confirmed، مدیران
۳۷٬۸۳۷
ویرایش
خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
== راویان حدیث و عالمان دینی == | == راویان حدیث و عالمان دینی == | ||
به موازات گسترش اسلام و حضور امامزادگان و سادات، از قرن دوم هجری راویان حدیث و عالمان دینی بی شماری از جای جای قفقاز برخاستهاند، به گونهای که هیچ کتاب تاریخ، تراجم و رجالی را نمیتوان یافت که در آن دانشمندانی با نسبت بادکوبهای و لنکرانی و گنجوی و دربندی و ایروانی و ... در آن نباشد و این خود، نشاندهنده عمق نفوذ اسلام در روح و جان با استعداد و آرمان خواه و پاک طینت مردم منطقه است<ref>در مجموعهای با عنوان «فرزانگان قفقاز» از این قلم در | به موازات گسترش اسلام و حضور امامزادگان و سادات، از قرن دوم هجری راویان حدیث و عالمان دینی بی شماری از جای جای قفقاز برخاستهاند، به گونهای که هیچ کتاب تاریخ، تراجم و رجالی را نمیتوان یافت که در آن دانشمندانی با نسبت بادکوبهای و لنکرانی و گنجوی و دربندی و ایروانی و ... در آن نباشد و این خود، نشاندهنده عمق نفوذ اسلام در روح و جان با استعداد و آرمان خواه و پاک طینت مردم منطقه است<ref>در مجموعهای با عنوان «فرزانگان قفقاز» از این قلم در معرفی این بعد از فرهنگ دینی قفقاز تلاش شده است</ref>. | ||
# مفضل(الفضل) بن ابی | در اینجا تنها نام چند تن از آنان را یادآور میشویم: | ||
# [[مفضل(الفضل) بن ابی قره تمیمی]]. وی در اصل آذربایجانی بوده و از آنجا به تفلیس کوچ کرده است. او از اصحاب [[امام جعفر صادق|امام جعفر صادق(علیهالسلام)]] است که در نیمه دوم قرن هجری میزیسته و کسانی چون احمد بن محمد بن یساری و ابراهیم بن سلیمان سهمی و از تفلیسیان شریف بن سابق از او روایت کردهاند<ref>نجاشی، رجال، ص308؛ شیخ طوسی، الفهرست، ص166 و 253</ref>. | |||
# بیان بن حمران تفلیسی امامی که از اصحاب [[جعفر بن محمد (صادق)|امام صادق (علیهالسلام)]] است. | # بیان بن حمران تفلیسی امامی که از اصحاب [[جعفر بن محمد (صادق)|امام صادق (علیهالسلام)]] است. | ||
# عبدالله بن | # عبدالله بن حماد تفلیسی (اواخر قرن دوم)<ref>خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج2 ص451</ref>. | ||
# محمد بن عبدالکریم تفلیسی<ref>درباره برخی از اصحاب ائمه(علیه السلام) که اهل تفلیس بودهاند ر. ک: دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج16، ص14-15</ref>. | # محمد بن عبدالکریم تفلیسی<ref>درباره برخی از اصحاب ائمه(علیه السلام) که اهل تفلیس بودهاند ر. ک: دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ج16، ص14-15</ref>. | ||