شهید فخ: تفاوت میان نسخه‌ها

شهادت بستگان و خویشاوندان نزدیک این مرد بزرگوار و ظلم و ستم و بیدادگری‌های خاندان عباسی همواره روح پرشور و دلیر او را که لبریز از احساسات ضد عباسی بود، سخت آزرده می‌ساخت، ولی به علت نامساعد بودن اوضاع و شرائط، ناگزیر از سکوت درد آلودی بود. اما بیدادگری‌های هادی عباسی و حاکم مدینه که از نوادگان [[عمربن خطاب]] بود کاسه صبر وی را لبریز نمود. چرا که هادی عباسی فشار و سختگیری بر [[علویان]] را به حد اعلای خود رسانده بود و مقرری و بخشش‌هایی را که پدرش مهدی عباسی به آنان داده بود، همه را قطع کرد و به اطراف و اکناف نوشت که آنان را تعقیب کرده، نزد وی بفرستند.

همچنین فرماندار جدید مدینه دستور داده بود که علویان هر روز به دارالاماره بروند و به شکل تحقیرآمیزی حضور و غیاب شوند همه این بیدادگری هایی که علیه [[شیعه|شیعان]] و علویان انجام می‌شد سبب شد که حسین و یارانش تصمیم به آغاز قیام در ایام حج را بگیرند ولی پس از تهدیدهای حاکم مدینه قیام ۱۳ [[ذی القعده]] آغاز شد.

شهید فخ که بعد از تصرف مدینه با همراهانش قصد عزیمت به [[خانه خدا]] را کردند، روز هشتم ماه [[ذی الحجه]] در میان راه به محلی به نام فخ که در شمال مکه و چهار کلیومتری [[مسجدالحرام]] واقع است رسیدند از سوی دیگر عباسیان با سپاهی ۴ هزار نفری در فخ رو در روی سپاه حسین قرار گرفتند. گفته می‌شود که حسین بن علی و یارانش بعد از قرائت نماز و در حال [[احرام]] به شهادت رسیدند. عباسیان هم طبق خوی وحشی‌گری شان سرهای شهدا را از بدن جدا کردند و مردم مکه بدن شهدا را بعد از سه روز توانستند دفن کنند. در بزرگی قیام فخ همین بس است که حضرت [[محمد بن علی (جواد) |امام جواد(علیه‌السلام)]] فرمودند: پس از واقعه کربلا برای ما قتلگاهی بزرگتر از فخ نبود.

و [[موسی بن جعفر (کاظم)|امام موسی کاظم(علیه‌السلام)]] نیز بر شهدای فخ می‌گریست و بر قاتلان آنان از [[خداوند]] متعال مرگ و عذاب شدید درخواست می‌کرد و همواره بازماندگان شهدای فخ را مورد دلجویی قرار می‌دادند.

این حادثه یکی از تلخ‌ترین حادثه‌های تاریخ [[تشیع]] و قیام‌های علویان به شمار می‌رود پس از قیام صاحب فخ نیز حاکم مدینه خانه‌ها و نخلستان‌های حسین و یارانش را به آتش کشید و بعضی از آنها را مصادره کرد.