سوره انسان: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:سوره انسان.jpg|بی‌قاب|چپ]]

'''سوره انسان''' یا '''هَلْ أَتَیٰ''' یا '''دَهْر'''، هفتاد و ششمین سوره و از [[سوره‌های مدنی]] [[قرآن]] است که در جزء ۲۹ جای دارد و دارای ۳۱ آیه است. سوره انسان درباره خلقت و هدایت انسان، اوصاف ابرار (نیکوکاران) و نعمت‌هایی که [[خدا|خداوند]] به آنان می‌دهد و همچنین اهمیت قرآن و مشیت پروردگار سخن می‌گوید.  

برخی از مفسرین [[مذهب شیعه|شیعه]] از جمله [[سید محمد حسین طباطبایی|علامه طباطبایی]] بر اساس روایات متعدد معتقدند این سوره در شأن [[اهل بیت|اهل‌بیت]] نازل شده‌است.

بنابر نظر برخی از مفسرین [[اهل سنت و جماعت|اهل‌سنت]] از جمله [[جلال الدین سیوطی|جلال‌الدین سیوطی]] در کتاب الاتقان فی علوم القرآن نقل می‌کند که آیه {{متن قرآن |و یطعمون الطعام علی حبه… |سوره = انسان |آیه = 8 }} در شأن [[علی بن ابی طالب]] و [[فاطمه بنت محمد (زهرا)|فاطمه]] دختر [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|رسول‌الله]] نازل شده‌است.

کلمه [[انسان]] شصت‌وپنج بار در [[قرآن|قرآن مجید]] به‌کار رفته است، با مراجعه به موارد آن معلوم می‌شود که از آن جسد ظاهری و صورت ظاهری مراد نیست چنان‌که در بشر مراد است، بلکه باطن و نهاد و استعداد و انسانیت و عواطف او در نظر است<ref>قاموس قرآن، ج 1، ص 131.</ref>.

* [[بهشت]] و نعمت‌های آن؛

* سوره انسان،  

* سوره دهر،  

* سوره هل أتی،  

* سوره ابرار<ref>همان، ص 363.</ref>، سوره امشاج<ref>دايرةالمعارف قرآن كريم، ج 4، ص 500.</ref>.

# «سوره هل أتی»؛ به سبب شروع سوره با این عبارت به این نام مشهور گشته است. [[حدیث|روایات]] هم بیشتر از نام هل اتی برای این سوره استفاده نموده‌اند<ref>همانند روایتی در مجمع‌البيان في تفسيرالقرآن، ج 10، ص 608.</ref>.

# یادآوری [[قیامت|رستاخیز]] و عذاب‌ها و نعمت‌های فراوان آن؛

# ارائۀ یک برنامۀ خودسازی همراه با ایثار و [[عبادت]]<ref>تفسير قرآن مهر، ج 21، ص 364.</ref>.

سوره انسان در [[مكه|مکه]] نازل شده مفسرین اختلاف کرده‌اند بعضی گفته‌اند تمام آن مکّی و [[مجاهد]] و [[قتاده]] گفته‌اند. تمام آن مدنی حسن و [[عکرمه]] و [[کلبی]] گفته‌اند مدنی است مگر آیه {{متن قرآن |وَ لا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِماً أَوْ کَفُوراً |سوره = انسان  |آیه 24=  }}که آن مکیّست.

و برخی گفته‌اند: که از آیه {{متن قرآن |إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ تَنْزِیلًا |سوره = انسان |آیه = 23 }}تا آخر سوره مکّی که 8- آیه است و از اوّل سوره تا آیه مذکور که بیست و دو آیه است مدنی است<ref>همان، ص 135.</ref>.

سوره انسان در شهر [[مدینه]] و در جریان بیماری [[حسن بن علی (مجتبی)|امام حسن]] و [[حسین بن علی (سید الشهدا)|امام حسین]] (علیهماالسلام) نازل شده است، زیرا که [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم)]] سفارش کردند که [[علی بن ابی طالب|علی(علیه‌السلام)]] نذری برای شفای آنان بنماید و امام علی(علیه‌السلام) و [[فاطمه بنت محمد (زهرا)|حضرت فاطمه(سلام الله علیها)]] و [[فضّه]] خادم آنان (و طبق برخی احادیث حسن و حسین علیهماالسلام) نذر کردند که پس از [[شفا]] سه روز [[روزه]] بگیرند. پس از شفای آن دو عزیز، همۀ خانواده روزه گرفتند و امام علی(علیه‌السلام ) مقداری جو قرض کردند و نان پختند، ولی در هنگام افطار نیازمندی بر در خانه آمد و غذا خواست و آنان ثلث غذای خود را به او دادند، سپس یتیمی آمد و ثلث دیگر را به او دادند و بعد از آن اسیری آمد و ثلث آخر غذای خود را به او دادند. پیامبر(صلی الله علیه) از این جریان مطلع شدند و به خانه فاطمه(سلام الله علیه) آمدند و در این هنگام سوره انسان (یا هجده آیۀ آن) نازل شد<ref>تفسير قرآن مهر، ج 21، ص 369 با اندکی تغییر و تصرف.</ref>.

سوره انسان [[نذر]] [[علی بن ابی طالب|امام علی]] و [[فاطمه بنت محمد (زهرا)|فاطمه]] (علیهم‌االسلام) و ایثار آنان را می‌ستاید و برخی مفسران نوشته‌اند که این سوره با آن که مطالب زیادی در مورد [[بهشت]] دارد، از آنجا که در آن ذکری از فاطمه (علیهاالسلام) شده، از حوری‌های [[بهشت|بهشتی]] سخنی به میان نیامده است<ref>تفسير قرآن مهر، ج 21، ص 363.</ref>.