ادیان و مذاهب در بنگلادش (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

مقاله پیش رو پیرامون کشور [[بنگلادش]] و ادیان و مذاهب آن توجه دارد و به موضوعات تاریخچه رشد و نفوذ ادیان و مذاهب، سیاست مذهبی حکومت، روابط پیروان ادیان و مذاهب مختلف با یکدیگر، آداب و سنن، تشکیلات مذهبی، حوزه‌های دینی و رهبران مذهبی و تاثیر تبلیغ و ترویج مذاهب و همچنین بررسی جمعیت ادیان و مذاهب رایج کشور بنگلادش می‌پردازد.

موقعیت جغرافیایی

جمهوری خلق بنگلادش که نماد بین‌المللی آن BG است، پیش تر بنگال شرقی یا پاکستان شرقی نامیده می‌شد. پایتخت بنگلادش «داکا» است. این کشور 143998 کیلومتر مربع وسعت دارد.

بنگلادش کنونی 998/143 کیلومتر مربع وسعت دارد. مرزهای این کشور از شمال و غرب و شرق به وسیله هند محاصره شده است: از شمال به ایالت آسام و بنگال غربی، از شرق به ایالت آسام و از غرب به ایالت بیهار و بنگال غربی هند محدود می‌شود. در قسمت جنوب شرقی با کشور برمه هم مرز می‌شود و در جنوب آن خلیج بنگال قرار دارد.

این کشور بین خطوط 2034 و 2638 عرض شمالی وخطوط 8801 و 9241 طول شرقی قرار گرفته است. بنگلادش به چهار ایالت چیتاگنگ، داکا، خولنا، و راج شاهی تقسیم شده است که هر یک از این ایالت‌ها به بیست بخش تقسیم می‌شوند و هر بخش دارای چند بخش فرعی است.

در تاریخ اکسفورد آمده است: «وقایع (تاریخ) مشخص در بنگال از سیصد سال قبل از میلاد شکل گرفته است.» اغلب اطلاعات تاریخی موجود به ایندوس (سند) و بالای دره‌های گنگ و پس از آن انتهای رود بیهار مربوط است. ابتدا مهاجرت گروه‌های هند آریایی و دراویدین به شمال هند صورت گرفته است. در بین این مهاجران یک قبیله به نام بنگ بود که اسم آن از نام منطقه گرفته شده بود. بنگال از زمان امپراتوری شاهان گوپتا که هندو بودند شکل گرفت. شاهان گوپتا ابتدا در شمال بنگال و سپس بیهار حکومت را به عهده داشتند. در میان پادشاهان سلسله گوپتا، چاندرا گوپتا، مسامودرا گوپتا، بیکرامادیتا و الیاس چاندرا گوپتا از دیگران مشهورتر می‌باشند. نماینده یکی از پادشاهان این سلسله به نام آشوکا اول بار بودیسم را به این منطقه ارائه کرد و حدود هزار سال بعد یک پادشاه بودایی در بنگال به قدرت رسید.

بسیاری از مورخان متفق القول‌اند که شاشانکا (598-640 میلادی) که وی هم هندو بود، نخستین پادشاهی بود که توانست در بنگال قلمرو مشخص و مهمی را تحت پوشش قوای خود داشته باشد. در سال 750 میلادی مردم گوپال را که یک بودایی بود برای حکومت انتخاب کردند. وی سلسله پالا را تاسیس کرد. پادشاهان این سلسله بوداییانی بودند که مذهبی را که اول بار بوسیله نماینده آشوکا ارائه شد توسعه دادند. آنها صومعه‌ها و مدارس بودایی را تأسیس کردند. زائران چینی که در آن زمان به این منطقه مسافرت کرده‌اند، در مورد پارسایی و طرفداری بنگالیها از مذهب بودا مطالبی نوشته‌اند. بودیسم به خصوص از طرف طبقات پایین مورد استقبال قرار گرفت. ظاهر آرام بودیسم سلطه‌طلبی پالاها و نفوذ آنها را به مناطق دیگر تا حدودی تضعیف می‌کرد. دارماپال یکی از پادشاهان این سلسله به تعمیر و بنای معابد بوداها پرداخت و کشور را تا رودخانه ایندوس (سند) در غرب و کوه‌های بیند‌هایا در مرکز هند امتداد بخشید. در نیمه قرن یازدهم میلادی سن‌ها، پالاها را سرنگون کردند. سنها هندو‌های ارتدوکس بودند و سیستم طبقاتی را با همه ضعف‌هایش برای طبقات پایین جامعه دوباره برقرار کردند. بیجوی سن اولین پادشاه این سلسله 64 سال حکومت کرد. پس از وی فرزندش بالان سن نیز بیست سال در کمال آرامش حکمرانی نمود.  

در همین زمان بالال کنفرانس عظیم مذهبی هندوها را تشکیل داد (1158-1178 میلادی) و در آنجا سیستم طبقاتی هندو را به وجود آورد. بر این اساس، هر هندو به تناسب شغل و حرفه ارزش و اهمیت پیدا می‌کرد. هندوهای بنگلادش و بنگال غربی هم اینک بر اساس همین سیستم طبقه بندی شده‌اند. وی در پایان عمر خود مذهبی تر شد و بر اثر گرایشه‌ای شدید مذهبی هندویسم و به خاطر ترک دنیا و به منظور پاک شدن از گناهان به اتفاق همسرش خود را به رودخانه مقدس گنگ انداخت. وی قبل از ترک دنیا حکومت را به فرزندش لاکشمن سن واگذار نمود. لاکشمن فردی مقید به مذهب هندویسم بود و پایتختش در بنگال غربی قرار داشت. وی به هنگام حمله اختیار الدین بختیار، پیر و فرسوده بود و پس از حمله به بکرام پور به داکا گریخت و در همان جا وفات یافت. سن‌ها همچنین سیستمی را به نام کولینیسم بنگال ارائه کردند. برمبنای این سیستم یک مرد از طبقه بالا ممکن بود با یک زن از طبقه پایین ازدواج کند.  

مسلمانان طی دهه‌های متوالی موفق به فتح بخش‌ها و فرمانداری‌های مختلف بنگال شدند و این متطقه تحت سیطره و نفوذ مسلمانان در آمد. طی 135 سال پس از فتح بنگال، این سرزمین توسط حکام ترک که از دهلی منصوب می‌گردیدند اداره می‌شد. در طول حکومت مسلمانان ترک، بنگال در ناآرامی سیاسی و جنگ قدرت قرار داشت. اکثر حکام مدت کوتاهی زمام امور را در دست داشتند و از 24 حاکمی که در طول 135 سال فرمانروایی می‌کردند، تنها می‌توان از باقر خان به عنوان حاکم قدرتمند یاد کرد.

با گسترش اسلام در بنگلادش حاکمان مسلمان در تمام قسمت‌های این کشور قدرت را به دست گرفتند. اسلام توسط ترک‌ها در بنگال توسعه یافت. قبل از ورود ترک‌ها مسلمانان سایر مناطق بنگال به لحاظ ارتباط تجاری و اقتصادی با اسلام آشنا بودند، اما با ورود ترک‌ها موجبات تقویت و پیدایش حکومت مسلمانان در بنگال پدیدار گردید. پس از ترک‌ها مغول‌ها در بنگال به حکومت رسیدند که آنان نیز تا حدودی به توسعه فرهنگ اسلام پرداختند. مبدأ تاریخ بنگلادش در زمان سلطنت اکبر به هجری شمسی تغییر نمود. اورنگ زاد یکی دیگر از پادشاهان مغول که اعتقاد زیادی به اسلام داشت شخصاً از قرآن نسخه برداری کرد. پس از استیلای بریتانیا بر شبه قاره، مسلمانان بیشترین ضربه را از جانب آنان متحمل شدند و خسارات فراوانی دیدند. برای مثال در سال1793 استعمارگران انگلیسی قانونی را به تصویب رساندند که معروف به اقامت دائمی است. بر اساس این قانون، مالکیت بنگال برای همیشه به عهده هندوها واگذار شد و این در حالی بود که مسلمانان سال‌های طولانی حاکمیت مطلق سراسر قاره را در اختیار داشتند. گرچه مسلمانان استیلای سیاسی خود را از دست دادند، با توجه به غنای فرهنگ و شرایط بهتر اقتصادی، نسبت به هندوها، در درجه بالاتری از ارزش اجتماعی قرار داشتند. در تمام مناطق شبه قاره، مسلمانان همگام با هندوها و سایر قشرهای تحت ستم، علیه استعمارگران به مبارزه برخاستند.  

فکیر منجوساه نخستین مسلمانی بود که در سال1763 علیه نیروهای بریتانیا قیام کرد. وی جنگ‌های مختلفی را علیه انگلیسیها هدایت کرد، ولی سرانجام شکست خورد. شاه ولی الله که برقراری خلافت اسلامی را به عنوان هدف تعیین کرده بود نیز در طول سال‌های 1779- 1831 به جنگ با انگلیس پرداخت. ولی وی نیز سرانجام از آنها شکست خورد. حاجی شریعت الله و مولانا کرامت علی و محسن الدین الیاس نیز جنگ‌هایی را علیه انگلیس رهبری کردند. آنان با الهام از تعالیم اسلامی، روحیه مبارزه‌طلبی و جهاد را علیه انگلیسی‌ها در بین مسلمانان تبلیغ و تشویق می‌کردند.  

در حالی که رهبران سیاسی مشغول مذاکره درباره وضعیت آینده شبه قاره بودند، استقلال‌طلبان شبه قاره در جبهه‌های مختلف به مبارزه با قوای انگلیس برخاستند. از جمله این افراد نواب میرقاسم خان و فقیر منظور شاه بودند که جنگ‌های مختلفی را علیه استعمارگران هدایت می‌کردند. در 1935 که دولت انگلیس موافقت خود را با برگزاری انتخابات اعلام نمود، ابوالقاسم فضل الحق، از رهبران مسلمانان، پس از پیروزی در انتخابات در بنگال کابینه خود را تشکیل داد. وی به توسعه فرهنگ و دانش اهتمام ورزید که بدین ترتیب مسلمانان تشویق و ترغیب به فراگیری علم و دانش شدند و در مراحل بعدی بخش عظیمی از طبقه متوسط جامعه را تشکیل دادند. با شروع جنگ جهانی دوم، آزادیخواهان بر خواست‌های خود پافشاری کردند و انگلیسیها به طور ضمنی پذیرفتند که در صورت پیروزی انگلیس در جنگ، استقلال به هندوستان داده خواهد شد. در طول سالیان جنگ، نزاع و کشمکش‌های مذهبی و فرقه‌ای سراسر هند و بنگال را فراگرفت که بر اثر آن هزاران نفر کشته شدند و دارایی‌ها و اموال مسلمانان به غارت رفت.  

در چنین شرایطی، در23 مارس1940م در مجمع شورای سالانه حزب مسلم لیگ، طرح تاریخی لاهور از سوی جناح مطرح شد که سرانجام منجر به تقسیم شبه قاره گردید. وی در طرح خود خواهان ایجاد سرزمین مستقلی برای مسلمانان براساس اکثریت نفوس مسلم در مناطق موردنظر گردید که این طرح در مجمع عمومی به تصویب شرکت‌کنندگان رسید. سرانجام، پس از یک دوره مذاکرات و درگیریها، در1946م انتخابات سراسری در شبه قاره برگزار گردید. در تاریخ نهم ژوئیه 1947م پایان سلطه نیروهای انگلیسی در شبه قاره وتاسیس دو کشور مستقل هند و پاکستان رسماً اعلام گردید. پس از استقلال پاکستان اختلافات میان دو بخش شرقی و غربی کشور شروع شد که به جدایی بخش شرقی پاکستان و تاسیس کشور بنگلادش در 1971 منجر گردید. مسلمانان پس از تاسیس بنگلادش نیز قدرت را در این کشور در دست داشتند.

پس از استقلال بنگلادش مادی گرایی به عنوان یکی از اصول اساسی سیاست کشور اعلام شد. اما در 1977م دولت ضیاءالرحمان «ایمان و اعتقاد کامل به خداوند قادر مطلق» را جایگزین آن ساخت. ژنرال ضیا به طور چشمگیری ماهیت مادی قانون اساسی بنگلادش را تغییر داد. یکی از اولین اقدامات وی در این زمینه، افزودن «بسم الله الرحمن الرحیم» در مقدمه قانون اساسی بود. ماده دوازدهم قانون اساسی که شامل مکانیزم‌هایی برای اجرای مادی گرایی بود، به کلی حذف شد و یک عبارت جدید به ماده 25 اضافه شد و مقاصد دولت را برای «تثبیت، حفظ و تقویت روابط برادرانه با کشورهای اسلامی بر پایه اتحاد اسلامی» اعلام کرد.  

جدا از این تغییرات اساسی، اقدامات نمادین دیگری نیز انجام شد؛ اقداماتی مانند نصب پوسترهایی در اداره‌های دولتی که در آن آیاتی از قرآن کریم نوشته شده بود، پخش پیام‌هایی توسط رئیس‌جمهور به مناسبتهای مذهبی، مانند عید میلاد پیامبر اکرم (ص)، شبهای محرم و پخش مناجات به مناسبتهای خاص. همچنین فعالیت‌هایی در جهت معرفی اسلام و اصول شریعت از طریق رادیو و تلویزیون به عمل آمد و اذان پنج بار در روز پخش شد.

برخی از تغییرات نیز در سطح اجرایی بود. یک «بخش جدید امور مذهبی» تحت نظارت یک وزیر، تاسیس و به مؤسسه‌ای اسلامی با شبکه گسترده‌ای از امکانات تحقیقاتی تبدیل شد. دولت همچنین یک دانشگاه اسلامی با مرکز تحقیقات اسلامی را تاسیس کرد. با سیاست‌هایی که ضیا به کار برد، گرایش اسلامی خود را بیشتر نشان داد. وی سخنرانی‌های خود را با نام خدا آغاز می‌کرد. بنگلادش تحت رهبری وی تبدیل به عضو مؤثری در سازمان کنفرانس اسلامی (OIC) و کمیته سه جانبه القدس و جبهه اتحاد اسلامی شد.

دولت ارشاد به روند اسلامگرایی ادامه داد. ارشاد به طور قاطع اعلام کرد که اصول اسلام باید در قانون اساسی بنگلادش گنجانده شود. ایجاد صندوق زکات و سیاست آموزشی جدید برای شناساندن زبان عربی و مسائل اسلامی در مدارس نمونه‌هایی از اقدامات وی است. وی همچنین نماز جمعه را مورد تاکید قرارداد. همه این مطالب در هشتمین اصلاحیه قانون اساسی (توسط مجلس ملی) در تاریخ هفتم ژوئن 1988م عنوان شد و اسلام دین رسمی کشور بنگلادش اعلام گردید.

از آنجا که در استقلال شبه قاره، مسلمانان و هندوها مشترکاً در عملیات از بین بردن قوای متجاوز انگلیس نقش داشتند، استعمارگران انگلیس همواره سعی می‌کردند همزمان با فعالیت‌های سیاسی از طریق تحریک عوامل خود فروخته، به اختلافات مذهبی مسلمانان و هندوها دامن بزنند و بدین وسیله تاوان شکست سیاسی خود را در مذاکرات دریافت نمایند.

از طرفی اتحاد مسلمانان و هندوها در مبارزات علیه استعمارگران بریتانیایی قابل تحسین است، ولی از طرف دیگر درگیریهایی که به تحریک عوامل استعمارگر صورت می‌گرفت، تاسف را بر می‌انگیزد. یکی از تاسف بارترین و دهشتناک‌ترین این درگیریها در1946 در بیهار بود که طی آن هزاران مسلمان توسط افراطیون هندو مذهب به قتل رسیدند. به تلافی کشتار مسلمانان در بیهار، مردم مسلمان نواخالی (یکی از شهرهای مذهبی بنگلادش) به قتل عام هندوها دست زدند تا بدین وسیله آتش خشم خود را فرو بنشانند. اوضاع آن چنان بحرانی و وخیم بود که مهاتما گاندی که به خوبی از نقشه‌ها و تو طئه‌های استعمارگران آگاهی داشت به بیهار و نواخالی مسافرت نمود تا طرفین درگیر را از ادامه نبرد و کشتار باز دارد و آنان را متوجه دشمن اصلی نماید. هند و پاکستان به ترتیب براساس دارا بودن اکثریت هندو و مسلمان مستقل تشکیل شدند. درگیریهای فرقه‌ای در هند و پاکستان کماکان ادامه دارد، ولی این درگیریها در بنگلادش کمتر از دو کشور دیگر است و تقریباً پیروان ادیان و مذاهب مختلف در کنار یکدیگر با مسالمت به سر می‌برند.

اکثریت مردم بنگلادش پیرو فقه سنی و حنفی مذهب‌اند. صوفیان و درویشان سهم مهمی در توسعه اسلام در بنگلادش بر عهده داشتند. مردم تعلیمات آنان در مورد تسلیم به خداوند و تزکیه نفس را پیروی می‌کنند. آرامگاه این صوفیان از قدیم بزرگ‌ترین مراکز دعا و نیایش و تعلیم اصول قرآن و سنت در بنگلادش بوده است. روزانه صدها نفر ازمردم از نقاط مختلف کشور به این آرامگاهها می‌روند و به مناسبتهایی مانند جشن‌ها چند صد هزار نفر در آنجا گردهم می‌آیند. این جشن‌ها نه تنها با حضور مردم عادی، بلکه در حضور رئیس دولت و وزرای کابینه، ژنرالها، ماموران دولتی رده بالا و بسیاری از استادان دانشگاه‌ها اجرا می‌شود. مردم بنگلادش نیز همانند دیگر مسلمانان پایبند اصول و سنن مذهبی خود هستند و درمراسم مختلف مذهبی شرکت می‌نمایند. گسترش مؤسسات اسلامی و مساجد در بنگلادش نمایانگر این امر می‌باشد. علاوه برآن، این مؤسسه‌ها آموزش آداب و سنن مذهبی به مردم را عهده‌دار می‌باشند. در دوران شکوفایی اسلام در بنگلادش، ترویج و تبلیغ اسلام در بین مردم بیشتر از طریق صوفیان صورت می‌گرفت. در این دوران عموماً در جوار کاخ پادشاهان و یا سلاطین، محلی موسوم به «مرید خانه» قرار داشت که پیروان مذاهب مختلف به هنگام پذیرش اسلام به این محل آورده می‌شدند.

به رغم عمق اعتقاد و وفاداری مردم این کشور به اسلام، محتوا و ساخت اجتماعی اسلام در بنگلادش تا حدود زیادی از آیین هندو تاثیر پذیرفته است. نفوذ عادات و آداب هندو در معتقدات و شعائر اسلامی مسلمانان بنگال بسیار نیرومند است و معتقدات و رفتارهای برخی از مسلمانان در نواحی روستایی در بسیاری از موارد، درست مخالف آن چیزی است که دین اسلام ایجاد می‌کند.

نفوذ باورهای شیعی نیز در زندگی دینی مسلمانان سنی بنگال مشهود است. گرچه بسیاری از مقامات رسمی بنگال شیعه بوده‌اند، امروزه، تنها چندین طایفه از قبایل کارام علیا شیعه هستند. با این حال قابل توجه است که مسلمانان این سرزمین هر ساله مراسم عزاداری محرم را با شور و احساس غریبی برگزار می‌کنند. تعزیه که در ماههای محرم هر سال در همه روستاهای بنگال با شور و حرارت خاصی برگزار می‌شود، در گذشته از سوی مصلحان مسلمان این سرزمین به لحاظ شباهت با برخی آیینها و آداب هندو، به عنوان شرک و بت‌پرستی و توهین به اعتقادات دینی اسلام تلقی می‌گردید.

یکی از جنبش‌هایی که به قصد پیراستن معتقدات و آداب اسلامی مسلمانان بنگال از شائبه‌های هندو تکوین یافت، جنبش فراضی به رهبری حاجی شریعت الله بود که به فرقه صوفیه قادریه تعلق داشت. جنبش فراضی عمدتاً از اندیشه‌های وهابی مایه گرفته بود و بر انجام فرائض بنابر قرآن مجید و حدیث و سنت پیامبر(ص) تاکید داشت. این جنبش‌ها سپس رنگ و بوی سیاسی گرفت و در استقلال بنگلادش تاثیر نهاد.

در این دوران و پس از آن، مساجد بزرگی از سوی سلاطین و مردم مسلمان ساخته می‌شد. در سال 1375 میلادی اسکندر شاه، مسجد معروف آدینه را در پاندوآ در ایالت مالدا، واقع در بنگال غربی، بنا نمود. این مسجد بزرگ‌ترین مسجد در شبه قاره است. درکنار این مساجد، مدارس و حوزه‌های علمیه نیز بنا می‌شد که به تعلیم و تربیت طلاب می‌پرداخت. در 1867م نخستین مرکز علمی و فقهی معروف شبه قاره در محلی به نام دیوبند تاسیس گردید. این حوزه علمیه که به منظور ارتقای دانش و خرد مسلمانان شبه قاره و انتشار اسلام تاسیس گردیده بود، نقش مهمی در آگاهی سیاسی و ترویج و ترغیب مسلمانان به فراگیری آیات جهاد ایفا نمود و تاثیر بسزایی نیز در مردم بنگال برجای گذارد.

به طورکلی مؤسسات و سازمان‌های اسلامی در بنگلادش را می‌توان به چندگروه تقسیم کرد:

جمعیت المدرسین بنگلادش یکی از بزرگ‌ترین سازمان‌هاست که بیش از صد هزار عضو، شامل معلمان و محصلان دارد و سخنرانی‌هایی در مورد عقاید اسلامی و روش زندگی برگزار می‌کند و سعی دارد آگاهی اسلامی در جامعه را افزایش دهد. هیات جهانی اسلام، سازمانی بشر دوست است که خدماتی به یتیمان و معلولان ارائه می‌دهد. هدف اتحادالامه که توسط گروهی از رهبران مذهبی سرپرستی می‌شود، ایجاد اتحاد بین نیروهای اسلامی در بنگلادش به منظور اسلام‌گرایی جامعه است. شورای سازمان‌های فرهنگی – اجتماعی نیز در جهت هماهنگی فعالیت‌های گروه‌های اجتماعی- مذهبی و تبلیغی در بنگلادش کار می‌کند.

درکنار تشکیلات مذهبی مسلمانان، اقلیت‌های مذهبی (هندوها و بوداییان و مسیحیان) نیز در معابد و کلیساهای خود به امور مذهبی خویش می‌پردازند.

به موازات گسترش اسلام در شبه قاره هند و نفوذ آن در بنگلادش، مدارس و حوزه‌های دینی نیز در این کشور تاسیس شد. اسناد رسمی نشان می‌دهد که تا قبل از تسلط بریتانیا بر امور بنگال متجاوز از هشتاد هزار مدرسه دینی در نقاط مختلف این منطقه وجود داشته است. مدرسه معروف اسلامی، ایمان ابوتواما، نمونه‌ای از این مدارس است که طلاب بسیاری جهت کسب علم و دانش از نقاط دور دست شرق آسیا به آنجا می‌آمدند. این مدرسه در سونارگان که مدتی پایتخت بنگلادش بود قرار داشت. مجموع مدارس دینی در1947 تنها 378 واحد بود و شمار طلاب به 39512 نفر می‌رسید. قبل از سال 1971 مجموع مدارس دینی بنگلادش به 5075 واحد می‌رسید که مجموعا 648061 نفر طلبه پسر و دختر به تحصیل در آنها شتغال داشتند.

در بنگلادش چهار سیستم تحصیل در مدارس علمیه به شرح زیر وجود دارد:

در طول حکومت فخرالدین مبارک شاه، درویش‌ها علاوه بر احترامی که حکمرانان برایشان قائل بودند، از امکانات زیادی از جمله مسافرت رایگان توسط قایق، غذا و غیره بر خوردار بودند. به دستور سلاطین وقت، هنگامی که درویشی وارد شهر می‌شد، حاکم شهر از وی استقبال می‌کرد و نیمی از خزانه دولت در اختیارش قرار می‌گرفت.

در دوران مغول نیز صوفیان و درویشان به توسعه نفوذ اسلامی می‌پرداختند. خواجه معین الدین چشتی، معروف به سلطان اولیا هندوستان، در همین ایام می‌زیست. در دوران استیلای انگلیس بر شبه قاره نیز بعضی از رهبران مذهبی عهده‌دار هدایت قیام‌ها علیه بریتانیا بودند. از جمله این افراد فکیر منجو شاه (1763- 1787م)، شاه ولی الله (1779- 1831م)، سید احمد برلوی، اسماعیل شاهد، میر نصار علی، حاجی شریعت الله، محسن الدین الیاس و مولانا کرامت علی بودند که با الهام از تعالیم اسلامی روحیه جهاد و مبارزه‌طلبی را در مسلمانان بنگلادش تبلیغ و تشویق می‌کردند. ابوالقاسم فضل الحق از بریسال بنگلادش و مولانا عبدالحمید خان باشانی از دیگر رهبران سرشناس و مذهبی بنگال می‌باشند که در مبارزات استقلال‌طلبانه شبه قاره و پس از آن در استقلال بنگلادش نقش مهمی‌داشتند.

پیروان مذهب بودا که مورد نفرت و آزار هندو مذهبان قرار داشتند، با ورود اسلام به بنگال تحت نفوذ این آیین عدالت جو و بشر دوست قرار گرفتند و بسیاری از آنان مسلمان شدند. با تأسیس حکومت ترکان مسلمان در بنگال، برهمن‌ها (طبقه مرفه و درجه اول هندوییسم) نفوذ و استیلای خود را از دست دادند و ارکان اقتدارشان از بین رفت.

ترویج و تبلیغ اسلام در بنگلادش را به چند دوره می‌توان تقسیم کرد: دوران نخست یا دوران تبلیغ افکار اسلامی در بنگال (از سال 800 تا 1200) با ورود تجار ایرانی و عرب به منطقه آغاز شد. در این دوران، تلاش مسلمانان تازه‌وارد بیشتر معطوف به ارائه اسلام و معرفی احکام حیات بخش آن بود. رفت و آمدهای تجار عرب و ایرانی به تدریج سبب گردید که عده بسیاری از مردم منطقه با قوانین و احکام اسلامی آشنایی پیدا کنند و بدان دل بندند. تحصیلات مذهبی در این دوران برای عموم آزاد و رایگان بود. در این دوران، کسب علم و دانش یک ارزش اجتماعی و یک وظیفه مذهبی خوانده می‌شد و مسلمانانی که در تاسیس و احیای مدارس دینی کمک می‌کردند، از موقعیت خوبی در بین دیگران برخوردار می‌شدند.

دوره پنجم از دسامبر 1971 تاکنون ادامه دارد و مردم مسلمان بنگلادش، بار دیگر عزم راسخ خود را در حفظ ارزش‌های اسلامی و احیای مدارس دینی با افتتاح و تاسیس این گونه مدارس در فواصل کوتاه به نمایش گذاشتند و بار دیگر زنده بودن آیین حیات بخش اسلام را به اثبات رساندند.

پس از استقلال در 1971 دولت عوامی لیگ تعهدات اساسی خود را بر پایه دنیا گرایی اعلام کرد و کلیه احزاب اسلامی را به خاطر همکاری با دولت پاکستان در زمان جنگ آزادی‌بخش تحریم کرد، اما نتوانست جلو حساسیت مذهبی مردم را بگیرد. دولت تشکیل کمیته‌های سیرت را برای نظارت بر جشن عید میلاد بنی پیامبر در سراسر کشور آزاد اعلام نمود و مطالعه زبان عربی و دروس اسلامی را در مدارس حفظ کرد. برنامه‌های رادیو و تلویزیون مانند قبل با تلاوت آیاتی از قرآن آغاز می‌شود و برگزاری مراسم روز عید همچون زمان قبل است.  

جمعیت مسلمانان در بنگلادش اکثریت دارد و 88% جمعیت کل کشور مسلمان هستند. جمعیت هندوها (بت پرستان مشرک)، 11% کل کشور را تشکیل می‌دهد. جمعیت مسیحیان: قبلاً دویست تا سیصد هزار نفر بود، ولی در اثر فعالیت گسترده مبلغین مسیحی در سراسر کشور، در طی دو دهه گذشته، به طور غیر رسمی به دو میلیون نفر رسیده است. جمعیت بوداییها در بنگلادش بین سی تا پنجاه هزار نفر است. در سایر ادیان هم می‌توانیم به انیمیست‌ها اشاره کنیم که به اسم سائوتال مشهورند و تعدادشان حدودا ً پانصد هزار نفر می‌باشد.

اکثریت قاطع مسلمانان بنگلادش اهل سنت می‌باشند و 99/99% جمعیت مسلمانان کشور را تشکیل می‌دهند. شیعیان این کشور اقلیت محض‌اند و تعدادشان به ده هزار نفر هم نمی‌رسد. ولی بر اثر پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و شخصیت نورانی و رهنمودهای پیامبر گونه حضرت امام خمینی و مبارزه ایشان با استکبار جهانی، جوانان روشندل حقجوی اهل سنت این کشور به طور فزاینده‌ای به سوی مکتب اهل بیت(ع) و تشیع روی می‌آورند که آماری دقیق از تعدادشان در دست نیست.

جمعیت اهل سنت بنگلادش دو دسته هستند:

ب- اهل الحدیث: 10% جمعیت اهل سنت را تشکیل می‌دهند و پیرو هیچ یک از مذاهب چهارگانه نیستند. از لحاظ عقاید و افکار و سلوک بسیار نزدیک به وهابیت می‌باشند. نفوذ وهابیت در بین آنان بیش از نفوذشان در حنفیان است.

چون اغلب مسلمانان بنگلادش پیرو فرقه صوفیه هستند و عقاید صوفی‌ها به عقاید و افکار شیعه بسیار نزدیک می‌باشد، حساسیت مذهبی بین شیعه و سنی به حدی که در پاکستان و هند و کشورهای دیگر وجود دارد، نیست. مسلمانان اهل سنت این کشور اهل بیت پیامبر(ص) را دوست دارند و با ارادت خاصی در مراسم عزاداری ابا عبدالله الحسین (ع) در عاشورا شرکت می‌کنند. اکثریت شرکت‌کنندگان در راهپیمایی‌های عاشورا در شهرداکا و دیگر نقاط کشور اهل تسنن می‌باشند. ولی در سال‌های اخیر فعالیت وهابی‌ها در سراسر کشور گسترش پیدا کرده است و بر اثر فعالیت‌های آنها تعداد شرکت‌کنندگان در مراسم مزبور کاهش یافته است.

آمار دقیقی از شمار آنان در دست نیست، ولی خیلی کمتر از شیعه دوازده امامی هستند.

آماری دقیق از تعداد اینان نیز در دست نیست و در هر حال بسیار کمتر از شمار شیعیان دوازده امامی‌اند.

هندوها به گروه‌ها و طبقاتی تقسیم شده‌اند. طبقه براهمانها در راس همه طبقات این دین و روحانی هندوها می‌باشند. اجرای مراسم دینی و مذهبی، نکاح و مراسم تشییع میت و سوزاندن آن و... ، در دست براهمانهاست. طبقه خاتریاها بعد از طبقه براهمانها می‌باشد. در گذشته این گروه (خاتریاها) متصدی امور کشوری و لشکری بودند. طبقه کسبه و تجار نیز بعد از طبقه خاتریاست. این طبقه به انواع کسب و کار تجارتی می‌پردازند.

این طبقه را عوام الناس هندو، امثال کشاورزان و پارچه بافان و ماهیگیران و سفالگران و کفشدوزان وآهنگران و نجارها و... تشکیل می‌دهند. این طبقه از لحاظ حیثیت و مکانت اجتماعی از همه پایین‌تر و از حیثیت اقتصادی محروم است و به طور خلاصه طبقه‌ای مستضعف به شمار می‌آید. اینان از سوی طبقات عالی و اشراف مورد تحقیر و ظلم و ستم قرار می‌گرفتند و وقتی اسلام به این کشور آمد، این طبقه محروم به آیین اسلام روی آوردند و مسلمان شدند.

اکثریت مسیحیان بنگلادش پیرو کلیسای کاتولیک روم هستند و پاپ را به عنوان رهبر روحانی مذهبی شان می‌دانند. شاید عده‌ای بسیار اندک از مسیحیان بنگلادش پروتستان باشند. چون اغلب میسیونرهای مسیحی که در بنگلادش فعالیت‌های تبلیغی گسترده دارند، پیرو کلیسای کاتولیک رومی واتیکان هستند.

مسلمانان در تمام نقاط بنگلادش سکنا دارند. در بین مسلمانان، حنفیان (احناف) در همه نقاط بنگلادش اکثریت هستند. مسلمانان پیرو مکتب الحدیث در نواحی شمال غربی و جنوب غربی و مناطق مرکزی اسکان دارند. برخی از آنان نیز در منطقه شمال شرقی (سیلهت) سکنا دارند.

اکثریت شیعیان بنگلادش در دو منطقه بنگلادش سکنا دارند: یکی شهر داکا و دیگری ناحیه خولنا و شتخیرا در جنوب غرب بنگلادش. عده‌ای اندک از آنان نیز در شهر سید پور (شمال بنگلادش) و شهر چیتا گونگ سکنا دارند. جمعیت شیعه دوازده امامی پانزده هزار نفر می‌باشد. در بین شیعیان این کشور حدوداََ چهار هزار نفر اردو زبان، چهار هزار نفر شیعیان اصیل بنگالی، و هفت هزار نفر متشیع می‌‍باشند. شیعیان این کشور، خود، حزب سیاسی مستقل ندارند، ولی به عنوان فردی در حزب‌های مختلف عضویت دارند.

تعداد اینان بسیار کم است و از چند خانوار تجاوز نمی‌کند. این گروه همگی ثروتمند و تاجر بزرگ‌اند و اکثریتشان در شهر داکا هستند.

تعداد اینان نیز مانند آقاخانی‌ها بسیار کم است و از چند خانوار تجاوز نمی‌کند. اینان نیز همگی ثروتمند و تاجر بزرگ هستند و اکثریتشان در شهر چیتاگون در جنوب شرق بنگلادش سکنا دارند.

جمعیت مسیحی در شمال (منطقه ساؤتال نشین) و شمال شرق در بین قبایل و عشایر کوه نشین گارو، خاشیا و جوئینتیا و جنوب مانند بریسال و پوتواخالی و جنوب شرق در بین قبایل و عشایر جنگل نشین ناحیه چیتاگون کوهستانی به کثرت دیده می‌شود. اهالی مسیحی این مناطق و نواحی سابقاً پیرو ادیان دیگر مانند ساؤتال و انیمیست و هندو و بودایی بودند، ولی بر اثر فعالیت‌های گسترده فرهنگی- اقتصادی میسیونرهای مسیحی، بسیاری از اهالی این مناطق به مسیحیت روی آوردند. غیر از این، در منطقه مرکزی (منطقه داکا) نیز پیروان دین مسیحیت به چشم می‌خورند.

اکثریت جمعیت بودایی کشور در نواحی چیتاگون کوهستانی دیده می‌شود. جمعیت انیمست‌ها نیز در شمال بنگلادش (نواحی راجشاهی و دیناجپور) سکنا دارند.

قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، بهاییت در بنگلادش وجود نداشت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، این فرقه ضاله توسط ایرانی‌های بهایی فراری در بنگلادش پایه‌گذاری شد. اینان توانسته‌اند در ناحیه میمنسینگ (شمال شرق بنگلادش) حدوداً پنچ هزار نفر از اهالی آن منطقه را به بهاییت بکشند.

فرقه قادیانی نیز در بنگلادش در حال رشد است. آمار دقیق جمعیت قادیانی‌ها به دست نیست. اینان شبکه تبلیغاتی گسترده‌ای در سراسر بنگلادش دارند. تعداد قابل توجهی از قادیانیها در پایتخت دیده می‌شوند. این مذهب‌ها تحت عناوین بشر دوستانه و زیر نظر N.G.O. (مؤسسه غیر دولتی) کار می‌کنند. و بودجه آنها از طرف آمریکا و کشورهایی غربی تامین می‌شود.

از پیامبر (ص) نقل شده است که فرمود: دین یهود به 71 فرقه و امت حضرت عیسی به 72 فرقه تقسیم شداند و امت من به 73 فرقه تقسیم خواهند شد که از میان آنان فقط یک فرقه رستگار است و بقیه تباه خواهند شد. نخستین نویسندگان ملل و نحل، مانند ابوالحسن علی بن اسماعیل اشعری (متوفی 330ق/941م)، عبدالقاهر بغدادی (متوفی 429ق/ 1037م)، ابن حزم (متوفی 456ق/1064م) و شهرستانی (متوفی 456ق/1064م)، کتاب‌هایی در تبیین رفتار و افکار فرقه‌های مختلف اسلامی- که بر اساس نوشته‌های اهل سنت، آنان را خارج از دین و فاسد می‌دانستند- نوشتند. آنها تاکید فراوان بر اختلاف میان فرقه‌های شیعه داشتند، اما نتوانستند کثرت فرقه‌های مختلف اهل سنت را- که علی‌رغم تلاش دولت‌ها برای حفظ ظاهر و حدت، پدید آمدند- نادیده بگیرند.

در حقیقت، رقابت‌های طایفه‌ای و قبیله‌ای عرب، در دوران حیات پیامبر(ص) کاملاً نابود نشد. مهاجرین و انصار با یکدیگر برادر محسوب می‌شدند، اما همزمان با رحلت پیامبر (ص)، انصار از مهاجرین جدا شدند. قریش با بی میلی تمام، پیامبری حضرت محمد (ص) را پذیرفته بود. از طرفی، پیش از رحلت رسول خدا، عده منافقان به نحو چشمگیری زیاد شده بود. پیامبر (ص) از آغاز رسالت تا زمان رحلتشان، بر اساس حکم الهی، در مجامع عمومی و محافل خصوصی اعلام می‌کرد که علی (ع) وزیر و خلیفه اوست. این تصمیم مسلّماً تحت تاثیر ملاحظات خانوادگی نبود، بلکه سابقه ایمان، سلحشوری، فداکاری و دانش علی (ع) بیانگر حقانیت این انتخاب الهی بود. به هر حال، سران قریش خواب به دست آوردن شکوه و جلالی را که خداوند به پیامبر(ص) عنایت کرده بود، می‌دیدند و برای رسیدن به این آرزو، هیچ فرصتی را از دست نمی‌دادند.

شیعیانی که در قرن شانزدهم و هفدهم میلادی در هندوستان سکنا گزیدند، کوشش‌های فراوانی در جهت ایجاد تفاهم میان دو فرقه انجام دادند. آنها در پیشبرد مذهب اهل بیت(ع) در میان سنی‌ها موفق شدند، اما تعداد روبه رشد تفضیلیه‌ها یا سنی‌هایی که حضرت علی(ع) را برتر از سه خلیفه اول می‌دانستند، موجب شد کسانی همچون مجدد الف ثانی احساس خطر کنند و حتی برقراری روابط اجتماعی با شیعیان را ممنوع سازند.

به هر حال، مصالح سیاسی و اقتصادی حکومت مغول کوشش‌های اورا خنثا کرد. جانشینان او نیز توانستند حتی در حکومت اورنگ زیب، که مطالعه یاد داشت‌های مجدد را ممنوع کرده بود، احساسات عامه را در مقابل شیعیان برانگیزند. متفکرین شیعه نه تنها قرن‌ها نقش مهمی در تقویت دولت‌های شیعی دکن ایفا کردند، بلکه موجب شدند از آغاز حکومت اکبر شاه تا پایان حکومت مغول، تمام دولت‌ها به آنها احساس نیاز کنند. آنها در قرن شانز دهم میلادی، طرح تحقیقات فلسفی و علمی را در شمال هندوستان پایه‌ریزی کردند و از همین راه، تاثیر عمیقی حتی بر افکار دیگر فرق اسلامی گذاشتند. شهادت قاضی نورالله شوشتری به طور جدی موجب تضعیف شیعه شد، اما تفوق فکری و استعداد نظامی شیعه همچنان پابرجا بود. نفوذ آنها نسبت به تعدادشان بسیار بیشتر بود و منجر به رشد مداوم شیعه در بنگلادش شد.  

1. بنگلادش/ وزارت امور خارجه. ادیان و مذاهب.

2. شیعه در هند، سید عباس اطهر رضوی، ج1.

[https://hawzah.net/fa/Magazine/View/2691/4611/33631/%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D9%88-%D9%85%D8%B0%D8%A7%D9%87%D8%A8-%D8%AF%D8%B1-%D8%A8%D9%86%DA%AF%D9%84%D8%A7%D8%AF%D8%B4&#x20;= به کوشش: محمد ابوسعید بنگلادشی مجله طلوع شماره 6 سال 1382-155<br />]

[[رده:مقاله‌ها]]

[[رده:بنگلادش]]