ازارقه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ازارقه‏''' فرقه‏ اى از [[خوارج]] هستند كه نام خود را از پیشواى خویش [[نافع بن ازرق]] كه کنیه اش ابو راشد بود گرفتند. پس از كشته شدن نافع پیروان او با عبید اللّه بن ماحوز بیعت كردند و تا شوال سال 66 هجری قمری كه در سلبرى كشته شد پیشواى ایشان بود. پس از كشته شدن زبیر بن ماحوز، ازارقه با قطرى بن الفجأه كه از دلیران زمان‏ خویش بود بیعت كردند. بعد از قتل قطرى ازارقه پراكنده شدند.

ازارقه سنگسار (رجم) كردن را منكر شدند و خیانت در امانت را روا دانستند و گفتند مخالفان ما مشرك اند و اداى امانت ایشان جایز نیست و حدّ شرعى را درباره كسى كه قذف مرد زن دار مى‏ كرد روا ندانستند، ولى حدّ شرعى را بر كسانى كه قذف زنان شوهردار مى ‏نمودند جارى مى ‏كردند.دست دزد را در بیش و كم مى ‏بریدند و اندازه‏ اى در مال دزدى در نظر نمى‏ گرفتند.ازارقه چون با نافع بن ازرق بیعت كردند او را امیر المؤمنین خواندند و خوارج عمان و یمامه نیز به ایشان پیوستند.[[حجاج بن يوسف|حجاج بن یوسف]] مهلّب بن ابى صفره را به جنگ ایشان فرستاد و از آنان كشتار بسیار كرد.ازارقه على (ع) را كافر شمردند و [[عبد الرحمن ملجم]] را در شهید كردن آن حضرت بر حق مى‏ دانستند.

ایشان خوارجى را كه از جنگ با مخالفان خوددارى مى ‏كردند كافر می شمردند و ریختن خون اطفال و زنان مخالفان را جایز مى ‏دانستند و مى ‏گفتند كه اطفال مشركان در دوزخ اند و نیز مى ‏گفتند كه جایز است خداوند پیامبرى بفرستد در حالى كه مى ‏داند پس از نبوتش كافر خواهد شد و جایز است كه پیغمبرى بفرستد كه پیش از نبوتش كافر بوده و از وى گناهان كبیره و صغیره صادر شده باشد و نیز گویند كه مرتكبان كبیره جملگى كافرند و با دیگر وارد جهنم خواهند شد.محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372  شمسی، چاپ دوم، ص 43<nowiki></ref></nowiki>