|
|
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| '''قبرستان بقیع''' یا بهشت بقیع نام آرامگاهی در [[عربستان]] است که در بین مسلمانان ایرانی قبرستانی مظلوم محسوب می‌شود که بدون سایبان است و تنها می‌توان آن را از دور زیارت کرد. بنابر احادیث و روایات، امامان بزرگواری در این قبرستان مدفون شده‌اند و حتی گفته می‌شود که قبر [[حضرت فاطمه زهرا(س)]]، مادر بزرگوار ائمه(ع) نیز در این قبرستان است.
| | #تغییر_مسیر [[بقیع]] |
| <div class="wikiInfo">[[پرونده:قبرستان_بقیع.jpg|بندانگشتی|قبور ائمه(ع) در بقیع]]
| |
| </div>
| |
| =درباره قبرستان بقیع=
| |
| <br>
| |
| بقیع در لغت به معنای زمین وسیعی است که در آن درختهای فراوان با ریشه های درخت باشد.
| |
| <br>
| |
| این قبرستان در طرف شرق مدینه واقع است و از مقدس ترین قبرستان‌هایی است که جهان شاهد عظمت آن بوده و هست، زیرا این سرزمین مقدس که جز ویرانه‌ای انباشته به خاک نیست و بدون سایبان و بدون چراغ است، اجساد مطهر اهل بیت پیامبر گرامی را در آغوش خاک‌های خود گرفته است.
| |
| <br>
| |
| به عبارت دیگر، کدام سنگین دل است که به این قبرستان ویران پای بگذارد و باران اشک بر رخسارش سرازیر نشود.
| |
| <br>
| |
| قبر چهار امام بزرگوار شیعه با نهایت مظلومیت در یک محوطه بی در و پیکر به مساحت ۳۲ متر مربع در قبرستان بقیع مشهود است.<ref>[https://www.entekhab.ir/fa/news/44296/%D9%87%D9%85%D9%87-%DA%86%DB%8C%D8%B2-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D9%82%D8%A8%D8%B1%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D9%82%DB%8C%D8%B9 برگرفته شده از مقاله همه چیز درباره قبرستان بقیع]</ref>
| |
| <br>
| |
| =نام دیگر بقیع=
| |
| <br>
| |
| علت اینکه بقیه را '''بقیع الغرقد''' نامیده‌اند، آن است که نوعی درخت خاردار در این گورستان می‌روئیده که نامش غرقد بوده، از این رو به بقیع الغرقد معروف شده است.
| |
| <br>
| |
| بقیه تا یکصد سال قبل دیوار و حصاری نداشته اما اکنون با دیواری بلند محصور گشته و از گذشته تاکنون مسلمانان از هر فرقه و مذهب، پس از زیارت رسول خدا(ص) به اینجا آمده و اهل بیت(ع) را زیارت می‌کنند.
| |
| <br>
| |
| =تاریخچه قبرستان بقیع=
| |
| <br>
| |
| ==پیش از اسلام==
| |
| <br>
| |
| درباره وجود قبرستانی به نام بقیع، پیش از [[اسلام]]، سند و روایتی در دست نیست. کهن‌ترین اثر ادبی در این زمینه، شعر عمرو بن النعمان البیاضی از سران خزرج و انصار [[مدینه]] است که از قتل دوستانش میان دو بوستان عقیق در ده میلی مدینه و بقیع الغرقد، یاد کرده است.
| |
| <br>
| |
| ابن اثر ذیل عنوان «یوم البقیع» از درگیری [[اوس و خزرج]] در این مکان و پیروزی اوسی‌ها یاد می‌کند.
| |
| <br>
| |
| یهودیان یثرب نیز مردگان خود را در بوستانی به نام حش کوکب در جنوب شرقی بقیع، به خاک می‌سپرده‌اند.
| |
| <br>
| |
| از گیاهان بقیع برای چرای شتران و گوسفندان نیز استفاده می‌شده است.<ref>[https://www.yjc.news/fa/news/6673417/%D9%87%D9%85%D9%87-%D8%A2%D9%86%DA%86%D9%87-%DA%A9%D9%87-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D9%82%D8%A8%D8%B1%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D9%82%DB%8C%D8%B9-%D9%86%D9%85%DB%8C-%D8%AF%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%AF-%DA%86%D8%B1%D8%A7-%D8%AF%D8%B1-%D9%82%D8%A8%D8%B1%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D9%82%DB%8C%D8%B9-%DA%AF%D9%86%D8%A8%D8%AF-%D9%88%D8%AC%D9%88%D8%AF-%D9%86%D8%AF%D8%A7%D8%B1%D8%AF برگرفته شده از مقاله قبرستان بقیع]</ref>
| |
| <br>
| |
| ==ظهور اسلام و دوره خلفا==
| |
| <br>
| |
| با هجرت [[پیامبر صلی الله علیه و آله]] به مدینه و تأسیس حکومت اسلامی، یکی از نیاز‌های مسلمانان، آرامستانی برای دفن اموات بود که این مهم از سوی رسول خدا تعیین شد.
| |
| <br>
| |
| به ویژه آن که پیامبر(ص)، گورستان مشرکان را تسطیح کرده و مسجد مدینه [[مسجد النبی(ص)]] را بنا نهاده بود.
| |
| <br>
| |
| [[عثمان بن مظعون]]، نخستین مسلمان از مهاجرین و [[اسعد بن زراره خزرجی]] نخستین مسلمان از انصار در بقیع الغرقد دفن شدند. البته روایت‌های تاریخی نشان می‌دهد این بوستان تنها برای دفن مردگان به کار گرفته نشده و افرادی به ویژه از مهاجرین در آن خانه ساخته‌اند و این خانه‌ها بعد‌ها به آرامگاه خانوادگی یا محل دفن شخصیت‌های مهم تبدیل شده است.
| |
| <br>
| |
| گفته شده پیامبر این زمین‌ها را برای خانه‌سازی، تقطیع کرده و در اختیار مهاجران قرار داده است. یکی از مشهورترین خانه‌های بقیع در آن دوره خانه [[عقیل بن ابی‌طالب]] بوده است.
| |
| <br>
| |
| خانه‌های کوچک و آلاچیق‌هایی نیز در آنجا ساخته شده که مردگان را در آن دفن کرده‌اند. همچنین هر قبیله‌ای مکانی برای دفن اموات خود در بقیع معین کرده است.
| |
| <br>
| |
| ==دوره امویان (۴۱ تا ۱۳۲ق)==
| |
| <br>
| |
| زمین و بوستان بقیع در زمان [[امویان]] نیز مورد توجه مردم بوده است و در ادامه توسعه شهر مدینه، افرادی در آنجا خانه ساخته‌اند. همچنان که دفن اموات در بقیع نیز ادامه داشته است. [[محمد حنفیه]] در زمان [[عبدالملک بن مروان]]، در بقیع خانه‌ای ساخته و خود نیز در بقیع دفن شده است.
| |
| <br>
| |
| خانه ابن افلح، خانه محمد بن زید، خانه سعید بن عثمان و ده‌ها خانه دیگر نیز در بقیع ساخته شده و در طول زمان، خرید و فروش و تعمیر شده است.
| |
| <br>
| |
| همچنین با توجه به اینکه از دفن خلیفه سوم در بقیع جلوگیری شده بود و وی در قبرستان یهودیان، حش کوکب دفن شد، در زمان مروان بن حکم والی مدینه، دیوار میان بقیع و حش کوکب، برداشته شد و سنگ قبر عثمان بن مظعون که به دست پیامبر نصب شده بود بر روی قبر عثمان بن عفان، منتقل گردید.
| |
| <br>
| |
| خانه امام سجاد علیه السلام نیز در منطقه بقیع، قرار داشته است که گویا همان خانه عقیل یا [[امام علی(ع)]] بوده که تعمیر شده است.
| |
| <br>
| |
| ==دوره عباسیان (۱۳۱ تا ۶۵۶ق)==
| |
| <br>
| |
| با توجه به دفن [[عباس بن عبدالمطلب]]، عموی پیامبر(ص) در خانه عقیل و نیز دفن [[امام حسن(ع)]]، [[امام سجاد(ع)]] و [[امام باقر(ع)]] در آنجا، بنی عباس با سیاست مخالفت با آثار بنی‌امیه و جلب موافقت [[علویان]] به ویژه بنی الحسن، به ساخت و تعمیر این بنا پرداختند و آن را مسجد و زیارت‌گاه کردند.
| |
| <br>
| |
| این گونه مشهور است که هارون الرشید (حکومت: ۱۷۰ تا ۱۹۳) نیز در ساخت و تعمیر این بارگاه، نقش داشته است.
| |
| <br>
| |
| ==قبرستان بقیع دوره سلجوقیان==
| |
| <br>
| |
| اما منابع تاریخی از بازسازی مقبره ائمه بقیع در دوره سلجوقیان خبر می‌دهند. مجدالملک ابوالفضل اسعد بن محمد بن موسی البراوستانی القمی (۴۹۲ق)، وزیر شیعه برکیارق سلجوقی (د۴۹۸ق)، معماری قمی را برای ساخت قبه ائمه بقیع، مأمور می‌کند، اما سرانجام این معمار پس از کشته شدن وزیر، با نیرنگ امیر مدینه (د۴۹۵ق) به قتل می‌رسد.
| |
| <br>
| |
| عبدالجلیل قزوینی در حدود سال‌های ۵۵۵ تا ۵۵۹ ق می‌نویسد: «هنوز آثار خیرات او در حرمین [[مکه]] و مدینه ظاهر است و در مشاهد ائمه علوی و سادات فاطمی، احسان‌های او متواتر است از اوقاف و شمع سوختن... و قبه حسن بن علی و عباس عبدالمطلب پدر خلفا که آنجا مدفون است.
| |
| <br>
| |
| اما قاضی نورالله شوشتری، ضمن تأیید این مطلب می‌افزاید: «.. و چهارطاق عثمان بن مظعون [[اهل سنت]] چنان پندارند که مقام عثمان بن عفان است که او بنا کرده...»
| |
| <br>
| |
| ==دوره ایلخانان (۶۵۴ تا ۷۵۰ق)==
| |
| <br>
| |
| با فتح [[بغداد]] پایتخت عباسیان، این حکومت به دست مغول‌ها سرنگون شد؛ خاندان عباسی به [[مصر]] رفتند و حکومت ممالیک در [[قاهره]]، شکل گرفت. ابن بطوطه (۷۰۳ تا ۷۷۹ق) در این دوره در سال ۷۲۵ق به مکه و مدینه سفر کرده و از بقیع گزارش داده است.
| |
| <br>
| |
| او از قبر صفیه دختر عبدالمطلب، عمه پیغمبر(ص) و مادر زبیر بن عوام، قبر ابوعبدالله [[مالک بن انس]] که گنبد کوچکی دارد، قبر ابراهیم فرزند پیغمبر(ص) که گنبد سپیدی دارد، قبر عبدالرحمن بن [[عمر بن خطاب]] معروف به ابی شحمه، قبور عقیل بن ابی‌طالب و عبدالله بن جعفر بن ابی طالب معروف به ذوالجناحین، مقبره زنان پیغمبر(ص)، مقبره عباس بن عبدالمطلب عم پیغمبر(ص) و [[حسن بن علی بن ابی طالب(ع)]] با گنبدی استوار و صندوقی چوبین با صفحات برنجین و مرصع، قبر [[عثمان بن عفان]] و فاطمه بنت اسد، خبر می‌دهد و معتقد است قبور بسیاری از مهاجرین و [[انصار]] و [[صحابه]] دیگر نیز در بقیع واقع شده و بیشتر آنها شناخته نیست.
| |
| <br>
| |
| ==دوره عثمانیان (۶۹۸ تا ۱۳۳۷)==
| |
| <br>
| |
| سمهودی متوفای ۹۱۱ ق از سازه‌ای به دستور المنصور بالله بدون تاریخ ساخت و نیز المسترشد بالله به سال ۵۹۰ ق خبر می‌دهد و از تزئینات قبر عباس و امام حسن(ع) گزارش داده است.
| |
| <br>
| |
| در سال ۹۹۶ ق در مدینه زلزله آمده و احتمالا خساراتی را نیز به بقیع زده است چنان‌که مسجد نبوی نیز خسارت دیده است.
| |
| <br>
| |
| ==آل سعود و قبرستان بقیع==
| |
| <br>
| |
| اندیشه [[وهابی]] و تخریب قبور و شرک دانستن زیارت قبور و توسل به ارواح اولیاءالله اگرچه در تاریخ اسلام، سابقه داشته اما ابن تیمیه و سپس [[عبدالوهاب نجدی]]، آن را گسترش داده‌اند.<ref>نجمی، تاریخ حرم ائمه، ۱۳۸۰، بخش پیشگفتار</ref>
| |
| <br>
| |
| وهابیان [[حجاز]]، یک بار در ۱۲۲۰ به مدینه یورش بردند که دولت وقت عثمانی (سلطان محمود دوم) فرمان سرکوبی آنان را در ذی‌القعده ۱۲۲۲ خطاب به [[محمد علی پاشا]]، والی مصر، صادر کرد.<ref>المحامی، محمد فریدبک، تاریخ الدولة العلیة العثمانیة، بیروت ۱۴۰۸ق، ص۴۰۶</ref> آنان سرانجام فتنه وهابیان را در چهارشنبه ۸ ذی‌القعده ۱۲۳۳ق سرکوب ساخته و آثار تخریبی را بازسازی کردند.<ref>پنجاه سفرنامه، ج۳، ص۱۹۶.</ref>
| |
| <br>
| |
| وهابیان بار دیگر در صفر ۱۳۴۴ قمری به مدینه حمله کردند و با بدعت شمردن بنای بر قبور و زیارت، به تخریب اماکن مذهبی پرداختند. این تخریب‌ها اعتراضات شدیدی را در کشورهای مسلمان از جمله ایران برانگیخت. [[آیت الله مدرس]] در مجلس ایران برای مقابله با این عمل تلاش کرد و موضوع تشکیل کمیسیونی را برای بررسی موضوع مطرح ساخت.<ref>جلسه: ۱۹۳ صورت مشروح مجلس یوم هشتم شهریور هزار و سیصد و چهار مطابق ۱۰ صفر ۱۳۴۴</ref>
| |
| <br>
| |
| همچنین دولت ایران ۱۶ صفر سال ۱۳۴۴ق (۱۳۰۴ش) را به مناسبت هتک حرمت به بقیع، عزای عمومی اعلام کرد.<ref>مکی، مدرس قهرمان آزادی، ۱۳۵۹ش، ج۲ ص۶۸۲</ref>
| |
| <br>
| |
| دولت سعودی برای پیشگیری از خشم مسلمانان و توجیه تخریب اماکن مذهبی، نمایندگان دولت‌های مسلمان را به مکه فراخواند. از ایران هیأتی مرکب از غفار خان جلال السلطنه، وزیر مختار ایران در مصر، و حبیب الله خان هویدا در ۲۴ شهریور ۱۳۰۴ش (۲۶ صفر ۱۳۴۴) وارد [[جده]] شد. با ترفندهای دولت سعودی و عدم پیگیری جدی از سوی مقام‌های کشورهای اسلامی، این قضیه مسکوت ماند.<ref>تخریب و بازسازی بقیع، ص۵۸.</ref>
| |
| <br>
| |
| در رمضان همان سال، مفتی وهابیان، شیخ عبدالله بُلَیهد، از مکه وارد مدینه شد و برای تخریب قبور، زمینه‌سازی کرد. بدین ترتیب در ۸ شوال ۱۳۴۵ق، بقعه‌های بقیع تخریب گردید.<ref>نجمی، تاریخ حرم ائمه، ۱۳۸۰ش، ص۵۱</ref>
| |
| <br>
| |
| شیعیان، در سالگشت این واقعه که با عنوان یوم الهدم شهرت یافته، مجالسی برگزار می‌کنند و به مرثیه‌خوانی و یادآوری حادثه تخریب بقیع می‌پردازند.
| |
| <br>
| |
| عدم بازسازی اماکن تخریب شده بقیع، تا سال‌ها مانع آن شد که حکومت ایران، دولت سعودی را به رسمیت بشناسد و پس از آن نیز این مسئله، تا مدتها موجب تیرگی روابط طرفین بود.<ref>اسناد روابط ایران و عربستان سعودی (۱۳۰۴-۱۳۵۷ش)، ص۶۱، ش۱۸، ۱۲نیسان ۱۹۲۵م.</ref>
| |
| <br>
| |
| در نهایت ۱۰ مهر ۱۳۰۵ مطابق ۲۵ ربیع‌الاول ۱۳۴۵، پیشنهاد تشکیل کمسیون در مجلس ایران به تصویب می‌رسد. کمیسیونى مرکب از دوازده نفر منتخبه از شعب شش‌گانه مجلس تحت عنوان (کمیسیون حرمین شریفین) تشکیل و با شرکت دولت در قضیه ظهور طائل وهابیه و تجاوزات مستقیم و غیرمستقیم آنها و تعیین تکلیف آتیه خطه حجاز مطالعات لازمه نموده نتیجه را به مجلس اطلاع دهند کمیسیون مزبور به توسط دولت می‌تواند لدى‌الاقتضا با مقامات روحانیت و دول اسلامى مذاکره نموده نشریات آنها را جلب نمایند عضویت کمیسیون مزبور مانع عضویت دو کمیسیون دیگر مجلس نخواهدبود.<ref>صورت مشروح مجلس یکشنبه دهم مهر ماه ۱۳۰۵ مطابق بیست و پنجم ربیع‌الاول ۱۳۴۵</ref>
| |
| <br>
| |
