ابراهیم بن هارون هیتی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابراهیم بن هارون هیتی'''، [[محدث]] [[شیعی]] در قرن چهارم. [[محمد بن علی بن بابویه قمی|شیخ صدوق]] كه از شاگردان اوست در سال 355هجری در راه برگشت از [[زیارت]] [[خانه خدا]]، وارد [[بغداد]] شد و از او [[حدیث]] گرفت.  

ابراهیم بن هارون هیتی، محدث شیعی در قرن چهارم. شرح‌حال او در منابع نیامده است اما می‏‌توان گفت كه ولادت او در اواخر قرن سوم (حدود 295ق) اتفاق افتاد زیرا استاد او «ابن ابی‏‌الثلج بغدادی» در 325هجری وفات یافت. بنابراین وی در آن زمان به اندازه‌‏ای رسیده بود كه بتواند از استادش نقل حدیث كند. وفات او حدود 356هجری یا بعد از آن، روی داد زیرا [[محمد بن علی بن بابویه قمی|شیخ صدوق]] كه از شاگردان اوست در سال 355هجری در راه برگشت از زیارت خانه خدا، وارد [[بغداد]] شد و از او حدیث گرفت.  

وی اهل آبادی «هیت» (بر وزن لیث) از نواحی بغداد واقع در بالادست استان انبار است و احتمالاً در همانجا دیده به جهان گشود. قرائن نشان می‌‏دهد كه وی از زادگاهش به بغداد آمد و تحصیلاتش را در آنجا گذرانده و این اندازه روشن است كه وی تا ایام پیری در بغداد به سر می‏‌برده است. بنابراین قویاً محتمل است كه وفات او در بغداد روی داده باشد. چنان‌كه اساتید او نیز مانند «محمد بن احمد بن ابی ثلج» (م325ق) و [[احمد بن محمد بن سعید بن عقده|احمد بن محمد بن سعید]] معروف به [[احمد بن محمد بن سعید بن عقده|ابن عقده]] (م333ق) ساكن بغداد بودند. از او روایات اندكی در منابع حدیثی در موضوع تفسیر و [[امامت]] به چشم می‏‌خورد كه شیخ صدوق آنها را نقل كرده است. از او هیچ اثر تألیفی به ثبت نرسیده است.

اساتید او «محمد بن احمد بن ابی ثلج» (م325ق) و «احمد بن محمد بن سعید» معروف به «ابن عقده» (م333ق) بوده‌اند.