ابراهیمیه (غلاة): تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابراهیمیه‏''' نام فرقه‏‌ای از «[[غلاة]]» [[صوفی|صوفی]] مذهب شیعه ساکن تلعفر یکی از شهرک‌های استان موصل در عراق است و آداب و رسوم ایشان، شباهت بسیاری با فرقه «[[شبک]]» دارد. کتاب دینی ایشان همان کتاب فرقه «[[شبک]]» است که آن را از غیر خود مخفی می‌کنند.

ابراهیمیّه از فرقه‌های سرّی و غیر معروف در کوهستان‌های شمال عراق است که آگاهی چندانی از آن در دست نیست. پیروان این آیین؛ روزگاری در شهر تلّ‌عَفَر (تلعفر) در غرب موصل زندگی می‌کردند ولی از آن زمان به بعد اطلاع موثقی از آنان نداریم. این فرقه با فرق دینی و طرایق عرفانی دیگر موجود در آن حوالی چون [[شبک|شَبَک]]، [[صارلیه|صارلیّه]]، [[باجوان(باجوران)|باجوران]] (یا بَجوران یا باجوان یا باجلان)، ماولیّه، بابائیّه، اسحاقیّه، کاکائیّه، و یزیدیّه از جهاتی نزدیک است اما به سبب مجاورت با سه فرقۀ نخست، عقاید و آداب شان در یکدیگر تأثیر کرده و با هم درآمیخته است. ابراهیمیه به ویژه با شبک مشابهت‌های بسیار دارد. انستاس کرملی در شرح فرق موجود در حوالی موصل فقط به سه آیین نخست (شبک، صارلیّه و باجوران) اشاره کرده و از ابراهیمیّه سخنی نگفته است. ظاهراً در زمان نگارش مقاله (۱۹۰۲م) این فرقه چندان مطرح نبوده و یا فقط شاخه‌ای از شبک شمرده می‌شده است. در هرحال پیروان این فرقه خود را از شبک ــ و جز آنان ــ جدا و منسوب به شیخ ابراهیم زاهد گیلانی می‌دانستند. <ref>https://www.cgie.org.ir/fa/article/222653/%D8%A7%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%87%DB%8C%D9%85%DB%8C%D9%87</ref>

هویّت قومی ابراهیمیه و دیگر گروه‌های نزدیک به آنان به درستی معلوم نیست و کرد یا ترک بودن آنان محلّ بحث است. هر چند شواهد موجود بیشتر بر تُرک بودن‌شان دلالت دارد. زبان این گروه ترکی است، اما در آن عناصر کردی، فارسی و عربی راه یافته است. کتاب مقدس آنان نیز به زبان تُرکی است که می‌تواند تأیید دیگری بر هویّت تُرکی آنان باشد. به احتمال بسیار اصالت آنان به ترکمانان آسیای صغیر بر‌می‌گردد. ابراهیمیه را در کنار شبک و سایر گروه‌های مذهبی منطقه از بقایای صفویان (صوفیان صفوی) دانسته‌اند. توضیح اینکه اکثر مریدان شیخ صفی از آسیای صغیر بودند و در آن جا نفوذ بسیار داشتند و نیز می‌دانیم که حتی در زمان شیخ حیدر پدر شاه اسماعیل شمار بسیاری از پیروان صفویه در آنجا می‌زیستند و همین امر باعث نگرانی عثمانیان شده بود، بنابراین می‌توان حدس زد که گروه‌هایی از این ترکمانان با گرایش صفوی و ابراهیمی به اجبار یا برای خلاصی از فشارهای موجود به نواحی کوهستانی کردستان مهاجرت کرده و در کنار کُردان سکنی گزیده باشند. با این حال برخی از محققان ایشان را کُرد و برخی دیگر عرب انگاشته‌اند که این قول چندان موثق نیست.<ref>https://www.cgie.org.ir/fa/article/222653/%D8%A7%D8%A8%D8%B1%D8%A7%D9%87%DB%8C<nowiki><ref>%D9%85%DB%8C%D9%87 با ویرایش اندک.</nowiki></ref>  

ابراهیمیه اشعار مذهبی خویش را «گلبانگ» می‏‌خوانند. ایشان عدد هفت و دوازده و هفتاد را مقدس می‌شمارند. هفت را پادشاه، و دوازده و هفتاد را غلامان او می‌‏دانند. آنان مانند شبک و کاکائیه از فرقه‏‌های [[غلاة]] شیعه و اهل حق به شمار می‏ روند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 13</ref> <ref>دائرة المعارف تشیع، ج12، ص273</ref>

این فرقه در حق امیرالمؤمنین ‌علیه‌السلام غلو می‌کنند و زید بن علی را از جمله امامان دوازده گانه خود برمی‌شمارند. کتاب مقدس ابراهیمیه «بویوروق» است. <ref>دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج2، ص 550</ref>