کفر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''کفر''' به معناى «پوشاندن و پنهان كردن چیزى » است و [[کافر]] به كسى گفته مى شود كه [[خدا]] یا [[پیامبر]](صلی الله علیه وآله) یا [[شریعت]] یا هر سه را منكر شود .

'''كفر''' یکی از برجسته ترین واژگان کلیدی در قرآن کریم است. این واژه نقش مهمی در نظام دینی قرآن با بار معنایی منفی دارد و نه تنها مفهومی است که همه صفات منفی دیگر بر محور آن می گردد، حتی با نگاهی گذرا در قرآن کریم به این نکته رهنمون می شویم که نقش مفهوم کفر چنان در همه جا جاریست که انسان حضور آن رادر همه عبارات و آیاتی که رفتار آدمی سر و کار دارد حس می کند.

معناى لغوى «كفر»، پوشش و پوشاندن است. از این رو مردم عرب شب را «كافر» مى‌گویند؛ زیرا اشیاء را مى‌پوشاند و پنهان مى‌كند و نیز به كشاورز كه بر زمین بذر مى‌پاشد و بذرها را در آن پنهان مى‌سازد.

برگ‌هایى نیز كه میوه‌هاى درخت را مى‌پوشانند «کافور» خوانده مى‌شوند<ref>مفردات، ۴۳۳</ref>

كفر در اصطلاح دینى تعریف‌هاى متعدّدى دارد: یكى، باور نداشتنِ آنچه باید باورش كرد؛ همانند [[توحید]] و [[نبوّت]] و [[معاد]] و ضروریّات دین<ref>الايمان و الكفر فى الكتاب و السّنّة، ۴۹</ref>

دیگر، انكار آگاهانه سخن پیامبر (ص) و آنچه آورده است <ref>قواعد المرام، ۱۷۱؛ ارشاد الطّالبين، ۴۴۳</ref>.

تعریف جامع كفر عبارت است از: انكار الوهیّت، توحید، [[رسالت]] و ضروری دین- با التفات به ضرورى بودن آن- اگر به انكار رسالت بینجامد <ref>لعروة الوثقى، ۱/ ۵۴</ref>.

كفر، نقیض ایمان است و ماهیّت آن عبارت است از عناد و میل بر پوشانیدن حقیقت<ref>فرهنگ مطهّر، ۶۶۳</ref>

قرآن كریم كفر را به معنایى غیر از آنچه گذشت نیز به كار گرفته است. در این معنا، كفر نه تنها مذموم نیست كه از واجبات بس سترگ است: «فَمَنْ یَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى‌ ...»<ref>بقره/ ۲۵۶</ref>

در اینجا كفر به معناى ردّ [[طاغوت]] و [[ایمان]] به خدا است. از این آیه‌ بر مى‌ آید كه مؤمن باید به باطل كفر بورزد و به حق ایمان آوَرَد <ref>آشنايى با قرآن، ۲/ ۷۸.</ref>