کرامیه: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان = کَرّامیه

رهبر کرامیه شخصی به نام [[ابوعبدالله محمد بن كرام|ابوعبدالله محمد بن کرام]] است.<ref>فخررازی، محمد بن عمر؛ اعتقادات فرق المسلمین والمشركین، بیروت، نشر دارالكتب العلمیه، سال ۱۴۰۲ هجری قمری، ص ۶۷.</ref><ref>اسفراینی، طاهربن محمد؛ التبصیرفی الدین، بیروت، نشر عالم الكتب ،۱۹۸۳، الطبعة الاولی، ص ۱۱۱.</ref><ref>شهرستانی عبدالکریم؛ الملل والنحل، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۰۴،۲مجلد، ج۱ ص ۱۰۷</ref>.

او در اصل سجستانی و پدرش رزبان بود و چون رزبان را به پارسی کرام گویند، از این جهت به «ابن‌کرام» معروف شد. وی از آن جا به [[گرجستان]] تبعید شد ولی توانست با تملق و نفاق، هم‌پیمانانی به دست آورد و با تظاهر به زهد و تعبد؛ جلوه ای ویژه به خود بدهد و مردم آن دیار را به بدعت خویش کشاند و بیعت آنان را به سوی خود جلب کند. ابن‌کرام در ادامه به [[مکه]] رفت و مدت پنج سال در آن شهر مجاور بود و پس از آن، به [[نیشابور]] رفت، اما در آن شهر از سوی طاهر بن عبداللّه دستگیر و به زندان افکنده شد. وی در سال 251 هجری قمری از زندان آزاد شد و به [[بیت‌المقدس]] رفت و همان جا در‌گذشت<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 364</ref>. ابن‌کرّام ظاهرا هم [[تصوف|صوفی]] بود و هم متکلم. وی در نوشته‌هایش در اصطلاحات فنی [[تصوف]] و کلام، تجدید‌نظر کرد. او از حیث حکمت الهی میان [[مكتب سنت‏ گرایى|مکتب سنت‏‌گرایی]] که به کلی مخالف کلام خردگرا بود و «معتزله»که کاملا از برداشت خردگرایانه حمایت می‌کردند، قرار گرفت با این‌حال، نفوذ او بیش از همه در مذهب «ماتریدی» مشاهده می‌شود.

 

کرامیه صفات و حالاتی را  برای خداوند به نحو تشبیه و تجسیم اثبات می‌کردند، مثلا معتقد بودند خداوند دارای جسم است. عرش مکان اوست. آنها در تفسیر آیه شریفه «الرَّحْمَنُ عَلَی الْعَرْشِ اسْتَوَی» می‌گفتند که خداوند در جهت بالا و در بالای عرش قرار گرفته است! و نیز از جهت تحتانی نهایت دارد! آنان در این اعتقاد، سخن [[ثنویه]] را تکرار می‌کردند که می‌گفتند نور از جهت تحتانی محدود به تاریکی‌ها است<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 364</ref>. او و پیروانش خداوند را محل و جایگاه تمام حوادث می‌دانستند<ref> بغدادی عبدا لقاهر، الفرق بین الفرق وبیان الفرقة الناجیة، بیروت، دارالآفاق الجدیده، ۱۹۷۷،الطبعةالثانیة، ص 203و204</ref>.

 

به اعتقاد این فرقه، [[نبوت]] و [[رسالت]] دو صفت عرضی هستند که به غیر از [[وحی]]، [[معجزه]] و [[عصمت]] از گناه، در ایشان به ‏وجود می‌آید و همچنین معتقدبودند ‏کسی که دارای این دو صفت باشد، بر خداوند تعالی واجب است که او را به رسالت برگزیند و به مردم معرفی کند. به عبارت دیگر، معجزه، وحی و عصمت، ملاک نبوت و رسالت نیست، بلکه هر کسی که در او چنین حالت عَرَضی (نبوت و رسالت) ایجاد شود، بر خداوند واجب است که او را به سوی خلق مبعوث کند. اگر او را ارسال کند، آن شخص مُرسل (فرستاده شده) می‌شود و گرنه مُرسل نیست. بنابراین، بین رسول و مُرسل تفاوت گذاشته‌اند با این تفسیر که رسول کسی است که این صفت در او باشد و مرسل فقط مأمور به ادای رسالت است. یعنی با این وصف مُرسل کسی است که بدون برخورداری از شرایط رسالت، مأمور به انجام تکلیف رسالت می‌‏شود! کرامیه درباره عصمت پیامبران نیز گفته‌اند که پیامبران راجع به هر گناهی که مستوجب کیفر باشد و عدالت را ساقط کند، معصوم‌اند، ولی درباره همه گناهان معصوم نیستند<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 364 با اقتباس</ref>.

 

در باب [[کلام الهی]]، کرامیه میان «کلام» و «قول» تفاوت گذاشته‌اند و گفته‌اند که قول خداوند در نظر آنها، حادث و کلام او قدیم است. ابن‌کرام در برخی از آثارش جایگاه پروردگار را به «حیثوثیت» تعبیر کرده است و معتقد است نخستین چیزی که خداوند آفریده ناگزیر باید جسمی زنده باشد که بتواند عبرت گیرد و اگر او نخست جمادات را می‌‏آفرید، از حکمتش به دور بود<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 364 با اقتباس</ref>. آنان معتقدبودند که هر موجودی که عرض نباشد، یعنی جسم باشد، باید در یکی از جهات باشد،  بنابراین گفتند که خدا در برترین و شریف‌ترین جهات، یعنی جهت فوق است<ref>شهرستانی، عبدالکریم؛ الملل والنحل، بیروت، دارالمعرفة، ج۱ ص ۱۰۷و۱۰۸

</ref>.

همچنین ابن‌کرام در [[علم فقه]] نیز دخالت می‌کرد و درباره [[نماز مسافر]] می‌گفت که انجام آن منوط به گفتن دو تکبیر است و همین مقدار کفایت می‌کند. بنابراین، نیازی به رکوع، سجود، قیام، قعود، تشهد و سلام نیست. همچنین معتقد بود که غسل میت و [[نماز]] بر او از سنت‌های غیر واجب است. بلکه آن‌چه واجب است کفن و دفن اوست و نیز نماز و [[روزه]] [[حج]] بدون ‏نیت درست است‏<ref> مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 365 با ویرایش و اقتباس</ref>.