخست قرن چهارم هجری و مؤلف [[كتاب فص الیاقوت|کتاب فص الیاقوت]] از کتاب‏‌های پایه در [[علم كلام|علم کلام]]. شواهد موجود نشان می‌دهد که وی در [[بغداد]] تولد یافت و در همان‌جا تحصیل نمود و محل [[مرگ|وفات]] او نیز در بغداد بوده است، زیرا بغداد مرکز علم و دانش بود و پدربزرگش «فضل» و پس از آن پدرش «اسحاق» کلیددار دار‌الحکمه رشیدیه در بغداد بودند. هم‌چنین می‌توان حدس زد که وی چند سالی پیش از 240[[سال قمری|هجری]] تولد یافته است، زیرا برادرش «علی بن اسحاق» تا عصر [[علی بن محمد (هادی)|امام هادی]] یعنی تا سال 254هجری حیات داشته است، و وی در آن زمان، فردی بالغ و رشید بوده است.

در برخی از منابع از او با نام «اسماعیل نوبختی» یاد شده است. [[آقا بزرگ تهرانی|علامه تهرانی]] ضمن انتقاد از این اشتباه، نام او را «ابراهیم نوبختی» معرفی می‏‌کند. [[حسن بن یوسف حلی|علامه حلی]] نیز در [[شرح کتاب یاقوت]]، از او با نام «ابراهیم» یاد می‌‏کند.

== آثار ==

# کتاب [[یاقوت (کتاب)|یاقوت]] یگانه نوشته‌‏ای است که از او بر جای مانده است. این کتاب قدیمی‏‌ترین کتاب کلامی است‌که از [[مذهب شیعه|امامیه]] در دست است و تنها کتاب مستقلی است که از خاندان نوبختی به جای مانده است. (کتاب فرق نوبختی به صورت مستقل نیست). نخستین کسی‌که این کتاب را شرح نمود [[ابن ابی الحدید]] بود که البته شرح وی از بین رفته است. پس از او شرح جامعی به دست [[حسن بن یوسف حلی|علامه حلی]] به نام [[انوار الملكوت فی شرح الیاقوت (کتاب)|انوار الملکوت فی شرح الیاقوت]] انجام گرفته است. در این‌که وی از متکلمان امامیه بود هیچ تردیدی وجود ندارد به همین دلیل علامه حلی، از او با تعبیراتی نظیر <big>شیخنا الاقدم</big> و <big>امامنا الاعظم</big> یاد می‏‌کند، هر چند اذعان می‌‏کند که وی در برخی موارد، تفکرات اعتزالی نیز داشته است.

# [[الابتهاج (كتاب)|کتاب الابتهاج]] است‌که وی در این کتاب، لذت عقلیه را در [[خدا|خداوند]] اثبات می‌‏کند.

[[مرگ|وفات]] او به گواه این‌که برادرزاده‌‏اش [[اسماعیل بن علی بن اسحاق نوبختی]] (صاحب [[ابطال القیاس (کتاب)|کتاب ابطال القیاس]]) در سال 311هجری وفات کرده است، ممکن است اندکی پیش از سال مذکور رخ داده باشد. از سرگذشت و سرنوشت او هیچ اخباری گزارش نشده است.