۸۷٬۷۷۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:استغفار.jpg|بیقاب|چپ]] | [[پرونده:استغفار.jpg|بیقاب|چپ]] | ||
'''استغفار''' به جمله أَسْتَغْفِرُٱللَّٰهَ یا أَسْتَغْفِرُٱللَّٰهَ رَبِّی وَأَتُوبُ إِلَیْهِ گفته میشود. این یک کلمهٔ عربی است که در لغت به معنای پوشاندن است و در اصطلاح برای طلب آمرزش از [[خدا|خداوند]] به کار میرود. | '''استغفار''' به جمله أَسْتَغْفِرُٱللَّٰهَ یا أَسْتَغْفِرُٱللَّٰهَ رَبِّی وَأَتُوبُ إِلَیْهِ گفته میشود. این یک کلمهٔ عربی است که در لغت به معنای پوشاندن است و در اصطلاح برای طلب آمرزش از [[خدا|خداوند]] به کار میرود. | ||
استغفار و درخواست آمرزش از پیشگاه خدای متعال دارای چنان اهمیتی است که در [[قرآن|قرآن کریم]] و روایات فراوان به آن سفارش شده است و [[پیامبران |پیامبران الهی(علیهالسلام)]] نیز در عین پاکی و [[طهارت]] از خداوند درخواست آمرزش داشتند. در [[حدیث|روایات]] از استغفار به عنوان بهترین دعا و بهترین [[عبادت]] یاد شده است؛ از همینرو است که قرآن کریم استغفار را از اوصاف [[مؤمن|مؤمنان]] شمرده شده و در تعبیر [[علی بن ابیطالب|امام علی (علیهالسلام)]] درجه علیین نامیده شد. | استغفار و درخواست آمرزش از پیشگاه خدای متعال دارای چنان اهمیتی است که در [[قرآن|قرآن کریم]] و روایات فراوان به آن سفارش شده است و [[پیامبران |پیامبران الهی (علیهالسلام)]] نیز در عین پاکی و [[طهارت]] از خداوند درخواست آمرزش داشتند. در [[حدیث|روایات]] از استغفار به عنوان بهترین دعا و بهترین [[عبادت]] یاد شده است؛ از همینرو است که قرآن کریم استغفار را از اوصاف [[مؤمن|مؤمنان]] شمرده شده و در تعبیر [[علی بن ابیطالب|امام علی (علیهالسلام)]] درجه علیین نامیده شد. | ||
اگر چه استغفار نیاز به زمان و مکان خاص ندارد، اما از نگاه [[قرآن]] و روایات سحرگاهان بهترین زمان برای پذیرش بهتر و بیشتر استغفار میباشد. | اگر چه استغفار نیاز به زمان و مکان خاص ندارد، اما از نگاه [[قرآن]] و روایات سحرگاهان بهترین زمان برای پذیرش بهتر و بیشتر استغفار میباشد. | ||
خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
از همینرو است که امام علی(علیهالسلام) میفرماید، استغفار مقام انسانهای بلندمرتبه است: «الِاسْتِغْفَارُ دَرَجَةُ الْعِلِّیِّین<ref>سید رضی، محمد بن حسین، نهجالبلاغه، محقق، صبحی صالح، ص: 549. قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق</ref>»؛ | از همینرو است که امام علی(علیهالسلام) میفرماید، استغفار مقام انسانهای بلندمرتبه است: «الِاسْتِغْفَارُ دَرَجَةُ الْعِلِّیِّین<ref>سید رضی، محمد بن حسین، نهجالبلاغه، محقق، صبحی صالح، ص: 549. قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق</ref>»؛ | ||
و قرآن کریم | و قرآن کریم آن را از اوصاف مؤمنان شمرده است: {{متن قرآن |الَّذینَ یَقُولُونَ رَبَّنا إِنَّنا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا |سوره = آلعمران |آیه = 16 }} همان کسانی که میگویند: پروردگارا! ما ایمان آوردهایم پس گناهان ما را بیامرز. | ||
آری استغفار درجه انسانهای بلندمرتبه؛ راه مقربان، و از بزرگترین اسباب تقرب است. و لازم نیست که برای معصیت و گناهی باشد؛ چرا که سالک الی الله که خواهان رسیدن به مقام قرب الهی است، هنگام تلاش و جدیت در مسیر سلوک وقتی نفس خویش را سست و کاهل میبیند، برای همین سستی استغفار میکند و از پروردگارش دائماً درخواست عفو و بخشش دارد<ref> شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 327،(پاورقی) قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق</ref>. | آری استغفار درجه انسانهای بلندمرتبه؛ راه مقربان، و از بزرگترین اسباب تقرب است. و لازم نیست که برای معصیت و گناهی باشد؛ چرا که سالک الی الله که خواهان رسیدن به مقام قرب الهی است، هنگام تلاش و جدیت در مسیر سلوک وقتی نفس خویش را سست و کاهل میبیند، برای همین سستی استغفار میکند و از پروردگارش دائماً درخواست عفو و بخشش دارد<ref> شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 327،(پاورقی) قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق</ref>. | ||
== ضرورت استغفار== | == ضرورت استغفار== | ||
ضرورت استغفار از آنجا روشن میشود که قرآن از یکسو به آن فرمان داده، و از سوی دیگر ترک | ضرورت استغفار از آنجا روشن میشود که قرآن از یکسو به آن فرمان داده، و از سوی دیگر ترک آن را توبیخ کرده است: {{متن قرآن |أَ فَلا یَتُوبُونَ إِلَی اللَّهِ وَ یَسْتَغْفِرُونَهُ |سوره = مائده |آیه = 74 }} چرا که از یکسو انسانهای عادی بر اثر غفلت و نادانی همواره در معرض [[گناه]] قرار دارند؛ لذا نیاز به استغفار و ضرورت آن برای پالایش روحشان امر بدیهی است. از سوی دیگر هیچکس نمیتواند حقوق الهی را چنانکه باید و لایق پروردگار است به جای آورد؛ لذا استغفار در هر حال ضرورت دارد. | ||
== استغفار بهترین دعا و بهترین عبادت == | == استغفار بهترین دعا و بهترین عبادت == | ||
استغفار یکی از بهترین دعاها و عبادات است، چنانکه [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)]] فرمود: «استغفار و طلب آمرزش، بهترین [[دعا]] است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 504، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق</ref>» و «بهترین عبادت استغفار است<ref>برقی، ابوجعفر احمد بن محمد بن خالد، محاسن، محقق، مصحح، محدث، جلالالدین، ج 1، ص 30، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق</ref>». | استغفار یکی از بهترین دعاها و عبادات است، چنانکه [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)]] فرمود: «استغفار و طلب آمرزش، بهترین [[دعا]] است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 504، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق</ref>» و «بهترین عبادت استغفار است<ref>برقی، ابوجعفر احمد بن محمد بن خالد، محاسن، محقق، مصحح، محدث، جلالالدین، ج 1، ص 30، قم، دار الکتب الإسلامیة، چاپ دوم، 1371ق</ref>». | ||
== بهترین استغفار == | == بهترین استغفار == | ||
[[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله و سلم)]] ذکری را به [[جابر بن عبدالله انصاری|جابر بن عبدالله]] تعلیم فرمود و | [[محمد بن عبدالله (خاتم الانبیا)|پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)]] ذکری را به [[جابر بن عبدالله انصاری|جابر بن عبدالله]] تعلیم فرمود و آن را «سید الاستغفار»، یا «برترین آمرزشطلبی» نامیدند: | ||
«تَعَلَّمُوا سَیِّدَ الِاسْتِغْفَارِ اللَّهُمَّ أَنْتَ رَبِّی لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ خَلَقْتَنِی وَ أَنَا عَبْدُکَ وَ أَنَا عَلَی عَهْدِکَ وَ أَبُوءُ بِنِعْمَتِکَ عَلَیَّ وَ أَبُوءُ لَکَ بِذَنْبِی فَاغْفِرْ لِی إِنَّهُ لَا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْت<ref> شیخ صدوق، معانی الاخبار، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ص 140، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1403ق</ref>»؛ | «تَعَلَّمُوا سَیِّدَ الِاسْتِغْفَارِ اللَّهُمَّ أَنْتَ رَبِّی لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ خَلَقْتَنِی وَ أَنَا عَبْدُکَ وَ أَنَا عَلَی عَهْدِکَ وَ أَبُوءُ بِنِعْمَتِکَ عَلَیَّ وَ أَبُوءُ لَکَ بِذَنْبِی فَاغْفِرْ لِی إِنَّهُ لَا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْت<ref> شیخ صدوق، معانی الاخبار، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ص 140، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1403ق</ref>»؛ | ||