۸۷٬۸۸۶
ویرایش
اصفهان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - '[[حضرت علی' به '[[علی بن ابی طالب '
(←پانویس) |
جز (جایگزینی متن - '[[حضرت علی' به '[[علی بن ابی طالب ') |
||
| خط ۷۶: | خط ۷۶: | ||
پس از ورود دین اسلام به ایران، اصفهان نیز مانند دیگر شهرهای ایران تا اوایل قرن چهارم تحت سلطهٔ اعراب بود و در زمان [[منصور خلیفهٔ عباسی]]، مورد توجه قرار گرفت و به حاکم این شهر دستور داده شد که در عمران و آبادانی آن بکوشد. به همین منظور در دهکدهٔ خشینان (احمدآباد فعلی) قصری عالی بنا گردید و بارویی به دور شهر کشیده شد و خشینان به یهودیه متصل گشت. | پس از ورود دین اسلام به ایران، اصفهان نیز مانند دیگر شهرهای ایران تا اوایل قرن چهارم تحت سلطهٔ اعراب بود و در زمان [[منصور خلیفهٔ عباسی]]، مورد توجه قرار گرفت و به حاکم این شهر دستور داده شد که در عمران و آبادانی آن بکوشد. به همین منظور در دهکدهٔ خشینان (احمدآباد فعلی) قصری عالی بنا گردید و بارویی به دور شهر کشیده شد و خشینان به یهودیه متصل گشت. | ||
<br> | <br> | ||
در دوره‌های مختلف مراکز مهم و زیبایی به نام حوزه، مدرسه و مسجد جهت نشر افکار و عقاید و آیین اسلام بنا شد. اولین مسجد در اصفهان در زمان خلافت [[ | در دوره‌های مختلف مراکز مهم و زیبایی به نام حوزه، مدرسه و مسجد جهت نشر افکار و عقاید و آیین اسلام بنا شد. اولین مسجد در اصفهان در زمان خلافت [[علی بن ابی طالب | ||
(ع)]] در محلّه گلبار در کنار مرقد شیعا و مقبره امام‌زاده اسماعیل ساخته شد. استادان و دانشمندان مبرز ایرانی و اصفهانی به تدریس و تألیف و ترجمه پرداختند و حاصل زحمات خود را به نام آثار اسلامی در جهان منتشر ساختند. تاجایی که در دوره صفویه بنا به نوشته شاردن، سیّاح فرانسوی تعداد مدارس مذهبی در اصفهان ۵۷ باب ذکر شده وکتاب تاریخچه وقف، تعداد مساجد را ۱۸۰ باب آورده است. | |||
<br> | <br> | ||
همه این مدارس و مساجد و حوزه‌های علمیه کتابخانه داشته و مدرسین دانشمند و بزرگی در آنجا تدریس می‌نمودند و به وعظ و خطابه می‌پرداختند. بیشتر آنها دارای موقوفاتی بودند که مخارج آنها را تأمین می‌کرده است. بعضی از آنها دارای اطاقهای متعدّدی بوده که طلاب علوم دینی در آنجا به صورت شبانه‌روزی زندگی می‌کردند. | همه این مدارس و مساجد و حوزه‌های علمیه کتابخانه داشته و مدرسین دانشمند و بزرگی در آنجا تدریس می‌نمودند و به وعظ و خطابه می‌پرداختند. بیشتر آنها دارای موقوفاتی بودند که مخارج آنها را تأمین می‌کرده است. بعضی از آنها دارای اطاقهای متعدّدی بوده که طلاب علوم دینی در آنجا به صورت شبانه‌روزی زندگی می‌کردند. | ||