خضر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حضرت خضر(علیه‌السلام)''' از [[انبیاء]] الهی است. از فرمایش [[جعفر بن محمد (صادق‌)|امام صادق(علیه‌السلام)]] چنین بر می‌آید که حضرت خضر را [[خدا]] به سوی قومش [[بعثت|مبعوث]] فرموده بود و او مردم را به سوی [[توحید]] و اقرار به انبیاء و فرستادگان خدا و کتاب‌های او دعوت می‌کرد. از معجزاتش این بود که روی هر زمین خشکی می‌نشست، زمین سبز و خرم می‌گشت و دلیل نامش، خضر(سبز) نیز همین است. زندگی او از قبل از زمان [[موسی]] تا زمان حاضر و ادامهٔ زندگیش تا آخر الزمان، مورد اتّفاق [[مسلمانان]] است. مجموعهٔ [[روایات]] مؤیّد آن است که طولانی‌ترین عمر را در میان فرزند آدم دارد. گفته‌اند حضرت خضر از اولاد سام بن نوح و پسرخالهٔ [[ذوالقرنین]] بود با این حال بنا به برداشتی نیز، دو نفر با نام خضر وجود داشته‌اند، خضر اکبر که از اولاد سام بن نوح بوده و خضر ثانی که از انبیای [[بنی اسرائیل]] و مصاحب موسی بوده است.

هر یک از اسماء و کلماتی که از سوی خدای متعال بر موجودات و به خصوص بندگان خاص خدا گذاشته شده، حکمت و دلیلی دارد که اصل آن را باید در تفاسیر [[قرآن کریم]] و یا در [[حدیث]] و کلام [[اهل بیت|اهل‌بیت(علیه‌السلام)]] جستجو کنیم.

در این میان یکی از پیامبران بزرگ الهی، حضرت خضر(علیه‌السلام) است که به داشتن عمر بسیار طولانی مشهور است. چراکه آن حضرت پیامبران بسیاری را ملاقات کرده و در دوران [[ائمه|ائمه اطهار(علیه‌السلام)]] نیز زندگی کرده است و بنا بر احادیث، یکی از افرادی است که در کنار [[حجت بن حسن (مهدی)|امام زمان(عجل الله تعالي فرجه الشريف)]] حضور خواهد داشت.

از حضرت خضر(علیه‌السلام) در [[قرآن کریم]] در ضمن ماجرای ملاقات [[حضرت موسی|حضرت موسی(علیه‌السلام)]] با آن حضرت یاد شده است، هرچند که خدای متعال نام آن حضرت را به طور دقیق عنوان نفرموده است اما مفسران قرآن کریم از قراین و احادیث [[ائمه|ائمه اطهار(علیه‌السلام)]] به این نتیجه رسیده‌اند که منظور، حضرت خضرت(علیه‌السلام)است.

بر اساس روایت‌ها، حضرت خضر (علیه‌السلام) پیامبری از سوی خدای متعال بود که خداوند او را به سوی مردم قومش فرستاد. آن حضرت مردم را به یگانه‌پرستی و اقرار به نبوت انبیا(علیه‌السلام) دعوت کرد.

اسم اصلی آن حضرت بالیا بوده که نسبت ایشان با چند واسطه به [[حضرت نوح|حضرت نوح(علیه‌السلام)]] می‌رسد؛ به این صورت که نام او بالیا بن ملکان بن عابر بن ارفخشد بن سام بن نوح (علیه‌السلام) است.

از نشانه‌ها و معجزه‌های حضرت خضر(علیه‌السلام) این بود که هر زمان بر زمین خشک و بی‌آب و گیاهی می‌ایستاد، فوراً چوب و خاک سبز می‌شدند و به همین دلیل آن حضرت را خضر نامیدند.

در روایتی از [[علی بن موسی (رضا)|امام رضا(علیه‌السلام)]] آمده است که فرمود:

نوشته‌اند که پدرش از پادشاهان عصر بود و جز او فرزندی نداشت. خضر همواره در اتاقی به [[عبادت]] مشغول بود; پدر بیم داشت که مبادا نسل او قطع شود; لذا او را به ازدواج زنی در آورد، ولی او همنشینی زن اختیار نکرد. پدرش (ملکان) همسران او را که انتخاب می‌کرد، به وسیله قابله ها بازرسی نمود; قابله ها دانستند که هیچ گونه توجهی به زنان نکرده است; از این رو در شهر شایع شد که خضر حالت زنانه دارد; پدرش از او بر آشفت و او را زندان کرد، او هم فرار کرده و نزد ذوالقرنین (دانشمند الهی که دارای قدرت و امکانات بود) رفت و یکی از صاحب منصبان و رئیس وسایط نقلیه او شد<ref>بحارالانوار، ج13، ص302</ref>.

قرآن کریم در [[سوره کهف]] از آیه‌ی 60 تا 82، داستانی از حضرت موسی(علیه‌السلام) و همراه (دوست یا استاد) وی نقل می‌کند که در آن نامی از «خضر» نیامده است، بلکه از هم سفر [[حضرت موسی|موسی(علیه‌السلام)]] به «بنده‌ای از بندگان ما که مشمول رحمت الهی گشته و از علمی لدنی برخودار شده است» یاد می‌کند. در روایات متعددی این دانشمند الهی به نام <big>خضر</big> معرفی شده است.

بر اساس آیات سوره‌ی کهف، او به باطن و نظام تکوینی جهان مأمور و از پاره‌ای از اسرار آگاه بود و سمت استادی [[حضرت موسی|حضرت موسی بن عمران]] را داشت،، هر چند حضرت موسی(علیه‌السلام) در برخی از جهت ها بر او مقدم بود.

در احادیث معتبر آمده است که پس از رحلت [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم)]] حضرت خضر به خانه‌ی [[علی بن ابی طالب|امیرالمؤمنین(علیه‌السلام)]] آمد و به اهل‌بیت آن حضرت تسلیت گفت، و همچنین به استقبال پیکر امیرالمؤمنین [[علی بن ابی طالب|علی(علیه‌السلام)]] آمد و حسنین(علیهما السلام) را تسلیت گفت و به قبر مهیا شده توسط نوح(‌علیه‌السلام)، راهنمایی کرد<ref>بحار الانوار، ج13، ص303; تاریخ انبیا از آدم تا خاتم، ص 282</ref>. و نیز آمده است که او در تنهایی دوران غیبت [[حجت بن حسن (مهدی)|امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف)]]، مونس ایشان است.

اما در مورد پیامبری او اختلاف است. [[علامه مجلسی]] از [[سید مرتضی علم الهدی]] نقل می‌کند که ایشان فرموده‌اند: ممکن نیست معلّم حضرت موسی(علیه‌السلام) پیامبر نبوده باشد<ref>بحارالانوار، ج 13، ص 303; تاریخ انبیا از آدم تا خاتم، ص 282</ref>. [[سید محمد حسین طباطبایی|علامه ی طباطبایی]] نیز از روایات استنباط می‌کنند که ایشان پیامبر بوده‌اند<ref>بحارالانوار، ج 13، ص 303; تاریخ انبیا از آدم تا خاتم، ص 282</ref>. لیکن روایات متعددی وجود دارد که این مرد عالم، پیامبر نبوده بلکه دانشمندی همچون ذوالقرنین و آصف بن برخیا بوده است<ref> بحارالانوار، ج 13، ص 304</ref>.

[[قرطبی]] که از مفسران صاحب نام [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] می‏‌باشد، در ذیل آیه شریفه: {{متن قرآن |فوجدا عبدا من عبادنا |سوره = کهف |آیه = 65 }} چنین می‏گوید:

"بنا بر قول اکثریت و بر طبق [[احادیث]] قطعی، مراد از عبد در آیه شریفه همان حضرت "خضر" است و عدّه دیگری که به گفتار آن‏ها اعتنا نمی‏‌شود، گفته‏‌اند که رفیق و استاد موسی "حضرت خضر" نبوده ‏است، بلکه عالم دیگری بوده و این قول از قشیری نیز نقل شده است. اما عدّه دیگر قائلند که استاد موسی "عبد صالح" است اما این عبد صالح چه کسی بوده، اسم نبرده د‏اند، ولی مطلب صحیح آن است که او خضر بوده ‏است، و بر طبق همین مطلب حدیثی از پیامبر رسیده‏ است که خضر را از آن جهت خضر نامیدند، چون هر جا نماز می‏‌گزارد، زمین اطراف او سبز می‏شد<ref> قرطبی، محمد بن احمد الانصاری، جامع احکام القرآن، بیروت، مؤسسه تاریخ عربی، 1405، ج 11، ص 16</ref>."

در [[مجمع البیان]] نیز ذیل آیه شریفه چنین آمده ‏است: "موسی و جوان همراه او به بنده‏ای از بندگان خدا رسیدند که بر صخره‏ای نشسته بود و بر آن [[نماز]] می‏ گزارد و او "خضر" و اسمش "بلیا بن ملکان" بود و از آن جهت به او خضر می‏‌گفتند، که هر جا نماز می‏‌گزارد، اطراف او سبز می‌‏شد و در روایت چنین آمده ‏است که او بر پوست سفیدی نشست آن پوست سبز شد. و گفته شده وقتی [[حضرت موسی]] بر او سلام کرد، در جواب گفت: و علیک السلام ای پیامبر بنی اسرائیل. موسی از او سؤال کرد که از کجا می‏دانی من کیستم؟ چه کسی به تو خبر داده که من پیامبرم؟ خضر در جواب موسی گفت: آن کسی که تو را نزد من راهنمایی نموده ‏است<ref> طبرسی، ابی علی الفضل بن الحسن، مجمع البیان، بیروت، دارالمعرفه، ج 6، ص 746 - 745</ref>."

سپس اقوال آن‏هایی که حضرت خضر را از جنس بشر نمی‏دانند، نقل کرده، ولی به قول آن‏ها اعتنا نمی‌‏کند و نظر اکثریت که او را پیامبر و از جنس بشر می‏دانند را تصدیق می‏‌کند، و معنای رحمت را در آیه شریفه {{متن قرآن |آتیناه رحمة من عندنا |سوره = کهف |آیه = 65 }} [[نبوت]] می‏‌داند - برخلاف گفته بعضی که آن را به معنی عمر طولانی می‌‏دانند - و علم در آیه شریفه "وعلمناه من لدنا علما" را "علم غیب" معنی می‏‌کند، که خداوند در اختیار رسولان خودش قرار می‌‏دهد، که این مطلب را [[عبدالله ابن عباس|ابن عباس]] نیز نقل نموده ‏است.

در‌این‌باره (علم حضرت خضر) از [[جعفر بن محمد (صادق‌)|امام صادق (علیه‌السلام)]] ‏روایت شده که فرمود: خضر دارای علمی بود که در الواح موسی وجود نداشت، موسی گمان می‌‏کرد که در الواح او تمام علومی که به آن‏ها نیازمند است وجود دارد، ولی وقتی مأمور فراگیری علم از خضر شد، متوجه شد که گمان او درست نبوده ‏است. مرحوم [[سید محمد حسین طباطبایی|علامه طباطبایی]] در‌این‌باره می‏‌فرماید: "هر نعمتی، رحمتی از ناحیه خدا به خلق اوست، لیکن در رحمت بودن بعضی از آن‏ها "اسباب عالم هستی" واسطه ‏اند، مانند نعمت ‏های مادّی ظاهری، و بعضی از آن نعمت ‏ها بدون واسطه، رحمت می‏‌باشند، مانند نعمت‏‌های باطنی از قبیل "نبوت"، "[[ولایت]]" و شعبه‏ ها و مقامات آن. و از این‏‌که رحمت را مقید به قید "من عندنا" نموده‏ است، می‏‌توان فهمید که کس دیگری غیر از خدا در آن دخالتی ندارد، و نیز به دست می‌‏آید که منظور از رحمت مذکور همان رحمت قسم دوم، یعنی نعمت ‏های باطنی است؛ لذا می‏‌توان گفت منظور از جمله "رحمة من عندنا" - که بانون با عظمت "من عندنا" آورده شده، و نفرموده "من عندی،" از ناحیه من - همان نبوت است نه ولایت. و به همین بیان، تفسیر آن‏هایی که کلمه مذکور را به نبوت معنا کرده‌‏اند، تأیید می‏‌شود.

اما آن‏هایی که حضرت خضر را [[پیامبر]] نمی‏‌دانند، می‌‏گویند: او بنده‏ ای از بندگان خداوند است که خداوند علمی را در اختیار او گذاشته و او از افرادی مانند "آصف بن برخیا" و "ذوالقرنین" می‏‌باشد. از جمله این افراد "[[فخر رازی]]" می‏‌باشد؛ ولی با نظر به این‏‌که اکثریت قاطع از مفسران [[شیعه]] و [[سنی]] که داستان خضر را نقل نموده‌‏اند قائل به نبوت حضرت خضر هستند، نمی‏‌توان کلام آن‏ها را صحیح دانست.

مرحوم علامه بعد از بیان روایات می‏ فرماید: "آنچه از روایات نبوی یا روایات وارده از طرق [[ائمه]] [[اهل بیت‏|اهل بیت‏(علیه‌السلام)]] در داستان خضر رسیده، چه می‏توان فهمید؟ از روایت "محمد بن عماره" از امام صادق‏ (علیه‌السلام) چنین بر می‏ آید که آن جناب، پیغمبر مرسلی بوده که خدا به سوی قومش مبعوث فرموده بوده و او مردم خود را به سوی توحید و قبول رسالت انبیاء و فرستادگان خدا و کتاب‏‌های او دعوت می‌‏کرده است. معجزه خضر این بود که روی هیچ چوب خشکی نمی‏ نشست مگر آن‏که سبز می‏شد، و بر هیچ زمین بی ‏علفی نمی‏ نشست مگر این‏که سبز و خرّم می‏‌گشت و اگر او را خضر نامیده‏ اند به همین جهت بوده‏ است... مؤید این حدیث در وجه نامیدن او به خضر، مطلبی است که در الدّر المنثور سیوطی، از عدّه‏ای از ارباب جوامع حدیثی از جمله ابن عباس و [[ابوهریره|ابی هریره]]، از رسول خدا-صلی الله علیه و آله و سلم- نقل شده که فرمود: خضر را بدین جهت خضر نامیدند که وقتی روی پوست سفید رنگی نماز گزارد، همان پوست هم سبز شد<ref>طباطبایی، محمد حسین، المیزان، ترجمه علی حجتی کرمانی، قم، جامعه مدرسین، ج 13، ص 489 - 488</ref>.

در بعضی از روایات، مانند روایت [[محمد بن مسعود سمرقندی کوفی|عیاشی]] از [[برید بن معاویه|برید]] از یکی از دو امام، [[محمد بن علی (باقر العلوم)|امام باقر(علیه‌السلام)]] یا [[جعفر بن محمد (صادق‌)|امام صادق‏(علیه‌السلام)]] آمده ‏است که خضر و ذوالقرنین دو مرد عالم بودند نه [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)