استان خراسان جنوبی: تفاوت میان نسخه‌ها

خراسان جنوبی شامل محدوده‌ای از خراسان بزرگ است که در قرن‌های پیش «قهستان» نامیده می‌شد. براساس کتیبه‏‌هاى به جا مانده از دوره هخامنشى و به گفته بعضى از مورخان یونانى،«قهستان» سکونت‌گاه قوم ساگارت، از [[اقوام آریایى]] بود. [[هرودوت]] مورخ یونانى مى‏‌نویسد: آن‏ها در ردیف اقوام شرقى هستند و از سکنه «ساتراپ چهاردهم هخامنشیان» به شمار مى‏‌روند. [[مارکوپولو]] نیز در سفرنامه خود، از این منطقه با نام «تونوکاین» – تون و قاین- یاد کرده‌است. واژه «قهستان» را اکثر پژوهشگران، معرب «کهستان» دانسته اند که به دلیل محیط جغرافیایی خاص و وجود کوهستان ها به آن اطلاق می شد.

« کهستان » را بر وزن «کوهستان» هم گفته اند. از اواخر قرن پنجم هجرى «قهستان» به یکى از مراکز مهم فعالیت «[[اسماعیلیه|فرقه اسماعیلیه]]» به رهبرى «[[حسن صباح]]» تبدیل شد. از آنجایى که این ناحیه از موقعیت مناسب اقلیمى و طبیعى برخوردار نبود و مورد بى‏ توجهى حکومت‏‌هاى مرکزى بود، براى فعالیت‏‌هاى «فرقه اسماعیلیه» داراى شرایط مساعدى بود. لذا، بعد از منطقه الموت، قهستان به مهم‌‏ترین مرکز فعالیت [[اسماعیلیان]] تبدیل شد، که قلمروى در حدود «ترشیز یا کاشمر» تا «نهبندان» را دربرمى‏‌گرفت. با روی کار آمدن حکومت [[صفویه|صفوی]]، امنیت نسبتی در این منطقه بوجود آمد که باعت رونق و گسترش تجارت شد. استان خراسان جنوبى تا ۱۳۸۳، بخشى از استان پهناور خراسان بود، ولى در این سال با مصوبه مجلس شورای اسلامی و براساس تقسیمات جدید کشورى، از آن منفک شد و خود به استانی مستقل تبدیل گردید.