ملا احمد نراقی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ملا احمد نراقی'''، فرزند [[ملا محمدمهدی نراقی]]، از [[مجتهدان]] و دانشمندان بزرگ [[شیعه]] در قرن سیزدهم [[هجری]] است. خاتم الفقهاء [[مرتضی انصاری|شیخ مرتضی انصاری]] از شاگردان نامدار اوست. علامه نراقی، فردی زاهد، متقی، و در اوصاف حمیده و اخلاق فاضله زبانزد بود و کتاب اخلاقی [[معراج السعاده]] او معروف است.

ملا احمد نراقی سه سال پس از رحلت پدر در تاریخ (1212هـ.ق) به قصد [[زیارت]] [[عتبات]] عالیات بار دیگر عزم سفر نمود و این بار به تنهایی به نجف اشرف هجرت کرد. در این شهر علم و حکمت، از حوزه درسی فقیهان بزرگی مانند: [[سید مهدی بحرالعلوم]] و [[شیخ جعفر کاشف الغطاء|شیخ جعفر کاشف الغطا]] استفاده‌های شایانی برد. این فقیه فرزانه مدتی هم در [[کربلا]] در جوار حرم حسینی ساکن شد و از محضر [[میرزا مهدی شهرستانی]] و آقا [[سید علی کربلایی]] بهره علمی برد<ref>مکارم الاثار، میرزا محمد علی معلم حبیب آبادی، ج4، ص 1235.</ref>. و در علوم و فنون مختلف از جمله: فقه، [[اصول عقاید]]، [[اخلاق]]، شعر، [[عرفان]]، [[فلسفه]]، [[منطق]]، حساب و هندسه و ... به مراتب عالی رسید و صاحب‌نظر شد.

# [[شیخ مرتضی انصاری]] (1281 - 1214 هـ. ق) یکی از امتیازات نراقی این است که در حوزه درسی وی شخصتی سترگی همچون شیخ مرتضی انصاری پرورش یافته است.

# [[ملا مهدی نراقی]] (1268 - 1209 هـ. ق) وی معروف به «آقا کوچک» است و چهل روز پس از رحلت مرحوم پدرش یعنی ملا محمد مهدی نراقی به دنیا آمد به همین سبب نام وی را بر او نهادند و سپس به «آقا کوچک» ملقب کردند که بعد‌ها از سوی [[فتحعلی شاه]] به «آقا بزرگ» ­ شهرت یافت<ref>تاریخ کاشان، سهیل کاشانی، ص 286.</ref>.

# [[میرزا ابوالقاسم نراقی]] (متوفا 1256 هـ. ق) وی دومین فرزند پدرش ملا مهدی نراقی بود که در محضر برادرش ملا احمد نراقی علوم و معارف دینی را آموخت و به درجه [[اجتهاد]] رسید.

در سال‌های (1245 و 1244هـ.ق) بیماری وبا فراگیر شده و بسیاری از مردم را به کام [[مرگ]] کشیده بود. بدین ترتیب ملا احمد نراقی هم در این ایام دچار این بیماری شد و چشم از جهان فرو بست و به دیار ابدی شتافت. پیکرش از کاشان به نجف اشرف انتقال یافت و در کنار پدرش ملا محمد مهدی نراقی به خاک سپرده شد. تاریخ دقیق رحلت این عالم بزرگ چندان روشن نیست.

اغلب محققان مانند: [[عباس قمی|شیخ عباس قمی]]<ref>فوائد الرضویه، ص 41.</ref>. [[محمدمحسن بن‌ علی ‌منزوی تهرانی|شیخ آقا بزرگ تهرانی]]<ref>فوائد الرضویه، ص 41.</ref>، [[خوانساری]]<ref>الذریعه، ج6، ص 276 و ... .</ref> [[محمد رضا مظفر]]، [[علی اکبر دهخدا]]<ref> لغت نامه دهخدا، ج1، 1464 و 1383.</ref> و ... آن را سال (1244هـ.ق) نوشتند، برخی هم مثل: [[سید محسن امین]]<ref>اعیان الشیعه، ج3، ص 183.</ref> و مدرس تبریزی<ref>ریحانه الادب، میرزا محمد علی مدرس تبریزی، ج6، ص 163.</ref> میان (1245 ـ 1244هـ.ق) و بین 23 ربیع الثانی (1244هـ.ق) و اوائل (1245هـ.ق) به شیخ انصاری و در ذیقعده همین سال به برادرش ملا محمد مهدی معروف به (آقا بزرگ) اجازه روایت داده و در ربیع الاول (1245هـ.ق) کتاب «قضا و شهادت» از مستند الشیعه را نگارش کرده است<ref>عوائد الایام، ص 64.</ref>. چنین نتیجه گرفته که تاریخ رحلت آن فقیه فرزانه روز 23 ربیع الثانی (1245هـ.ق) منحصر می‌شود<ref>اندیشه‌های سیاسی محقق نراقی، محمد صادق مزینانی، ص 41.</ref>. در حالی که این قول هم مجرد احتمال است و نظر قطعی نمی‌تواند به شمار آید.