کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

صیحه، در لغت به معنى «صداى عظیمى» است، که معمولاً از دهان انسان یا حیوانى بیرون مى‌آید، ولى اختصاص به آن ندارد، بلکه، هر گونه صداى عظیم را شامل مى شود.

در آیات [[قرآن]]، مى‌خوانیم: چند قوم گنهکار به وسیله صیحه آسمانى مجازات شدند، یکى همین [[قوم ثمود]] بودند و دیگر قوم «لوط»<ref>حجر، آیه 73.</ref>. و دیگر قوم «شعیب»<ref>هود، آیه 94.</ref>.

از آیات دیگر قرآن در مورد قوم ثمود استفاده می‌شود که، مجازات آنها به وسیله صاعقه بود: {{متن قرآن |فَإِنْ أَعْرَضُوا فَقُلْ أَنْذَرْتُکُمْ صاعِقَةً مِثْلَ صاعِقَةِ عاد وَ ثَمُود |سوره = فصلت |آیه = 13 }} و این نشان مى دهد که منظور از «صیحه» صداى وحشتناک صاعقه است.

زیرا مى دانیم امواج صوتى از حد معینى که بگذرد، مى‌تواند شیشه ها را بشکند، حتى بعضى از عمارت‌ها را ویران کند و ارگانیسم درون بدن [[انسان]] را از کار بیندازد.

به هنگامى که هواپیماها دیوار صوتى را مى‌شکنند (و با سرعتى بیشتر از سرعت امواج صوت، حرکت مى‌کنند) افرادى بى‌هوش به روى زمین مى‌افتند، یا زنانى سقط جنین مى‌کنند و یا تمام شیشه‌هاى عمارت‌هائى که در آن منطقه قرار دارند مى‌شکند.

طبیعى است، اگر شدت امواج صوت، از این هم بیشتر شود، به آسانى ممکن است اختلالات کشنده‌اى در اعصاب و رگ‌هاى مغزى و حرکات قلب تولید کند و سبب [[مرگ]] انسان‌ها شود.

طبق آیات قرآن، پایان این جهان نیز با یک صیحه همگانى خواهد بود، مى فرماید: {{متن قرآن |ما یَنْظُرُونَ إِلاّ صَیْحَةً واحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَ هُمْ یَخِصِّمُونَ |سوره = یس |آیه = 49  }} «جز این انتظار نمى کشند که یک صیحه عظیم آسمانى آنها را فراگیرد در حالى که مشغول در امور دنیا هستند».

همان گونه که رستاخیز نیز با صیحه بیدارکننده‌اى آغاز مى‌شود، مى‌فرماید: {{متن قرآن |إِنْ کانَتْ إِلاّ صَیْحَةً واحِدَةً فَإِذا هُمْ جَمیعٌ لَدَیْنا مُحْضَرُون |سوره = یس |آیه = 53 }} «صیحه واحدى بیش نیست ناگهان همگى نزد ما احضار مى‌شوید».

این صیحه هنگامی رخ می­دهد که در شرق و غرب اختلاف شدیدی پیدا شده است و بخاطر ترسی که از این فتنه­ها بر مردم وارد شده است، مردم روزگار سختی را می­گذرانند<ref>علامه مجلسى، ملا محمد باقر ؛ بحار الأنوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، 1404 هجرى قمرى ؛ ج52، ص 235</ref> و حتی بسیاری از زنان و مردان مومن دچار سرگردانی و نا امیدی شده­اند از اینکه فرجی رخ بدهد<ref>الغیبه، همان، ص439</ref> و دچار شک و شبهه شده­اند.

وضعیت مردم در آن زمان اینگونه است که سَر دادن ندای امر فرج را از سالهای دور و دراز انتظار می­کشیدند. در اکثر روایات شب جمعه یا شب بیست و سوم رمضان<ref>محمد بن ابراهیم نعمانى، الغیبه، تهران، مکتبه الصدوق، 1397 هجرى قمرى؛ ص25</ref> را هنگام آن ندا مشخص کرده­اند ولی همانطور که بیان شد علایم حتمی پنج تا است<ref>همان، ص 252</ref> و بقیه علائم غیر حتمی است. بنابراین می­توان گفت که خود صیحه آسمانی حتمی است اما اینکه در شب جمعه و یا شب بیست و سوم رمضان باشد غیر حتمی است و ممکن است در روز دیگری اتفاق بیفتد.

وقتی که مردم این ندا را می­شنوند، فرد خوابیده بیدار می­شود و ایستاده می­نشیند و یا به حیاط خانه­اش می­رود و حتی دختران پرده نشین خارج می­شوند و پدران و برادرانشان را به یاری حضرت ولی عصر تشویق می­کنند<ref>محمد بن ابراهیم نعمانى، الغیبه، تهران، مکتبه الصدوق، 1397 هجرى قمرى؛ ص251 و 252 و 258</ref> و همچنین مردم طوری شگفت زده می­شوند و در بهت و ناباوری فرو می­روند که به فرموده امام صادق (ع):