بصره: تفاوت میان نسخه‌ها

معنای لغوی بصره، زمین سخت، سنگلاخ و پرسنگریزه است. نام قدیمی آن منطقه، خریبه، تَدمُر و مؤتفکه بوده است. به کوفه و بصره، عراقین هم می‌گفتند. بصره در سال 14 هجری در زمان عمر بن خطاب بنا شد. بنای آن شش ماه قبل از کوفه بود. مدتی هم پایتخت امویان شد. لقب‌های قبة الاسلام و خزانة العرب هم به آن داده‌اند.<ref> درباره بنای بصره و تاریخچه و جغرافیای آن ر.ک: «دایرة المعارف تشیع»، ج 3، ص 262 به بعد، عنوانِ «بصره»</ref>

مردم بصره در آغاز خلافت حضرت امیرالمؤمنین علی (ع)، از پیروان [[عثمان]] بن عفان، خلیفه سوم، و از مخالفان [[امام علی]] (ع) بودند. از این جهت طلحه و زبیر و [[عایشه]] به بصره پناه بردند و توانستند مردم بصره را علیه امام بشورانند؛ که در نتیجه جنگ جمل در سال ۳۶ در حوالی همین شهر به راه افتاد.