۲۱٬۸۸۴
ویرایش
سلطان العلماء: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
==زندگی‌نامه== | ==زندگی‌نامه== | ||
علاء‌الدین سید حسین بن رفیع الدین، معروف به سلطان العلماء در سال 1001 ق، در شهر اصفهان متولد شد. بیشتر نیاکان و اجداد وی از بزرگان مذهبی و سیاسی در عصرهای مختلف، و در دورۀ متأخر به سادات خلیفه مشهور بودند. نسب او از جانب پدر با 29 واسطه به [[علی بن الحسین (زین العابدین)|امام سجاد (علیهالسلام)]] می‌رسید و از جانب مادر از سادات شهرستان بود. اجداد سید حسین از علماء و حکام مازندران بودند از جمله جد اعلاى او سيد مير بزرگ مرعشى مدتى از عمر شريفش را در مازندران حکومت کردند و از خاندان وی نخستین کسی که در اصفهان ساکن شده، مير نظام‌الدين على بن مير قوام‌الدين محمد است. جد ایشان، سيد شجاع‌الدين محمود بن سيد على، در علوم معقول و منقول تبحر داشت و اموال زیادی را وقف امور خیریه کرد. پدر او رفیع الدین "الحق"، و برادرش ميرزا قوام‌الدين بن ميرزا رفيع‌الدين محمد از بزرگان مذهبی سیاسی، که در زمان شاه عباس اول به صدارت منصوب شدند، به فضل، کمال، سلامت نفس و خیر اندیشی معروف بود<ref>سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج 10، ص 108؛ ج 5، ص10؛ ج 8، ص 481.</ref>. | علاء‌الدین سید حسین بن رفیع الدین، معروف به سلطان العلماء در سال 1001 ق، در شهر [[اصفهان]] متولد شد. بیشتر نیاکان و اجداد وی از بزرگان مذهبی و سیاسی در عصرهای مختلف، و در دورۀ متأخر به سادات خلیفه مشهور بودند. نسب او از جانب پدر با 29 واسطه به [[علی بن الحسین (زین العابدین)|امام سجاد (علیهالسلام)]] می‌رسید و از جانب مادر از سادات شهرستان بود. اجداد سید حسین از علماء و حکام مازندران بودند از جمله جد اعلاى او سيد مير بزرگ مرعشى مدتى از عمر شريفش را در مازندران حکومت کردند و از خاندان وی نخستین کسی که در [[اصفهان]] ساکن شده، مير نظام‌الدين على بن مير قوام‌الدين محمد است. جد ایشان، سيد شجاع‌الدين محمود بن سيد على، در علوم معقول و منقول تبحر داشت و اموال زیادی را وقف امور خیریه کرد. پدر او رفیع الدین "الحق"، و برادرش ميرزا قوام‌الدين بن ميرزا رفيع‌الدين محمد از بزرگان مذهبی سیاسی، که در زمان شاه عباس اول به صدارت منصوب شدند، به فضل، کمال، سلامت نفس و خیر اندیشی معروف بود<ref>سید محسن امین، اعیان الشیعه، ج 10، ص 108؛ ج 5، ص10؛ ج 8، ص 481.</ref>. | ||
==تحصيلات و تدریس== | ==تحصيلات و تدریس== | ||
| خط ۷۵: | خط ۷۵: | ||
==منصب وزارت== | ==منصب وزارت== | ||
با رشد علمی سید حسین، وی مورد توجه و عنایت [[شاه عباس صفوی|شاه عباس اول]] واقع شد و پس از وفات سلمان خان وزیر وقت شاه، در سال 1033 | با رشد علمی سید حسین، وی مورد توجه و عنایت [[شاه عباس صفوی|شاه عباس اول]] واقع شد و پس از وفات سلمان خان وزیر وقت شاه، در سال 1033 ق، از طرف شاه عباس به وزارت منصوب شد، در همان زمان پدر ایشان رفیع الدین نیز صاحب منصب صدرات بود و این دو بزرگوار هر کدام در مقام خود پاسخگوی مراجعات مردم بودند. سلطان العلماء در زمان شاه عباس، علاوه بر اینکه حدود چهار تا پنج سال وزارت شاه عباس را به عهده داشت، در سال 1033 ق، نیز با دختر او ازدواج کرد و داماد شاه نیز بود که حاصل این وصلت تولد چهار فرزند پسر به نام‌هاى سيد ابراهيم، سيد حسين، سيد رفيع الدين محمد و سيد على شد که همه آنان از دانشمندان و بزرگان زمان خود و داراى مقام اجتهاد و استنباط بودند. وی پس از | ||
وفات شاه عباس، به مدت دو سال وزارت شاه صفى را به عهده داشت و به دلیل درگیری با شاه در یکی از جنگ‌ها بين او و شاه صفى، در سال 1041 ق، توسط شاه از مقام وزارت عزل گردید و شاه دستور داد تا تمام فرزندانش کور شده و خودش نيز به [[قم]] تبعيد گشت. سید حسین بعد از تبعید به قم بين ده تا پانزده سال مشغول به مطالعه و تدريس و تأليف بود که کتاب حاشيه بر معالم الدين را نيز در اين زمان نوشت. پس از مدتى شاه صفى او را به اصفهان فراخواند و دوباره به وزارت منصوب کرد. او برای فریضه [[حج]] به [[مکه |مکه مکرمه]] رفته بود که شاه صفى از دنيا رفت و شاه عباس دوم به سلطنت رسيد و پس از قتل مير تقى خان در سال | وفات شاه عباس، به مدت دو سال وزارت شاه صفى را به عهده داشت و به دلیل درگیری با شاه در یکی از جنگ‌ها بين او و شاه صفى، در سال 1041 ق، توسط شاه از مقام وزارت عزل گردید و شاه دستور داد تا تمام فرزندانش کور شده و خودش نيز به [[قم]] تبعيد گشت. سید حسین بعد از تبعید به قم بين ده تا پانزده سال مشغول به مطالعه و تدريس و تأليف بود که کتاب حاشيه بر معالم الدين را نيز در اين زمان نوشت. پس از مدتى شاه صفى او را به اصفهان فراخواند و دوباره به وزارت منصوب کرد. او برای فریضه [[حج]] به [[مکه |مکه مکرمه]] رفته بود که شاه صفى از دنيا رفت و شاه عباس دوم به سلطنت رسيد و پس از قتل مير تقى خان در سال 1052 ق، او را به وزارت منصوب کرد که تا آخر عمر شريفش در سال 106 ق، مدت هشت سال و شش ماه وزارت شاه عباس دوم را به عهده داشت. | ||
==ویژگی‌های اخلاقی== | ==ویژگی‌های اخلاقی== | ||
سلطان العلماء علاوه بر خصوصیات بارزی همچون فضل، کمال سلامت نفس، تواضع و خیراندیشی، سعه صدر و توانایى روحى بسیار بالاىی داشت. طوری که پس از درگیریش با شاه صفی، عزل از مقام وزارت و کور شدن فرزندانش و تبعید به [[قم]] توسط شاه، با صبر و مقاومت در قم به تألیف و تحقیق پرداخت و با تحمل این | سلطان العلماء علاوه بر خصوصیات بارزی همچون فضل، کمال سلامت نفس، تواضع و خیراندیشی، سعه صدر و توانایى روحى بسیار بالاىی داشت. طوری که پس از درگیریش با شاه صفی، عزل از مقام وزارت و کور شدن فرزندانش و تبعید به [[قم]] توسط شاه، با صبر و مقاومت در قم به تألیف و تحقیق پرداخت و با تحمل این مصائب، آثار ارزشمندى را از خود بر جاى گذاشت. | ||
==فعالیت‌ها== | ==فعالیت‌ها== | ||
# سرپرستى بسيارى از علويون و فقرا و اهل علم و توزیع غذا برای آنان در شب‌هاى | # سرپرستى بسيارى از علويون و فقرا و اهل علم و توزیع غذا برای آنان در شب‌هاى تاريک؛ | ||
# اقامه [[نماز جمعه]] در [[اصفهان]] و دایر کردن دفاترى براى | # اقامه [[نماز جمعه]] در [[اصفهان]] و دایر کردن دفاترى براى اوقاف؛ | ||
# تأسیس مدارس | # تأسیس مدارس علميه؛ | ||
# تأسیس مراکز درمانى | # تأسیس مراکز درمانى. | ||
==درگذشت== | ==درگذشت== | ||
سلطان العلماء پس از برگشتن از فتح قندهار در سال 1064 ق، در بهشهر مازندران وفات نمود و بدن | سلطان العلماء پس از برگشتن از فتح قندهار در سال 1064 ق، در بهشهر مازندران وفات نمود و بدن او به [[نجف اشرف]] انتقال و در محلى بنام کشوانيه، در جنوب شرقى حرم مطهر به خاک سپرده شد. | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||