حسن بن علی (مجتبی): تفاوت میان نسخه‌ها

حسن بن علی بن ابی‌طالب بن عبدالمطلب بن‌هاشم، هاشمی و قرشی است. او هم‌چنین بزرگ‌ترین نوه پیامبر اسلام (صلّی‌الله علیه وآله) از طرف مادرش حضرت فاطمه (سلام‌الله علیها) است<ref>المفید، الارشاد، ۱۳۸۰، ج۲، ص۳</ref>.

واژه<big>حسن</big> به معنای نیکو است. این نام را پیامبر بر امام نهاد<ref>ابن حنبل، المسند، ج۱، ص۹۸، ۱۱۸؛ بخاری، الادب المفرد، ص۱۷۷؛ کلینی، الکافی، بیروت ۱۴۰۱، ج۶، ص۳۳ـ۳۴</ref>. در برخی احادیث این نام‌گذاری به الهام الهی منسوب است<ref>ابن بابویه، علل الشرایع، نجف ۱۳۸۵ـ۱۳۸۶، ج۱، ص۱۳۷ـ۱۳۸؛ طوسی، الامالی، ۱۴۱۴، ص۳۶۷ـ۳۶۸</ref>. بنابر برخی اقوال نام‌های حسن و حسین معادل شبر و شبیر، نام‌های پسران [[هارون]] هستند<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة الدمشق، ج۱۳، ص۱۷۱</ref>. گفتنی است که این دو نام از نام‌ها بهشتی‌اند که قبل از [[اسلام]] نزد مردم عرب سابقه‌ای نداشته‌اند<ref> ابن اثیر، اسدالغابة فی معرفة الصحابه، ج۲، ص۱۰</ref>. بر اساس پاره‌ای از گزار‌ش‌ها که در منابع [[اهل سنت]] آمده است، امام علی (علیه‌السّلام) پیش از آنکه پیامبر پسر او را حسن بنامد، نام حمزه<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة الدمشق، ج۱۳، ص۱۷۰</ref> یا حرب<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۶۵</ref> را برای او برگزیده بود؛ اما اعلام کرد که در نام‌گذاری فرزندش بر رسول خدا پیشی نمی‌گیرد<ref>شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا، ج۲، ص۲۵</ref>.

اهل بیت بنا به وصیت آن حضرت (ادفنونی عند ابی)، خواستند او را در کنار قبر جدش پیامبر به خاک بسپارند، اما [[بنی‌امیه]] به سرکردگی مروان بن حکم حاکم مدینه<ref>الوافی بالوفیات، ج ۱۲، ص ۱۱۰</ref>، به همراهی برخی زنان پیامبر<ref>تذکره الخواص، ج ۲، ص ۶۵</ref> مانع شدند. آنان که کینه دفن عثمان در حش کوکب <ref> البدایه و النهایه، ج ۸، س ۴۵</ref> (قبرستان یهودیان) را به دل داشتند، سوگند یاد کردند تا مانع دفن ایشان در کنار پیامبر (صلّی‌الله علیه وآله) شوند. [[بنی‌هاشم|بنی‌هاشم]] برای مقابله با بنی‌امیه آماده گردیدند که امام حسین (علیه‌السّلام)، بنابه وصیت برادرش مانع شدند و به ناچار آن حضرت در [[بقیع]] به خاک سپرده شد<ref>بحار الانوار، ج ۴۴/ ص ۱۳۴</ref> بنا به نقلی، سعید بن عاص اموی بر آن حضرت نماز خواند. <ref>تاریخ الخمیس، ج ۲، ص ۲۹۳</ref>.

برخی مانند [[ابن عربی|ابن‌عربی]] (م. ۵۴۳ ق)<ref>العواصم و القواصم، ص ۲۱</ref>؛ [[ابن تیمیه]] (م. ۷۲۸ ق) <ref>منهاج السنه، ص ۲۲۵</ref> و تحت تأثیر آنها ابن جوزی<ref>صفوه الصفوه، ج ۱، ص ۳۴۳</ref> و [[ذهبی]]<ref>تاریخ الاسلام، ج ۴، ص </ref>، در شهادت آن حضرت به دست معاویه تردید کرده یا منکر به شهادت رسیدن امام توسط معاویه شده و گفته‏‌اند: امام خود خلافت را تسلیم معاویه کرد. لذا دلیلی بر این مسموم کردن نبوده است. از طرف دیگر نیز مسمومیت امر پنهانی است، لذا اگر مسموم می‌کرد نباید کسی متوجه می‌شد. علاوه بر این، دو نفر و به تبع آنان [[ابن خلدون]]<ref>تاریخ ابن خلدون، ج ۲/ ص ۴۴۹</ref> نیز بدون هیچ گونه استدلالی و تنها از روی تعصب، منکر شهادت امام شده‌اند، در حالی که بر شهادت امام مجتبی به دست معاویه اجماع است<ref>البدء و التاریخ، ج ۶، ص ۵</ref>. و بسیاری از تاریخ نگاران به دست داشتن او در شهادت آن حضرت تصریح کرده‌اند<ref>البدء و التاریخ، ج ۵، ص ۲۳۶</ref>.