حبیبیه: تفاوت میان نسخه‌ها

یعنی [[خدا|خداوند]] می‌فرماید: همیشه بنده‌ من به‌وسیله نمازهای نافله به‌من نزدیک می‌شود تا این که او را دوست بدارم، پس هرگاه به او علاقمند شدم، گوش و چشم و زبان و دست او می‌شوم در آن‌چه که می‌شنود و می‌بیند و سخن می‌گوید و کاری انجام می‌دهد. یعنی این‌که گوش او می‌شوم تا به‌وسیله من بشنود، چشم او می‌شوم تا به‌وسیله من ببیند، و زبان او می‌شوم تا به‌وسیله من سخن بگوید، و دست او می‌شوم تا به‌وسیله من کارهایش را انجام دهد و در این هنگام، بار تکلیف از روی دوش او برداشته می‌شود<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 150</ref>.

[[خوارزمی]] می‏‌نویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند زیرا که خداوند را به‌دلیل طمع [[بهشت]] یا ترس از [[جهنم|دوزخ]] [[عبادت]] نمی‌کنند، بلکه خداوند را از روی عشق و دوستی می‌پرستند<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 150 با ویرایش گسترده و اصلاح و مناسب سازی عبارات.</ref><ref>هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب، تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، چاپ تهران، سال 1341 شمسی، ص 27 و 28.</ref><ref>خوارزمی ابو عبدالله محمد بن احمد، مفاتیح العلوم، چاپ لندن، ص 20</ref>.