فرات: تفاوت میان نسخه‌ها

سومری‌ها از اولین اقوامی بودند که در حدود سه هزار سال پیش از میلاد [[مسیح]]، شهرهایی را در [[بین النهرین|بین‌­النهرین]] ساختند‌. همان گونه که ذکر شد‌، این مملکت بر اراضی میان قرنه (‌در بطایح بصر فعلی) و خطی که از کوت العماره به بحر [[نجف]] می‌رسیده اطلاق می‌شد‌<ref>. به‌منش‌، 1374‌، ص‌4‌</ref>. به اعتقاد پژوهش­گران، تمدن بزرگ بین­‌النهرین با تمدن سرزمین‌های بین شوش و دره پنجاب ارتباط نزدیکی داشته است‌. از دره پنجاب تا کناره‌های [[دریای مدیترانه]] از ده هزار سال پیش از این، تعداد زیادی شهرهای کوچک و بزرگ وجود داشته که در این بین جابه­ جایی فرهنگ‌ها و تمدن­ها بسیار روی داده است‌<ref>بهنام‌، 1351‌، ص‌5‌</ref>. در این راستا، کوچ‌ها و مهاجرت‌ها و آثار مکشوفه بسیاری رخ داده که در نهایت به نزدیکی زیاد میان این تمدن­ها انجامیده است‌. حضور اعراب مهاجر از سمت جنوب [[عربستان]] و [[یمن‌]]، در نواحی بین­‌النهرین از دیرباز دیده شده در حوادث این نواحی نقش داشته‌اند. این اعراب را معمولاً به سه گروه غسانی (‌ساکن در حواشی مرزهای [[امپراتوری روم‌]]) و لخم‌یان یا آل‌­منذر (‌اعراب حاشیه امپراتوری [[ایران‌]]) و کندی‌ها که در میانه این دو گروه می‌زیستند‌، تقسیم کرده‌اند<ref>پیگولوسکایا‌، 1372‌، ص‌322ـ323‌</ref>. در حدود سال­های 681 تا 705 قبل از میلاد‌، سناخریب از پادشاهان آشور در بین­‌النهرین حملاتی را صورت داد و امر کرد کشتی­ سازانی از صور و صیدا و [[قبرس]] در کنار فرات و دجله مشغول تهیه کشتی‌های بزرگی شوند‌<ref>بهمنش‌، 1374‌، ص‌266‌</ref>. تجارت‌های عمده‌ای در این نواحی انجام می‌گرفت‌.  

نخستین دولت نیرومند به شکل امپراتوری در کنار فرات و دجله را لوگال زاگی زی در شهر اوروک برپا کرد‌<ref>همان‌، ص‌41‌</ref>. پروفسور فینه (finet‌)، رئیس هیات باستان‌شناسی بلژیکی و استاد دانشگاه [[بروکسل]]، ضمن حفاری دره شط فرات‌، آثار باستانی مربوط به چهار تا پنج هزار سال پیش را کشف نموده است‌<ref>جابر عناصری‌، 1347‌، ص‌235‌</ref>. به زعم برخی از پژوهش‌گران، سرزمین [[عراق]] (‌معرب اراک به معنای زمین هموار ساحلی‌)، آن اندازه که رنگ ایرانی داشته، از بن­‌مایه‌های عربیت کم­تر تأثیر گرفته است‌<ref>امام شوشتری‌، 1347‌، ص‌195‌</ref>. پادشاهان ایرانی همواره دل در گرو تسخیر فرات داشتند و بنابراین به تجهیز قلاع و راه‌های این نواحی اقدام می‌کردند‌. گزارش‌های تاریخی بسیاری از درگیری‌های روی­داده در کنار فرات در نگارش‌های قدما وجود دارد‌.  

در قرن پنجم پیش از میلاد (407 ق. م‌)، [[کوروش هخامنشی]] با برادرش [[داریوش دوم]]، در ناحیه‌ای که اکنون نینوا و حوالی کربلای فعلی است‌، در شهر مسکنه امروز (‌در قدیم تپسکوس thapascus‌) درناحیه بابل جنگ کرد‌. رود فرات در این زمان بسیار پر آب بود و جز با بلم (‌قایق‌) نمی‌توانستند از آن بگذرند و زمانی که کوروش به سلامت از آن بدون بلم گذشت، مردم محل گفتند‌: «‌[[معجزه]] شده و رود فرات، به [[خداوند]] آینده خود کورش­ شاه بندگی نموده است‌.»<ref>شهبازی‌، 1349‌، ص‌335‌</ref>.» به گواهی تاریخ‌، فرات از آن­چه اکنون هست، بسیار پرآب­‌تر بوده است و ملاحان، صیادان و غواصان در آن موج می‌زدند‌<ref>(آذر‌، 1354، ص‌217‌</ref>. [[خسرو انوشیروان]] نیز در 542 میلادی توانست با عبور از فرات بر سپاه [[روم]] پیروز شود‌<ref>(پیگولوسکایا‌، 1372‌، ص‌220‌</ref>. تمدن فلات ایران و بین­‌النهرین علیا در دوره‌های خیلی قبل، هم­زمان با هم مسکونی بوده است‌. توجه به آبادانی حواشی فرات، چه در دوره‌ پیش از اسلام و چه پس از آن، همواره در نظر امرا قرار داشت‌. بسیاری از قلعه‌های این ناحیه احتیاجات خود را به طرق گوناگون از فرات تأمین می‌کردند‌. روستاهای نواحی فرات به دلیل مرزی بودن، در هر دو دوره، برای تأمین آذوقه نظامیان مورد توجه بودند‌. میزان خراج قریه‌های اطراف فرات را در قرن چهارم تا شصت هزار درهم برآورد کرده‌اند که حاکی از پر محصول بودن این نواحی است‌<ref>ابن­فقیه‌، 1988‌، ص‌128‌</ref>. جمعیت این نواحی بسیار بود‌. در حال حاضر نیز فرات برای سه کشور [[عراق]]، [[سوریه]] و [[ترکیه]] اهمیت بسیاری دارد و کم­ آبی این رود در تحولات این نواحی تأثیرگذار است‌.

یکی از نکات قابل تأمل درباره حاشیه رود فرات، آن است که این نواحی از دیرباز مانند سایر نواحی بین­‌النهرین مهد علایق دینی و پرستش آفریننده جهان هستی بوده است‌. فرمان‌روایی بزرگ را در حکومت آشور تنها خدایان در اختیار داشتند و عنوان شاهی در این دوره انحصاراً به خدای ملی آشور تعلق داشت‌<ref>مجیدزاده‌، 1376‌، ج‌1، ص146‌</ref>. به دنبال همین جریان، در سیر مطالعه ساکنان این نواحی پس از اسلام نیز این گرایش‌­های مختلف دیده می­شود. تقدس برای فرات، به پیش از اسلام برمی­گردد‌. معابد بین­‌النهرین بسیار زیاد بود و معمولاً هر چند هکتار زمین‌، به خدایی تعلق داشت<ref>(چایلد‌، 1369‌، ص‌83‌</ref>.