اهل صُفّه: تفاوت میان نسخه‌ها

در روایات از فقر و تنگدستی اصحاب صفه بسیار گفته شده است؛ تا آنجا که گفته‌اند آنان از شدت فقر به خرمایی قانع بودند و از بی‌پوششی خود را گاه در ریگ‌ها پنهان می‌کردند. اگر‌چه در پی مساعی پیامبر اسلام(ص) مشکلات مالی آنها به تدریج کاهش یافت و کسانی که تمایل به خروج از صفه را داشتند، امکان سکونت در جایی مناسب‌تر را یافته بودند، گروهی از آنان که دنیا را به کلی رها کرده بودند، به رغم فراهم بودن این امکان همچنان به عبادت و تعلیم و تعلم ادامه می‌دادند.

همین امر سبب شده بود که شکل نخستین اصحاب صفه به عنوان گروهی مهاجر تنگدست دگرگون شده، این عنوان از صورت خاص خود به عنوانی عام و کلی بدل شود و مورد استفاده کسانی قرار گیرد که به علت تنگدستی و نداشتن خانه در صفه به سر می‌برده‌اند<ref>نک: ذهبی، تاریخ الاسلام، ص۴۰۰؛ سیوطی، الدر المنثور، ج۲، ص۸۹</ref>.

تغییرات شکلی و دگرگونی معنایی عنوان اصحاب صفه، در روایات تاریخی نیز موجب بروز اختلاف نظرهایی درباره شماره آنان شد و هر یک از راویان در زمان حضور خود در مدینه و مشاهده این گروه، نظری متناسب با شرایط زمانی به دست دادند و گاه تعداد آنها را تا ۴۰۰ تن آورده‌اند<ref>نک: راوندی، النوادر (نوادر الراوندی)، ص۲۵؛ بیضاوی، انوار التنزیل، ج۱، ص۲۶۷</ref>.

ابونعیم اصفهانی<ref>ابونعیم اصفهانی، حلیه الاولیاء، ج۱، ص۱۴۳، ۳۷۴، جاهای مختلف</ref> هجویری<ref>ابوالقاسم هجویری، کشف المحجوب، ص۹۷-۹۹</ref> و برخی نویسندگان دیگر که اصحاب صفه را به دیده اولیای الهی می‌نگریسته‌اند، در آثار خود نام شماری از آنان را یاد کرده‌اند که در آن میان کسانی از صحابه [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)]](ص)، همچون [[ابوذر غفاری]]، [[سلمان فارسی]]، [[بلال بن رباح]]، [[واثلة بن اسقع]] و نیز نام [[ابوهریره]] دیده می‌شود،<ref>نیز نک: احمد بن حنبل، مسند، ج۳، ص۴۹۰؛ ابن سعد، کتاب الطبقات الکبیر، ج۱ (۲)، ص۱۴، ۴۸، جاهای مختلف؛ هجویری، کشف المحجوب، ص۹۷، ۹۸</ref>

ولی انتخاب نام‌ها و یاد کردن افرادی در شمار اصحاب صفه گاه به دور از گرایش‌های نویسندگان نبوده است<ref>مثلاً نک: هجویری، کشف المحجوب، ص۹۹</ref>.

همچنین ابوعبدالرحمان سلمی (د ۴۱۲ق) در کتابی با عنوان تاریخ اهل الصفه به فضایل و مناقب آنان پرداخته است<ref>نک: هجویری، کشف المحجوب، ص۹۹؛ ابن تیمیه، مجموعه الرسائل و المسائل، ج۱، ص۳۶</ref>.

ویژگی‌ها و ارزش‌های اسلامی اصحاب صفه زمینه‌ای بوده تا برخی مفسران، از نزول شماری از آیات قرآنی<ref>بقره:۲، آیه۲۷۳، انعام:۶، آیه۵۲، کهف:۱۸، آیه۲۸</ref>در‌شأن آنان سخن آورند و در تفاسیر خود به آن اشاره کنند<ref>مثلاً نک: ابن سعد، کتاب الطبقات الکبیر، ج۱ (۲)، ص۱۳؛ قمی، تفسیر، ج۱، ص۲۰۲؛ طبری، تفسیر، ج۲۵، ص۱۹؛ فخرالدین رازی، التفسیر الکبیر، ج۷، ص۸۴؛ سیوطی، الدر المنثور، ج۲، ص۸۸، ج۷، ص۳۵۲</ref>.

در سده‌های ۴ و ۵ق گروه‌هایی زهدگرا و خصوصاً صوفیه خود را به نوعی به اصحاب صفه منتسب می‌ساختند<ref>نک: سراج، اللمع، ص۲۷</ref> تا آنجا که حتی عنوان «صوفی» را مشتق از صفه دانسته می‌کوشیدند تا این پیوند را ریشه‌دار و قوی نشان دهند؛ اشتقاقی که بیشتر مفهومی معنایی دارد و از نظر صرفی نادرست است<ref>نک: ابن جوزی، تلبیس ابلیس، ص۱۶۲</ref> چنانکه از بزرگان عرفان همچون [[ابوالقاسم قشیری]] (درگذشت ۴۶۵ق) و [[شهاب‌الدین سهروردی]] (درگذشت ۶۳۲ق) به صراحت آن را اشتقاقی در معنا و نه در لغت دانسته‌اند<ref>نک: خاوری، ذهبیه، ج۱، ص۳۳؛ نیز کلاباذی، التعرف لمذهب اهل التصوف، ص۲۱</ref>.

{{پانویس}}