حکیم ترمذی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حکیم ترمذی''' (د ۲۹۵ق) از صوفیان نام‌دار خراسانی در این دوره بیش از هر چیز به سبب نظریۀ ولایت خود مشهور است. او ولایت را حقیقت [[طریقت]] می‌دانست اما مخالفانش به سبب عدم درک درست آراء او وی را متهم به این کردند که مقام ولایت را برتر از مرتبۀ [[نبوت]] دانسته است. ترمذی دربارۀ عشق الاهی نیز سخن گفته است. مهم‌ترین اثر او کتابِ ختم الولایة و علل الشرایع است<ref>هجویری، علی، ج۱، ص۱۷۸، کشف المحجوب، به کوشش ژوکوفسکی، تهران، ۱۳۵۸ش. - زرین‌کوب، عبدالحسین، ج۱، ص۴۹-۵۳، جست‌وجو در تصوف ایران، تهران، ۱۳۵۷ش</ref>.

در زمان اقامتش در [[مکه]] حالی روحانی به او دست داد که خود آن را سرآغاز سلوک عارفانه اش خوانده است.بر اثر این حال، وی میل شدیدی به کناره گیری از دنیا یافت و شروع به حفظ [[قرآن]] کرد. ترمذی پس از بازگشت به موطنش به ریاضتهای شدید پرداخت و پس از چندی گروهی گرد او جمع شدند. ظاهراً دیدگاههای او سبب بدنامی اش شد و سرانجام نزد مقامات حکومتی متهم به ارتداد گردید. ترمذی برای دفاع از خود به اقامتگاه حاکم در بلخ رفت و گویا توانست این اتهام را رفع کند. بخشی از شرح حالی که ترمذی از خود به جا گذاشته  شرح رؤیاهای او و همسرش است که با مضامین رمزی از وصول وی به مقامات عرفانی خبر می‌دهد.

بسیاری از صوفیه را از مریدان و پیروان او دانسته اند، از جمله این صوفیان [[احمدبن محمدبن عیسی]] از مشایخ [[عراق]]، [[حسن بن علی جوزجانی]] و [[ابوبکرِ وراق ترمذی]] را می‌توان نام برد. علما و عرفایی مانند امام [[محمد غزالی]]<ref>احیاء علوم الدین، محمدبن محمد غزالی، ج ۳، ص۳۹۹ـ۴۰۹</ref> <ref>ابن عربی الفتوحات المکیـّه، ابن عربی، سفر۲، ص۳۵۶ـ۳۶۴</ref>.نیز از آثار و افکار او بهره برده اند.