22 بهمن ۱۳۵۷: تفاوت میان نسخه‌ها

شاپور بختیار طی یک مکالمه تلفنی، برای دیدار با مهندس بازرگان اعلام آمادگی کرد. هدف از این دیدار، تقدیم استعفانامه به بازرگان و کناره‌گیری از نخست‌وزیری بود. محل ملاقات، منزل مهندس «جفرودی» تعیین شد؛ اما بختیار به آن‌جا نرفت. او دو ساعت پیش از برگزاری جلسه، یعنی در ساعت ۱۴ بعدازظهر روز ۲۲ بهمن و پس از محاصره ساختمان نخست‌وزیری توسط مردم، خود را به دانشکده افسری رسانده و از آن‌جا، با استفاده از بالگرد، به منزل یکی از اقوامش گریخته بود؛ جایی‌که ۶ ماه در آن به‌شکل‌ پنهانی زندگی کرد و سپس، مخفیانه از [[جمهوری اسلامی ایران|ایران]] خارج شد. ساعتی بعد از فرار بختیار، سپهبد رحیمی، فرماندار نظامی تهران، هنگامی که قصد داشت از دست مردم بگریزد، بازداشت شد. با تصرف ساختمان نخست‌وزیری، دیگر رمقی برای رژیم باقی نمانده‌بود. ساعتی بعد، تمام کلانتری‌ها، پایگاه‌های ژاندارمری و قرارگاه‌های پلیس، به تصرف مردم درآمد. حالا فقط یک‌جا باقی مانده بود که انقلابیون با تصرف آن، می‌توانستند رسماً پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران]] را اعلام کنند؛ ساختمان رادیو و تلویزیون بود.

حدود ساعت ۱۸ بعدازظهر روز ۲۲ بهمن، تعداد زیادی از نیرو‌های انقلابی خود را به ساختمان رادیو و تلویزیون رساندند. مأموران مستقر در ساختمان، انگیزه‌ای برای درگیرشدن با مردم نداشتند. به همین دلیل، ساختمان با کمترین زد و خورد، به تصرف مردم درآمد. لحظه تاریخی فرا رسید. حجت‌الاسلام فضل‌الله محلاتی از روحانیان مبارز و شاگرد حضرت [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]]، پشت میکروفون رادیو قرار گرفت تا جملاتی تاریخی را بر زبان آورد: «اینجا [[تهران]] است. صدای راستین ملت [[جمهوری اسلامی ایران|ایران]]؛ صدای انقلاب. امروز به همت مردانه ملت، آخرین دژ‌های استبداد فروریخت. یکی از این آخرین‌ها، همین رادیو بود؛ صدای واقعی استبداد. ملت به ما نیرو داد و راهمان را هموار کرد تا بتوانیم همچون پاره‌ای کوچک از پیکر عظیم مردم، صدای راستین انقلاب را به گوش‌ها برسانیم». این جملات در تاریخ ماندگار شد؛ جملاتی که به شنوندگان اطمینان می‌داد، دوران استبداد ستمشاهی به سرآمده است و باید طلوع خورشید استقلال، آزادی و [[جمهوری اسلامی]] را، با یاد شهیدان در خون خفته، جشن گرفت<ref>[https://dnws.ir/002jFB در ۲۲ بهمن ۵۷ چه گذشت/ فرمان امام خمینی (ره) چگونه به گوش مردم رسید؟، وب‌سایت خبرگزاری دفاع مقدس].</ref>.

[[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]] در پیامی به مناسبت پیروزی ملت ایران و سرنگونی [[رژیم پهلوی]]، خطاب به مردم فرمودند: «در این لحظه حساس که به لطف خداوند مبارزات قهرمانانه شما سد‌های استبداد و [[استعمار]] را یکی پس از دیگری می‌شکند و [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]] شما شکوفه‌ها و میوه‌های خود را آشکار می‌سازد، لازم می‌دانم، ضمن ابراز تشکر و قدردانی از یک‌یک شما برادران و خواهران، چند نکته را یادآوری نمایم: شما در جریان مبارزات گذشته، رشد اسلامی و انقلابی خود را آشکار کرده‌اید و اکنون، بیش از پیش لازم است این رشد را به جهانیان نشان دهید تا جهانیان بدانند مردم مسلمان ایران می‌توانند بدون قیمومت این و آن، راه سعادت خود را انتخاب نمایند. لهذا از شما می‌خواهم که اولاً، مانع آشوب و هرج و مرج بشوید و نگذارید آشوبگران مغرض به عملیاتی از قبیل غارت، آتش‌سوزی، مجازات متهمان و از بین بردن آثار علمی و فنی و صنعتی و هنری و اتلاف اموال عمومی و خصوصی دست بزنند. دشمن برای خراب‌کردن چهره نهضت، از طریق نفوذ دادن افراد مفسد و مغرض در میان توده مسلمانان، دست به چنین کار‌هایی می‌زند تا نهضت ما را، ارتجاعی و وحشیانه قلمداد نماید. من اکیداً اعلام می‌کنم که هرکس دست به چنین عملیاتی بزند، از جامعه انقلابی ملت مطرود و در پیشگاه خداوند متعال مسئول است. ثانیاً، توجه داشته باشید که هنوز انقلاب ما از نظر پیروزی بر دشمن به پایان نرسیده‌ است. دشمن از انواع وسایل و دسایس بهره‌مند است و توطئه‌ها در کمین ماست. تنها هوشیاری و انضباط انقلابی و اطاعت از فرمان‌های رهبری و دولت موقت اسلامی است که همه توطئه‌ها را نقش برآب می‌سازد. ثالثاً، افرادی از دشمن که به عنوان اسیر در اختیار شما قرار می‌گیرند، هرگز مورد خشونت و آزار قرار ندهید. همچنان که سنت اسلامی است به اسیران محبت و مهربانی کنید و البته دولت اسلامی، به موقع آن‌ها را محاکمه و عدالت را در مورد آن‌ها اجرا خواهد کرد. از همه شما برادران و خواهران عزیزم می‌خواهم که با دولت موقت انقلاب اسلامی که وارث یک سلسله خرابی‌های دولت‌های فاسد گذشته است، همکاری نمایید تا به حول و قوه الهی، هرچه زودتر با همکاری یکدیگر، ایران اسلامی آباد و آزاد را که مورد غبطه جهانیان باشد بسازیم. والسلام علیکم و رحمة ا... و برکاته؛ [[سید روح‌الله موسوی خمینی|روح الله الموسوی الخمینی]]»<ref>صحیفه امام، ج ۶، ص ۱۲۵.</ref>.