محمد بن ابی غریب ضبی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''احمد بن محمد بن ابی غریب ضبی'''، [[محدّث|محدث]] شیعه است.

احمد بن محمد بن ابی غریب ضبی، محدث شیعه. لقب «ضبی» (به فتح ضاد و تشدید باء) یا از این جهت است که وی اهل روستایی به همین نام در «تهامه» واقع در ساحل دریا در مسیر [[شام]] است، و یا بدین سبب است که وی منسوب به طائفه‌‏ای از عرب است که نسب آن‌ها به «ضبه بن ادّ بن طابخه» منتهی می‏‌شود. در بعضی از منابع به همراه «ضبی» لقب «نصیبی» نیز ضبط شده است. در این‏ صورت وی از مردم «نصیبین» واقع در دیار بکر از اهالی شمال [[عراق]] نزدیک موصل خواهد بود. در‌باره زمان وفات او تنها می‏‌توان گفت که یک‏بار در سال 322هجری [[شیخ تلعکبری]] به‏‌طور مستقیم از او [[حدیث]] شنیده است اما بیشتر استماعات تلعکبری از طریق پدرش از او  بوده است، بنابراین شاگردی تلعکبری نزد او می‏‌بایست در اواخر عمر ابی‏‌غریب بوده باشد، از این‌‏رو وفات او را می‏‌توان حدود 325 هجری تخمین زد.  

وی بخش عمده‏‌ای از حیات علمی خود را در بصره گذرانده است و در آن‌جا از «محمد بن زکریا غلابی» (م298ق) بهره‌‏های فراوان برد و به اندازه‏ای از دانش رسید که اجازه نقل تمام روایاتش را دریافت کرده است. وی هم‌چنین در بصره روایاتی از «حسن بن محمد بن جمهور عمی» (م.ح310ق) شنید و در علوم حدیث تبحر یافت. سپس به [[بغداد]] آمد و در آن‌جا شاگردان چندی تربیت نمود. اکنون تعداد انگشت‏ شماری از احادیث او در جوامع روایی [[مذهب شیعه|شیعه]] به چشم می‏‌خورد که در‌باره فضیلت حضرت فاطمه (سلام الله علیها) و دعاهای وارده است. بیشتر صاحب نظران [[روایات]] او را قابل قبول دانسته و در‌باره شخصیت او اظهار رضایت نموده‌‏اند. از شاگردان او غیر از تلعکبری و پدرش می‏‌توان به «احمد بن محمد بن عیاش» (م401ق) صاحب [[مقتضب الاثر (کتاب)|کتاب مقتضب الاثر]] اشاره کرد.