۸۷٬۷۷۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
ابوالقاسم جعفر بن الحسن ملقب به نجمالدین در سال 602 هجری در شهر حله دیده به جهان گشود. عشق پدر و مادر به [[ائمه|ائمه اطهار]] سبب شد که نام نوزاد را جعفر نهادند. پدر، خود در خانوادهای روحانی بزرگ شده بود و فاضلی ادیب و فقیهی پارسا و از بزرگان شهر به شمار میرفت. | ابوالقاسم جعفر بن الحسن ملقب به نجمالدین در سال 602 هجری در شهر حله دیده به جهان گشود. عشق پدر و مادر به [[ائمه|ائمه اطهار]] سبب شد که نام نوزاد را جعفر نهادند. پدر، خود در خانوادهای روحانی بزرگ شده بود و فاضلی ادیب و فقیهی پارسا و از بزرگان شهر به شمار میرفت. | ||
بنا بر نقل برخی از مورخان<ref> سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج5، ص 392</ref> او علاوه بر [[علوم اسلامی]] در ادبیات و شعر نیز مهارت ویژهای داشت. گرچه فرزند خود جعفر را از سرایندگی بازداشته و به آموختن [[فقه]] و علوم اسلامی تشویق میکرد، خود شاعر و | بنا بر نقل برخی از مورخان<ref> سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج5، ص 392</ref> او علاوه بر [[علوم اسلامی]] در ادبیات و شعر نیز مهارت ویژهای داشت. گرچه فرزند خود جعفر را از سرایندگی بازداشته و به آموختن [[فقه]] و علوم اسلامی تشویق میکرد، خود شاعر و سخنسرایی بزرگ بوده و پرهیز دادن فرزند از سرایندگی دلیل بر شاعر نبودن وی - آن هم در دوران جوانی و بعد از آن - نیست. وی ازشاگردان به نام [[فقیه]] محقق، [[محمد بن ادریس حلی]] مؤلف کتاب ارزشمند سرائر بوده است. پدر بزرگش، یحیی بن سعید، معروف به یحیی الاکبر نیز از فقهای صاحبنظر و فاضل قرن ششم هجری است که علامه [[سید محسن امین]] درباره وی میگوید: | ||
وی عالمی فاضل و [[محدّث|محدثی]] معتبر و راست گو و از بزرگان فقهای عصر خود بوده و هموست که شهید در شرح ارشاد خود در مبحث قضائ نمازهای فوت شده، او را از قائلین به توسعه ذکر میکند<ref> سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج10، ص 388</ref>. | وی عالمی فاضل و [[محدّث|محدثی]] معتبر و راست گو و از بزرگان فقهای عصر خود بوده و هموست که شهید در شرح ارشاد خود در مبحث قضائ نمازهای فوت شده، او را از قائلین به توسعه ذکر میکند<ref> سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج10، ص 388</ref>. | ||
[[محمدمحسن بن علی منزوی تهرانی|شیخ آقا بزرگ]] نیز از وی به بزرگی یاد کرده و از مشایخ او، بزرگانی هم چون [[ابن شهرآشوب|محمد بن شهر آشوب]] و [[عربی بن مسافر]] را ذکر مینماید<ref>شیخ آقا بزرگ تهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ص 338</ref>. یحیی بن سعید دو پسر به نامهای شیخ حسن و شیخ احمد داشته که هر یک از عالمان و فقیهان بزرگ حله بودهاند. خاندان یحیی بن سعید از خاندانهای دانشمند و مورد احترام در حله قرن هفتم به شمار میروند. | [[محمدمحسن بن علی منزوی تهرانی|شیخ آقا بزرگ]] نیز از وی به بزرگی یاد کرده و از مشایخ او، بزرگانی هم چون [[ابن شهرآشوب|محمد بن شهر آشوب]] و [[عربی بن مسافر]] را ذکر مینماید<ref>شیخ آقا بزرگ تهرانی، طبقات اعلام الشیعه، ص 338</ref>. یحیی بن سعید دو پسر به نامهای شیخ حسن و شیخ احمد داشته که هر یک از عالمان و فقیهان بزرگ حله بودهاند. خاندان یحیی بن سعید از خاندانهای دانشمند و مورد احترام در حله قرن هفتم به شمار میروند. | ||
محقق پس از آن که ادبیات عرب را که زبان مادریاش بود، فراگرفت در عنفوان جوانی به آموختن [[منطق]]، [[حکمت]]، ریاضیات، [[هیئت]]، [[کلام]] و سپس فقه و اصول پرداخت. وی از محضر اساتید بزرگ حوزه | محقق پس از آن که ادبیات عرب را که زبان مادریاش بود، فراگرفت در عنفوان جوانی به آموختن [[منطق]]، [[حکمت]]، ریاضیات، [[هیئت]]، [[کلام]] و سپس فقه و اصول پرداخت. وی از محضر اساتید بزرگ حوزه حله بهرهها جست و پس از اندک زمانی در رشتههای گوناگون علمی به مقام استادی رسید و در فقه و اصول به دریافت اجازه [[اجتهاد]] از اساتید خود نائل آمد. | ||
نبوغ و استعداد سرشار و ژرف نگری محققانه و روانی گفتار وی، شاگردان [[علوم اسلامی]] را گردش جمع کرده و وی را از برجستهترین اساتید حوزه حله به شمار آورد به گونهای که بعد از رحلت استادش، در سال 645هجری مرجعیت عامه | نبوغ و استعداد سرشار و ژرف نگری محققانه و روانی گفتار وی، شاگردان [[علوم اسلامی]] را گردش جمع کرده و وی را از برجستهترین اساتید حوزه حله به شمار آورد به گونهای که بعد از رحلت استادش، در سال 645هجری مرجعیت عامه [[شیعه]] را به عهده گرفت و لقب محقق را برازندهی خویش ساخت. | ||
ناگفته نماند که برخی از مورخان [[مرجع تقلید|مرجعیت]] ایشان را از زمان رحلت استادش، سید فخاربن معد، در سال 630 هجری دانستهاند؛ بنابراین، ایشان بیش از سی سال، مرجعیت بلامنازع شیعیان و بالاترین مقام استادی حوزه حله را داشته است. مرجعیت جهانی ایشان را بدین دلیل معتقدیم که: | ناگفته نماند که برخی از مورخان [[مرجع تقلید|مرجعیت]] ایشان را از زمان رحلت استادش، سید فخاربن معد، در سال 630 هجری دانستهاند؛ بنابراین، ایشان بیش از سی سال، مرجعیت بلامنازع شیعیان و بالاترین مقام استادی حوزه حله را داشته است. مرجعیت جهانی ایشان را بدین دلیل معتقدیم که: |