باقریه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''باقریه''' نام‏ گروهی از «شیعیان» است که به رجعت  [[محمد بن علی (باقر العلوم)|امام باقر (علیه‌السلام)]] اعتقاد دارند.

آنها معتقدند که رشتۀ [[امامت]] از [[علی بن ابی‌طالب|امام علی (علیه‌السلام)]] به یکی از نوادگانش یعنی [[محمد بن علی (باقر العلوم)|حضرت امام باقر (علیه‌السلام)]] کشیده شده که او را [[حجت بن الحسن (مهدی)|مهدی منتظر]] می‌دانند و مدعی هستند که از [[جعفر بن محمد (صادق)|حضرت امام صادق (علیه‌السلام)]] در این باب نص وجود دارد<ref>شهرستانی، عبدالکریم، الملل و النحل، ص۷۷.</ref><ref>مختصر الفرق، ص۵۵</ref><ref>توضیح الملل، ج۱، ص۲۱۸.</ref>. از [[جابر بن عبدالله انصاری|جابر‌بن‌عبداللّه انصاری]] نقل می‌کنند که [[محمد بن عبد‌الله (خاتم الانبیا)|رسول‌خدا (صلی‌الله علیه وآله وسلم)]] او را مورد خطاب قرارداده و فرمود: «انک تلقاه فأقرئه منی السلام» همانا تو او را خواهی دید و چون او را دیدی سلام مرا به وی برسان<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 96</ref>. در نقل دیگری نیز خطاب به جابر‌بن‌عبدالله انصاری آمده است که رسول خدا صلی الله علیه و آله به او فرمود: «انک ستدرک رجلا من اهل بیتی اسمه محمد بن علی یکنی ابا جعفر فاقرئه منی السلام»<ref> کلینی محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۳۰۴.</ref> همانا تو مردی از اهل‌بیت مرا- که نام او محمد‌بن‌علی و کنیه‌اش ابا‌جعفر است، خواهی دید و چون او را دیدی سلام مرا به وی برسان» جابر، آخرین کسی از [[صحابه|اصحاب پیامبر]] صلوات الله علیه بود که در سن پیری و در حال نابینایی درگذشت. وی به دنبال امام محمد باقر (علیه‌السّلام) که در آن وقت، کودک بود در کوچه‌های [[مدینه]] می‌گشت و می‌گفت: «یا باقر! متی القاک؟؛ ‌ای باقر! کی تو را خواهم دید؟» روزی در یکی از کوچه‌های مدینه آن حضرت را دید و او را به سینه خود چسباند و سر و دستش را بوسید و گفت: «یا بنیّ! جدّک رسول‌الله یقرئک السلام<ref>مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۶۸، ص۱۸۵.</ref> ای فرزند من! جدت رسول خدا به تو سلام می‌رساند.» می‌گویند جابر در همان شب پس از دیدار آن حضرت، درگذشت. باقریه معتقدند از آنجا که جابر مامور رساندن سلام از سوی جدش به وی بود، پس او [[حجت بن الحسن (مهدی)|مهدی منتظر]] است<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص۹۶.</ref>. البته این استدلالی بسیار سست و بی ارزش است. بر خلاف این پندار، روایات فراوانی-حتی از خود امام باقر ‌(علیه‌السلام)-این ادعا را باطل می‌داند.