معمر قذافی: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از پیروزی انقلاب ایران، قذافی ضمن حمایت و فرستادن معاونش، لقب <big>ام القُرای جهان اسلام</big> را به ایران داد.

پس از آغاز جنگ معمر قذافی، ۲۰ روز پس از آغاز رسمی تهاجم عراق علیه [[ایران]] در سپتامبر ۱۹۸۰، پیامی را برای حکام کشورهای عربی فرستاد. معمر قذافی در این پیام به‌طور آشکار از کشورهای عربی خواست تا به جای اینکه در کنار ایالات متحده آمریکا علیه برادران مسلمان ایرانی وارد جنگ شوند، در کنار ایران و علیه [[صدام]] باشند؛ این پیام برای پادشاه سعودی نیز فرستاده شده بود. در همان روز، [[عراق]] رابطه خود را با [[لیبی]] قطع کرد و صدام، رئیس‌جمهور سابق عراق علیه تصمیم لیبی موضع گرفت؛ در اکتبر۱۹۸۰ روزنامه رسمی دولت وقت عراق «<big>الجمهوریه</big>» این اقدام لیبی را مبنی بر همراهی با ایران «<big>خائنانه</big>» توصیف کرد.

قذافی در زمان جنگ ایران و عراق بارها از ایران خواسته بود که ایران به عربستان که حکومت وابسته به آمریکا بود حمله کند که از سوی ایران انجام نشد.

[[لیبی]] در زمان جنگ علاوه بر کمکهای تسلیحاتی معمول، موشک‌های بالستیک دوربرد ساخت روسیه را در اختیار ایران قرار داد.

در قبل از انقلاب ایران تعدادی از مبارزان ایرانی مخالف شاه و موافق با آرمان [[فلسطین]] از جمله [[محمد منتظری]] در [[لیبی]] آموزش چریکی می‌دیدند و دارای روابط نزدیک با قذافی بودند. در زمان جنگ نیز مقامات ایران از جمله محسن رفیقدوست پاسدار و [[اکبر هاشمی رفسنجانی|هاشمی رفسنجانی]] و [[سید علی حسینی خامنه‌ای|سیدعلی خامنه‌ای]] مسافرت‌های رسمی به [[لیبی]] و دیدار با قذافی داشته‌اند.

سید موسی صدر دبیر کل جنبش حزب الله بود که در سفر به لیبی مفقود شد.<br>

[[سید موسی صدر در لیبی]]

== مرگ وپایان قدرت ==

معمر قذافی در تاریخ ۲۸ <big>مهر۱۳۹۰</big> و پس از ماه‌ها درگیری و فرار از دست شورشیان و انقلابیون لیبی در شهر محل زادگاه خود سرت دستگیر شد و اندکی بعد بدست انقلابیون کشته شد. در آن روز با به کنترل درآوردن شهر سرت توسط نیروهای انقلابی لیبی، قذافی و چند تن از محافظان شخصی و فرمانده ارتشش را در حالی که در حال فرار از شهر بودند توسط نیروهای ناتو هدف قرار گرفتند و بعد در یک کانال فاضلاب پنهان شدند. بنا به گزارش‌ها قذافی پس از بیرون آمدن از «سوراخ»، در حالی که از سوی پا و کمر زخمی شده بود، خود را به نیروهای انقلابی تسلیم کرد. پس از آن در حالی که قذافی تکرار می‌کرد «چه شده؟ چه شده؟ چه خبر است، به من شلیک نکنید» انقلابیون او را سوار یک ماشین کردند تا به مصراته منتقل شود. فیلمی منتشر شده که نشان می‌دهد او هنگام دستگیری زنده بوده ولی بعداً با چاقو شکنجه و کشته شده‌است. <big>قذافی</big> در واپسین لحظات حیاتش دو هفت تیر، که رنگ یکی از آنها طلایی رنگ بود، یک رادیوی اف ام، و یک ساعت مچی داشت. او همچنین لباس نظامی بر تن کرده بود. او به هرحال به حرف خود عمل کرد و تا آخر، قبل از اسارت، جنگید. بنا ادعای محمود جبریل، ماشین حامل قذافی در درگیری میان نیروهای وفادار به او و انقلابیون هدف گلوله قرار می‌گیرد و قذافی در این میان کشته می‌شود. البته به نقل دیگر منابع قذافی بر اثر اختلاف نیروهای انقلابی بر سر اینکه به کدام شهر برده شود توسط جوانی به نام سند الصادق العریبی که او را اسیر کرده بود به ضرب گلوله کشته شد. در پی مرگ قذافی شورای انتقالی لیبی بیان کرد که اندکی پس از آن به‌طور رسمی «آزاد شدن» سراسر لیبی را اعلام خواهد کرد.<ref>[http://www.aljazeera.net/NR/exeres/B7007FB5-A6D4-4C84-B8CC-5833BBD426EE.htm کشته شدن قذافی]</ref>